Van Grenada naar Martinique

Gaan we wel via St Vincent and the Grenadines of gaan we rechtstreeks naar Martinique. We wagen het erop mede doordat we in het blog van de Zahree lezen dat ze eerst naar Tobago Cays zijn gevaren alvorens in te klaren en zo verlaten we Carriacou. Het in en uitklaren gaat op Grenada (en Carriacou dat er bij hoort) heel gemakkelijk, in tegenstelling tot wat we er voor (door Olle) moeten doen op St Vincent, dus gaan we illegaal. We hijsen de vlag (geen gele) en doen alsof. De echte kenner zal zeggen FOEI ! (er is iets mis met de vlag)

Door de straffe noord oostenwind (en moeten we niet die kant op) liggen we op één oor maar de Livingstone neemt de dikke golven met gemak. Met een rif in het grootzeil, de kotter vol en de kluiver voor de helft is het prima te doen. We verliezen door die golven alleen een beetje snelheid maar in tegenstelling tot de meeste andere boten die met ons opvaren gebruiken we de motor niet en arriveren we na een aantal keren overstag te zijn gegaan als laatste in het National Park van Tobago Cays.
Wauw. Kristal blauw water en weg zijn de golven omdat we achter het rif liggen (zie foto 6 blog 2017). We kunnen er geen genoeg van krijgen en de geplande 1 dag blijven liggen worden er vier (als je er toch illegaal ligt kun je het beter maar in een keer goed doen). We groeten elke dag de Park Rangers en betalen onze fee en het blijft bij een vriendelijk bon jour, ca va, etc., etc. Illegaliteit loont zullen we maar zeggen maar dit geintje durven we niet voor een tweede keer uit te halen en dus besluiten we in één keer vanaf Tobago Cays door te varen naar Martinique, een dikke 120 mijl. De Fransen doen niet moeilijk over honden en je mag daar zelf je inklaringsformulier invullen dus is het gemakkelijk de vier dagen weg te poetsen (er komt geen Gendarmerie aan te pas).

Ondertussen hebben we veelvuldig contact met onze makelaar (communiceren via de Iridium Go is in dit soort situaties toch verrekte handig, al zit ik door eigen stommiteit 1 keer ’s ochtend om 6 uur met hem te overleggen omdat ik even geen rekening had gehouden met het tijdverschil van 6 uur). Er is een serieuze gegadigde die ’t Steen wil kopen en we worden het eens op onze voorwaarden (= er wordt niet onderhandeld) .

Aan de ene kant jammer, het verhuurt heel erg goed (dus een mooi rendement), het is een hele mooie plek waar we met heel plezier hebben gewoond maar we gaan er niet meer naar toe (eigen keuze) en ondanks de goede zorg en toezicht van Martha, hebben we het toch maar in de verkoop gedaan. Maar het moment dat je dan het bod krijgt dat je wil hebben is toch wel even schrikken maar OK. Het is goed om dat hoofdstuk af te sluiten en we kijken op 20 mooie jaren terug.

We wanen ons in Frankrijk. De voertaal is frans en we zijn al het geleerde in Redon (merci beaucoup Berangère) nog niet vergeten en da’s maar goed ook, want in de meeste gevallen spreekt men hier geen Engels. We huren een auto en verkennen het eiland. En passant scoren we een nieuwe naaimachine want de in Nederland net aangeschafte SINGER (2e hands weliswaar) gaf rookwolken in de kajuit dus nu maar in enen goed, → een nieuwe!
Natuurlijk “doen” we St Pierre. Nog geen 100 jaar geleden volledig verwoest door een uitbarsting van de Mont Pelee vulkaan waarbij het verhaal gaat dat iedereen omkwam op 1 gevangene na (die was goed weggestopt in de catacomben van de gevangenis; hij ontving voor het overleven gratie!). De verhalen deden je watertanden om het te bezoeken maar de bossen die we daarna bezochten hadden toch meer onze bekoring. Volkomen onverwachts, dus heel leuk, komen Britt en Eric van de Harry Z buurten (het was meer dan een half jaar geleden in Santander dat we elkaar tegen kwamen). Zeer gezellig. Ze vertrekken eerdaags voor 2 maanden naar huis (Noorwegen), maar we doen eerst nog samen een mooie hike.

Het is Paasweekend en iedereen is zelfs vrij op Goede Vrijdag, dus op de plekken waar een auto dicht bij het strand kan komen is het een drukte van jewelste. Een aggregaat wordt neergezet, een stuk of wat slaaptenten en veel grote luifels om te chillen, vanzelfsprekend onder het genot van een goede beat. Het is één en al vrolijkheid en zo worden we op de terugweg (maar goed ook) zelfs uitgenodigd om mee Ti-punch te drinken waar we naturellement geen nee tegen zeggen. Ondertussen wordt er gevist en doen de vallen hun best om krabben te vangen. De Martiniquers weten wel hoe ze leven moeten vieren en zo lopen wij op wolkjes ons laatste stuk verder naar de dinghy.

Jan komt in mei twee weken meevaren dus vanzelfsprekend gaat er een lijst naar hem toe van wat hij mee moet nemen. Het plan is om met hem Dominica te verkennen. Allereerst een mooie zeiltocht heen en terug maar ook een eiland waar je zeer goed kunt wandelen. Lijkt ons leuk.

Ook voor ons het moment om te gaan kiezen. Wat gaan we doen. Houden we vast aan onze oorspronkelijke planning (van de zomer heen en terug naar New York) of gaan we hiervan afwijken. We weten het (nog) niet. Overwinteren in de Chesepeake Bay is een optie om vervolgens pas in 2018 naar het Maine te varen en dan aan het eind van 2018 weer terug naar de Carieb, maar wat ook kan is om nu in juni weer zuidwaarts te varen om volgend jaar vanuit daar (Bonaire?) Cuba te ontdekken en dan te besluiten of we de San Blas Eilanden gaan doen of de eerder genoemde oostkust van Amerika. We weten het nog niet maar het moet voor eind mei duidelijk zijn als we Jan weer afzetten op het vliegveld van St Maarten. Hij weer naar huis en wij . . . . . . . . . . . . . . . ? In elk geval gaan we weg uit het gebied waar mogelijk hurricane’s gaan komen (periode van juni tot en met oktober). In het volgende blogbericht lezen jullie ongetwijfeld wat het nu is geworden.

Met dit blogbericht ga ik er vanuit dat alle kinderziekten behorende bij de switch van Blogspot naar WordPress nu voorbij zijn. Met Daan in de regierol, where ever he is, heb ik daar alle vertrouwen in. Sommigen van jullie wilden wel reageren maar dat lukte niet. Wel, dat kan nu wel, dus . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ..