15544

Als de dag van gisteren staat 1 juli 2015 op ons netvlies.
Dag Makkum want we gingen op weg naar het voor ons onbekende. De wind in de zeilen! Best wel spannend want hoe zou het ons vergaan.
Pas vlak voor Hindeloopen komen we er achter dat we door alle hectiek nog steeds zonder de vlag varen.
Ondertussen hebben we heel wat vlaggen versleten (aan wind dus geen gebrek) en over de afgelegde mijlen zullen we het maar niet hebben. Nu is het tijd om te over hurricanen

En zo varen we met een achterlijke wind weg van Antigua met als eindbestemming Curaçao. Bij het passeren van Montserrat (vier uurtjes varen na ons vertrek uit Antigua) merken we dat de vulkaan op dat eiland nog steeds actief is. Deze vulkaan had zijn laatste uitbarsting in 1995 (het had toen blijkbaar niet mijn interesse want deze uitbarsting was volledig nieuw voor me) met de totale verwoesting van het plaatsje Plymouth als gevolg, rommelt nog steeds waardoor de hele zuidelijke helft van het eiland nog steeds verboden gebied is. Ons gas alarm begon spontaan te piepen en krijg het dan maar eens uit. Wat een gassen/geuren. Gelukkig varen we goed door en is het “leed” snel geleden.
We weten dat we de eerste dagen stroom tegen hebben maar dat we zo worden tegengewerkt is een verrassing. We lopen tegen de acht knopen (>25 knopen wind – zeilvoering: 2 reven in het grootzeil + de kotter) maar in werkelijkheid zijn dat er krap aan zes.

Voor alle zekerheid laten we maar een spoor achter opdat we de weg weer terug kunnen vinden mocht dat nodig zijn ( we doen dat met een brood van $ 7,95 wat echt niet te eten was). Net op het moment dat ik denk dat er een nacht varen bij komt, komen we in beter vaarwater en maken we grote voortgang en zo doen we de 500 mijlen (Antigua – Bonaire) toch nog heel mooi in drie en halve dag. Eindelijk weer eens gezeild zonder al te veel helling enne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . we komen midden op de dag aan, ook wel eens lekker.

Ter bescherming van het koraal is het verboden te ankeren bij Bonaire en moet je of aan een mooring of de Marina in. Gelukkig zijn er een aantal moorings vrij en met behulp van de Zeezwaluw liggen we in no time vast op de rand van de diepte in crystal clear water. Wat een ontvangst, beter kun je je niet wensen. Aankomen in een ander land (hoewel het Nederland is) en zo geholpen worden is wel heel speciaal en vooral heel, heel gemakkelijk.
We sjouwen wat af, duiken er op willekeurige tijden even in en verkennen met een scooter het eiland. Wie had dat ooit gedacht, samen op zo’n ding over Bonairse wegen. Van onwennig (50 jaar gelden voor het laatst op de Puch) maar zeker dé manier om het eiland te verkennen (“born to be wild”).

Het is inderdaad het eiland waar gedoken wordt maar ook met snorkelen (en daar beperken wij ons toe) is het onderwater (één en al) pracht(ig) – maak er zelf maar wat moois van. De black mollies (of wat er op lijkt) knabbelen aan de huid van de boot, de zebra’s “dansen” om je heen, op willekeurige momenten komt er een schildpad onder je door, vissen groen-geel-blauw-rood-doorzichtig met spikkels, groot en klein, plat, rond of driehoekig, het is een doorlopende kleurenfilm waar je geen genoeg van krijgt en dat allemaal onder en om de boot. Het is alleen jammer dat de zon zo weinig schijnt want dan zou het nog kleurrijker zijn geweest maar ach, wie maalt daar om.
Het doen van een snorkel trail bij Klein Bonaire was een mooie afsluiting van ons verblijf op Bonaire.

Omdat we zeker 4 dagen denken nodig te hebben om de boot helemaal klaar te maken is het tijd om Bonaire te verlaten (met pijn in ons hart want het is er goed toeven).
De zeilvoering is zoals eerder aangegeven in dit blog maar dat is ook genoeg in deze wind. We plannen een tussenstop op Klein Curaçao (een zandstulpje tussen Bonaire en Curaçao in) en over de 25 mijl doen we slechts 3 uur (dat zegt genoeg lijkt me).
Met een zelfde wind gaan we de volgende dag naar Curaçao. De havenmeester staat ons al op te wachten (hij heeft ons de afgelopen dagen via de AIS gevolgd, wat een service) en dirigeert ons naar een goede plek. De Livingstone in de touwen.

15544 mijlen hebben we er op zitten en wat voor mijlen.

Spectaculaire mijlen (weglopen voor Irma),
Familie mijlen (Jan op Madeira en St Martin en Daan in New York en Let in Groningen)
Mooie mijlen (oversteek van Kaap Verdische Eilanden naar Suriname),
Verdrietige mijlen (Olle niet meer beter zien worden en hem moeten laten inslapen in New York),
Stoere mijlen (we doen het “thorny path” maar even met z’n tweeën, 1500 mijlen aan de wind)
Medische mijlen (onze huisarts altijd bij de hand en wat te denken van een hechting die nu onzichtbaar is)
Succes mijlen (het doel van deze reis; op eigen kiel New York binnen varen)
Lieve mijlen (de vele mails die we de afgelopen jaren hebben ontvangen, maar meer is altijd goed) en nog veel meer. Voor ons een heel mooi moment om eens “huiswaarts” te gaan. Quality time met iedereen die we gaan zien.

De drie jaren zijn voorbij gevlogen en zo zal het ook gaan met de 8 weken die we in Nederland zijn schat ik zo in. We zullen het zien.
Daarna gaan we met een camper de westkust van de US verkennen. Dertien weken met een camper rond toeren. Geen golven, geen stroom tegen, niet hoeven te reven, je niet meer katterig voelen maar wel berg op en af, haar speld bochten en “in de stress” voor het vinden van een camper plek of een benzine pomp om eens wat te noemen. Hoe dat zal gaan?, ook dat zullen we zien (en jullie lezen).

Na ons avontuur in de US pakken we in november het zeilers leven weer op. We zijn ondertussen full member (meer dan 1000 aaneengesloten zeemijlen gevaren) van de Ocean Cruising Club en doen mee aan een OCC Rally die ons via Columbia, Panama (de San Blas Eilanden), Honduras naar Belize brengt. Als we daar aankomen is het ondertussen mei 2019 en wat we daarna gaan doen ligt in de toekomst verborgen. Onder het motto “het leven is een pijp kaneel en een ieder die er aan likt krijgt zijn deel” zullen we er een vervolg aan geven dat dán bij ons past.