Met grote stappen door 2021 (for English see below)

Me opwinden heeft totaal geen zin. De boot is klaar wanneer ze klaar is en met dat gegeven gaan we op naar het voorjaar. Omdat we toch (blijkbaar) langer binnen liggen pak ik het dek goed aan, een niet erg aangename klus voor mijn rug maar het resultaat mag er zijn (de jacuzzi en de sauna thuis doen goede diensten).

Tussen het heen en weer rijden naar Hindeloopen door ronden we HET traject van Corrie af waar ik ook voor ben uitgenodigd. Wat een geluksvogels zijn we toch. Van hulpbehoevend op de ICU in het Memorial Jackson Hospital, een krachtige thuis revalidatie, naar nu. OK, soms gaat het wat trager (gelukkig maar dat er totaal geen herinnering is aan wat er precies gebeurd is), is ze het even kwijt, dus waar hebben we het over. HAPPY.
Op de vraag “en hoe gaat het nu met jou” ging ik volledig onderuit. Eigenlijk was dit de eerste keer dat iemand heel geïnteresseerd vroeg hoe het nu met mij ging (en mocht één van jullie wel die vraag hebben gesteld dan was ik er een meester in om dat direct om te buigen naar iets anders omdat ik het er niet over wilde hebben). Nou niet goed. Op z’n tijd knorrig, prikkelbaar, allerlei kwaaltjes en moe, dus geen plezier voor mijn omgeving laat staan voor mezelf. Corrie was weer helemaal gezond en waar maakte ik me dan druk over? Mijn brein dacht daar anders over en wat betekent dat voor de toekomst? Om niet van te slapen.
En zo rondt Corrie af en start ik met het EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing, een therapie voor mensen die last blijven houden van schokkende ervaringen).

Het heeft even geduurd maar op 15 april halen we Dorus op. Wat een hond en al heel snel voelt ie zich thuis. We komen er achter dat we groot wonen want er is al geplast voordat je er bent. Op het moment van dit schrijven is hij één en al gezeggelijkheid (zowel binnen als buiten) op slingerende sokken en onderbroeken na en daar oefent de baas nog op. Ondertussen heeft Dorus al veel zeilervaring en daar gedraagt hij zich ook naar. Slapen als er gezeild wordt en op de uitkijk als er niet gevaren wordt. Mooi dat ie er is, voor baas en hond.

Half mei (eindelijk) gaat de Livingstone te water. Ze is weer als nieuw. Het kostte een tijdje, maar nu de mast er weer op staat kan de zeilmaker de zeilen opmeten. Begin juli willen we zuidwaarts en we krijgen van hem de belofte dat dat moeiteloos gaat lukken. We varen in een stevig windje op de motor van Hindeloopen naar Amsterdam. Prorail is voor ons zo aardig om ‘s nachts de spoorbrug te draaien en zo ligt de Livingstone de resterende nachturen voor het Scheepvaartmuseum, voordat bij licht de laatste twee bruggen gedraaid gaan worden. De maand juni liggen we op de Kromhout werf. Vanuit hier zullen we Daan en Christine in Hoofddorp helpen met het afbreken en plaatsen van een nieuwe keuken.

Het is een prima plek. Jan heeft ondertussen de auto gebracht (gratis parkeerplek hartje Amsterdam !). Op de achtergrond horen we de olifanten van Artis en de Oosterkerk slaat er elk half uur lustig op los al dat is als je het de volgende dag kunt navertellen weer niet een goed teken.
Amsterdam is een prima plek voor Dorus om te socialiseren. Honden zat. Ook schrikt hij niet meer van voorbij scheurende brommers al dan niet bezeten door Marokkaantjes, al blijft het gerinkel van de tram een vervelend geluid (en was dat nu net niet de bedoeling). Gelukkig is het niet elke dag klussen en verkennen we de parken van Amsterdam en wat te denken van het strand van Bloemendaal. In tegenstelling tot Olle blijkt Dorus het water niet te schuwen en wordt het diploma A met goed gevolg behaald.
Tussen de bedrijven door laten we onze VHF doormeten met als gevolg dat we een nieuwe laten installeren en op moment dat we werf verlaten is de keuken klaar en werken onze nieuwe marifoons. Het is ondertussen half juli. Met een gerust hart en rust in de donder varen we niet zuidwaarts maar gaan we het IJsselmeer op.

Precies op tijd, eind juni zijn onze zeilen klaar. Had ik me vooraf lichtelijk zorgen gemaakt hoe ik de zeillatten (5,5 meter) in de UP zou krijgen, dat probleem werd moeiteloos bij het ophalen opgelost omdat ze die vergeten waren. Het aanpassen (extra karren zijn die nog wel te krijgen?) zou veel tijd vragen en waren we dan al niet weg? Enigszins franterig neem ik de zeilen mee maar na een nachtje slapen laat ik het grootzeil weer ophalen. Ze doen het maar over en zo wordt een week later het grootzeil er voor ons op gezet. Ook tot schrik van de zeilmaker blijkt er een meetfout te zijn ingeslopen met als gevolg dat de giek op de buiskap rust. Onder het motto, “ dat gaan we aanpassen” blijven we langer in Amsterdam liggen maar zouden we niet begin juli zuidwaarts?

