Herstellen, lijf en Livingstone (see English below)

Het goede nieuws is dat we eergisteren bij de neurochirurg in het UMCG te horen hebben gekregen dat er niet meer geopereerd gaat worden. Datgene wat ze in Miami hebben gedaan ziet er uitstekend uit en het tweede aneurysma heeft zich t.o.v de vorige MRI, ontdekt in het Jackson Memorial Hospital, niet verder ontwikkeld, met slechts een statische kans van 0,9 % de komende 5 jaar dat ie gaat “scheuren” à dus lekker laten zitten. Wel wordt er over 3 jaar voor all security wederom een MRI gemaakt en bij geen verandering gaat het leven dan gewoon weer verder.
“Maar lekker gaan doen wat je wilt gaan doen”, kreeg Corrie te horen (daar waren we al een klein beetje mee bezig).

Toch vraagt het nog wel de nodige tijd om weer terug te zijn op het oude niveau (wij zeggen en denken “het is al 6 maanden geleden” terwijl het ziekenhuis zegt; “het is nog maar 6 maanden geleden”), maar daar wordt aan gewerkt door elke dag wat oefeningen te doen – van eenvoudig naar moeilijk met een toenemende intensiteit. Best wel grappig om weer als personal trainer in je oude vakgebied terecht te komen met voor nu al een heel mooi resultaat. Moeiteloos doen we nu een rondje Sterrenbos of wat te denken van de Appelbergen helemaal rondom aan de buitenkant, een wandeling van meer dan een uur. Met de aanschaf van de elektrische fiets beperken we ons niet meer alleen tot de stad maar peddelen we (Corrie dus, ik hijgend er naast of er achter aan) om Groningen heen. Even naar Norg voor een ijsje of een rondje Leekstermeer, we doen het !!! en dan hebben we het wel over dag-afstanden van meer dan 60 km.

We vermaken ons best thuis en wat hebben we ook een mazzel met het weer. Klaagt heel Nederland over de hoge nachttemperaturen, wij weten niet anders en net als op de boot leven we buiten. Het Helperdiepje nodigt net niet genoeg uit om er in te springen maar voor de verkoeling hebben we de buitendouche dus als de stenen iets te heet worden dan daar maar even onder. Dat andere werk (erin kunnen springen wanneer je ook maar wilt) komt wel weer want waarom zouden we volgend jaar thuis blijven? We gaan weer doen wat we aan het doen waren. Misschien eerst tegen de zomer naar de Lofoten (of nog noordelijker) en dan tegen de winter zuidwaarts afzakken. Concreter kunnen we op dit moment niet worden, maar dat hoeft ook niet. We hebben nog even de tijd.

Ondertussen ligt de Livingstone in Hindeloopen. Het herstel proces gaat langzaam maar ze wordt weer als vanouds. Gelukkig viel de schade aan de boeg mee (los van de andere zaken) en hoefde er maar een klein stukje volledig te worden vernieuwd (wat mij betreft hoe minder des te beter). Het wachten is nu op de schilder die het nieuwe stuk eerst moet plamuren voordat het geschilderd kan worden en laat die man nu net met vakantie zijn? (het zou toch niet mogen toch?). Hij vertelde me ook nog en passant dat hij tot eind mei volgend jaar overvol zit maar hij zou kijken. Mijn voorzichtige planning dat we eind dit jaar nog zouden kunnen zeilen laat ik dus maar varen en we zien wel wanneer de Livingstone helemaal klaar is. Ze ligt mooi hoog en droog in de hal en da’s ook wel wat.
Tegelijkertijd maken we van de gelegenheid gebruikt om er een vaste buiskap op te laten zetten en laten we Daan groot onderhoud doen (je bent second engineer of niet).  Ik heb me op het onderwaterschip gestort (we zijn van onderen weer super strak en glad) en Corrie heeft onze dinghy voorzien van een permanente hoes en zo is er nog een hele lange lijst waar aan gewerkt moet worden. Als alles klaar is (ik durf geen voorspelling te doen) varen we de boot naar de Oosterhaven in de stad (10 minuten fietsen en we zijn er; let wel, 5 minuten voor Corrie).
We hebben de havenmeester laten weten dat we iets (hum) later komen.

Recovery, body and boat

The good news is that the day before yesterday we were told by the neurosurgeon at the UMCG (University Hospital Groningen) there will be no more surgery. What they did in Miami looks excellent and the second aneurysm has not progressed from the previous MRI performed at Jackson Memorial Hospital, with only a 0.9% statistical chance of tearing over the next 5 years. So let it be . In 3 years’ time however, an MRI will be made for all security again and if there is no change, life will simply continue.
“Just go and do what you want to do”, Corrie was told (we were already working on that a little bit).

Yet it still takes some time to get back to the old level (we say and think “it has been 6 months already” while the hospital says, “it has only been 6 months”), but we are working on that by doing some exercise every day – from easy to difficult with increasing intensity. Quite funny to return to your old field as a personal trainer, with a very good result for now. We now effortlessly do a round of Sterrenbos or what about the Appelbergen all around on the outside, a walk of more than an hour. With the purchase of the electric bicycle, we no longer limit ourselves to the city, but we cycle effortlessly around Groningen (Corrie that is, I am breathing heavily behind her). Just to Norg for an ice cream or a tour of Leekstermeer, we’ll do it !!! and we are talking about daily distances of more than 60 km

We enjoy ourselves at home and we are so lucky with the weather. The whole of the Netherlands complains about the high night temperatures, we don’t know any different and just like on the boat we live outside. The Helperdiepje is just not inviting enough to jump in, but for cooling off we have the outside shower so if the stones get a little too hot then just get underneath it. The other things (being able to jump in whenever you want) will come again, because why should we stay home? We’re going to go back to what we were doing. Maybe first during the summer to the Lofoten (or even further north) and then during the winter to the south. We can’t plan any more specific at the moment (Covid 19), but we don’t have to. We still have some time.

In the meantime, the Livingstone is located in Hindeloopen. The recovery process is slow but steady, she will be back better than she was. Fortunately, the damage to the bow was not too bad (apart from the other things) and only a small piece had to be completely renewed (in my opinion, the less the better). We now have to wait for the painter who first has to use filler to smooth out the new piece before it can be painted, and is that man now on vacation? (it should be illegal, right?). He also told me “en passant” that he will be fully booked until the end of May next year but he would see what he can do. So I let go of my tenuous planning that we could still sail at the end of this year and we’ll see when the Livingstone is completely ready. She is nicely high and dry in the hall and that’s something. At the same time we use the opportunity to have a fixed sprayhood installed on it and having our son carry out major maintenance. I threw myself on the underwater ship (we are super tight and smooth on the underside again) and Corrie has provided our dinghy with a permanent cover and there is still a very long list to work on. When everything is ready (I dare not make a prediction) we sail the boat to the Oosterhaven in our city (10 minutes by bike and we are there, 5 minutes for Corrie !). We have informed the harbor master that we will be a little (ahem) later.