Des te dichter we bij ons vertrek kwamen des te onrustiger ik werd. Niet meer slapen, andere rare dingen. Beangstigend. In feite had ik er totaal geen vertrouwen in dat het ons op zee goed af zou gaan (durf ik het met Corrie aan?) en moet je dan wel gaan. Zouden we het nog wel kunnen met z’n tweeën. In feite word ik door de zeilmaker geholpen en pas als we (ik) hebben besloten om niet meer weg te gaan onder het motto “we hebben nog geen grootzeil” komt bij mij de rust terug en zo passeren we op 17 juli de Oranjesluizen, richting noord.

De ankerplek voor het stoomgemaal bij Medemblik, met op de wal een hondenlosloop gebied, heeft onze grote voorkeur. Wat een genot en gemak om de dinghy aan de davits te hebben hangen. Zakken en klaar. Niet dat we niet in marina’s liggen maar ik vind dat maar onrustig al dat volk dat vlak langs je boot loopt. Het is weer even wennen zullen we maar zeggen. En zo varen we kris kras over het IJsselmeer.
Het aangepaste grootzeil doet zijn werk maar tevreden zijn we niet en dat geldt ook voor de zeilmaker. Er gaat een nieuw grootzeil gemaakt worden.

Het is ondertussen 19 augustus en we worden verblijd met onze eerste kleinzoon DEAN. Wat is dat klein en teer. Corrie gaat een kleine week “bakeren” en ik vaar met Dorus wat over het IJsselmeer en heb de zeilmaker aan boord voor een nieuwe meet sessie. Hij belooft me dat we het zeil nog kunnen testen voordat we de boot laten overwinteren in Groningen.
We verleggen onze grenzen en zeilen naar Vlieland. De zomervakanties zijn voorbij en het is er uitgestorven. We hebben strontmazzel met het weer en niet alleen ik maar zelfs Corrie duikt erin. Dorus doet niet anders.

Eind september gaan we voor een week in Enkhuizen liggen waar vanuit we gemakkelijk met de trein naar onze DEAN kunnen (as I write gooit hij zich om tot grote vreugde van zijn ouders). Wat groeit dat hard! Tegelijkertijd wordt het grootzeil opgehaald en laten we aan de buiskap een wegneembare afdichting maken. Een soort klompenhok waarachter het goed toeven is bij slecht weer. Begin oktober varen we via Hindeloopen naar Vlieland met een perfect nieuw grootzeil. Wat een service.

De wind is gunstig om boven de eilanden naar Delfzijl te varen en hoewel we met de gedachte spelen om nog een dag te blijven liggen (er is dan minder wind) varen we in een mooie 6 bft, schuin van achteren!,  het zeegat uit. Eerst stroom mee, dan 6 uren tegen en met de stroom mee de Eems weer op. Het is 22.00 uur als we door de zeesluis van Delfzijl gaan en een opper opzoeken. De dag erop liggen we al bijtijds vast in de Oosterhaven in Groningen en maken we gebruik van het mooie weer. De zeilen gaan in de zak en we zijn klaar om Jan te helpen die een huis heeft gekocht in Goutum (tegen Leeuwaarden aan).

De afgelopen maanden zijn goed geweest. Aan de ene kant een teleurstelling dat we nu niet in zonnige oorden verkeren (oh wat mis ik dat) maar we hebben weer vertrouwen in het zeilen en elkaar. Corrie weet weer hoe bepaalde procedures lopen, ik ben er (weer) achter dat ik de boot ook alleen kan zeilen en ik heb geduld als bepaalde dingen wat langzamer gaan maar wel goed. Het plan is om in maart te vertrekken naar Portugal en dan maar verder zien.
Eerst in december nog een laatste sessie van mijn traject.
Pluk de dag!

Zoals altijd wordt vervolgd

 

 

With big steps through 2021 (happy Thanksgiving! )

There’s no point in getting worked up at all. The boat will be ready when she is ready and with that said we will move on to the spring. Because we (apparently) will stay inside for longer, I give the deck a good scrubbing, which is not a very pleasant job for my back, but the result is impressive (the jacuzzi and sauna at home are nice to come home to).

In between driving back and forth to Hindeloopen, we complete THE trajectory of Corrie, which I was also invited to. How lucky are we. From being laid up in the ICU at Jackson Memorial Hospital to a vigorous home rehab, to now. OK, sometimes things go a little slower, and fortunately there is absolutely no memory of what exactly happened, so what are we talking about. HAPPY.

When asked “how are you doing?” I completely lost my mind. Actually, this was the first time that someone asked how I was doing and really meant it (and if one of you did ask that question, I was a master at immediately turning it into something else because I didn’t want to talk about it). Well, not good. Grumpy, irritable, all kinds of ailments and tired, so I was not pleasant to be around, let alone to myself. Corrie was completely healthy again and what was I worried about? My brain thought differently and what does that mean for the future? Not to sleep.

And so Corrie finishes and I start with EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing, a therapy for people who continue to suffer from shocking experiences).

It took a while, but on April 15 we picked up Dorus. What a dog and very quickly he feels at home. We find out that we live big because he has already peed before you get to him. At the time of this writing he is all eloquence (both inside and outside) except for swinging socks and underpants and the boss is still practicing that. Meanwhile, Dorus already has a lot of sailing experience and he behaves accordingly. Sleeping when sailing and on the lookout when not sailing. Nice to have him there, for the owner and dog.

The Livingstone will be launched in mid-May (finally). She’s like new again. It took a while, but now that the mast is back on, the sailmaker can measure the sails. At the beginning of July we want to head south and we get a promise from him that it will be done easily. We sailed in a strong wind on the motor from Hindeloopen to Amsterdam. Prorail is kind enough for us to turn the railway bridge at night and so the Livingstone lies in front of the Maritime Museum for the remaining night hours, before the last two bridges are turned at first light. The month of June we will be at the Kromhout yard. From here we will help Daan and Christine in Hoofddorp with the demolition and installation of a new kitchen.

It’s a great place. Jan has meanwhile brought the car (free parking space in the heart of Amsterdam!). In the background we hear the elephants of Artis and the Oosterkerk rings out happily every half hour, although it is not a good sign if you can remember all of that the next day.
Amsterdam is a great place for Dorus to socialize. Plenty dogs. He is also no longer startled by mopeds racing past, whether or not driven by Moroccans, although the tinkling of the tram remains an annoying sound. Fortunately, we don’t have to work every day and we explore the parks of Amsterdam and what about the beach at Bloemendaal. In contrast to Olle, Dorus does not shy away from the water and the swimming diploma is successfully obtained.

Between the operations we have our VHF measured with the result that we get a new one installed and the moment we leave the yard, the kitchen is ready and our new VHF radios are working. It is now mid-July. With peace of mind and rest in our hearts we do not sail south, but we enter the IJsselmeer.

Right on time, our sails will be ready at the end of June. Had I been slightly concerned beforehand how I would get the battens (5.5 meters) in the UP (Volkswagen), that problem was solved effortlessly when picking them up because they had forgotten them. Adapting would take a lot of time and we weren’t gone by then? Somewhat frantically I take the sails with me but after a night’s sleep I have them pick up the mainsail. They do it again and so a week later the mainsail is put on for us again. Also to the horror of the sailmaker, a measurement error appears to have crept in, with the result that the boom rests on the spray hood. Under the motto, “we will adjust that” we will stay longer in Amsterdam, but shouldn’t we head south at the beginning of July?

The closer we got to our departure, the more restless I became. No more sleeping, other weird things. In fact I had no faith at all that we would do well at sea (dare I go out with Corrie?) and then you have to go. Could we still do it together? In fact, I am helped by the sailmaker and only when we (I) have decided not to leave under the motto “we don’t have a mainsail yet” does peace return to me and so we pass the Oranjesluizen on 17 July, towards the north.

We highly prefer the anchorage in front of the old steam pumping station at Medemblik, with a dog walking area on the shore. What a pleasure and ease to have the dinghy hanging from the davits. Lower it and you’re done. Not that we are never in marinas, but I think it’s just restless all those people walking right past your boat. Let’s just say it takes some getting used to. And so we sail criss-cross over the IJsselmeer.
The modified mainsail does its job, but we are not satisfied and that also applies to the sailmaker. A new mainsail will be made.

It is now August 19th and we are delighted with our first grandson DEAN. How small and delicate that is. Corrie is going to help out for a week and I will sail with Dorus on the IJsselmeer and have the sailmaker on board for a new measurement session. He promises me that we can test the sail before we let the boat overwinter in Groningen.
We are pushing our boundaries and sailing to Vlieland. Summer vacations are over and it’s dead quiet there. We are very lucky with the weather and not only me but even Corrie dives in. Dorus is no different.

At the end of September we will moor in Enkhuizen for a week, from where we can easily take the train to our DEAN (as I write, he turns over for the first time to the delight of his parents). How fast he grows! At the same time, the mainsail is picked up again and we have a removable seal made on the spray hood. A kind of tent which it is good to stay inside of during  bad weather. At the beginning of October we sail via Hindeloopen to Vlieland with a perfect new mainsail. What a service.

The wind is favorable to sail above the islands to Delfzijl and although we play with the idea of ​​staying another day (there will be less wind) we sail out of the inlet in a beautiful 6 bft, diagonally from behind! First with the current, then 6 hours against and with the current up the Ems again. It is 10 p.m. when we pass through the sea lock at Delfzijl and look for an quay. The next day we are already moored in time in the Oosterhaven in Groningen and we make use of the beautiful weather. The sails go in the bag and we are ready to help Jan who has bought a house in Goutum just under Leeuwarden

The past few months have been good. On the one hand it is a disappointment that we are not in sunny places now (oh how I miss that) but we have faith in sailing and each other again. Corrie knows how certain procedures work, I have found out that I can also sail the boat alone and I have patience when certain things go a little slower, but well. The plan is to leave for Portugal in March and then see further.
First in December a last session of my trajectory. Seize the day.

As always to be continued