Portugal

Grote stappen snel thuis; de winter was prut in Groningen. Door de covid regels (waar we ons strikt aan hebben gehouden dus zo min mogelijk contact met wie dan ook) was de stad doods. Het enige uitbundige was de regen die bijna elke dag met bakken uit de lucht kwam.

Nee hier hadden we niet op gerekend. OK, één dag regen, twee of een paar dagen achterelkaar maar dit was elk dag een natte Dorus weer terug aan boord (en dat 3x op een dag !) en dan is een boot klein. Ik schat dan ook in, hoe leuk het overwinteren in de stad ook kan zijn, dat er geen tweede keer komt. Klimaat technisch is de kans best wel groot dat de volgende winters weer zo nat zijn. By the way: in totaal 4x gevaccineerd en geen Covid.

Het is februari en nog langer blijven liggen willen we niet, dus we gaan. De drie stormen (februari) zijn uitgeraasd, de waterstand is weer gezakt (vaarverbod) en de bruggen in Dokkum zijn gemaakt. We willen zon en zo varen we in min 4 (hulde aan de fotografen) de stad uit (het is ondertussen begin maart).

 Het is overduidelijk dat het zeil seizoen nog niet begonnen is. De havens zijn hard bezig om zich klaar te maken voor het seizoen. We liggen er nu alleen en dat geldt ook voor op het water. Het weer is ondertussen opgeklaard. We zien en voelen de zon. Gewoon lekker.

De windmeter vertoont wat kuren en we bellen de Kromhout Werf of we daar een weekje mogen  liggen. Een gecorrodeerde chip in de windgever blijkt de boosdoener te zijn en als die vervangen is maken we ons klaar om te vertrekken en geven we door aan de Havendienst Amsterdam dat we       ’s nachts, (het is ondertussen half maart) door de spoorbrug willen. Gelukkig zijn er geen belemmeringen.
Verbazingwekkend is het dat ik ’s nachts om één uur een telefoontje krijg dat de spoorbrug defect is en dat de stremming 5 dagen zal aanhouden. Nog verbazingwekkender is het dat niemand hier iets vanaf weet. Er moet toch iemand hebben aangegeven dat de brug defect is? maar blijkbaar denk ik te simpel.
Als we ons na 5 dagen melden voor de wederom nachtelijke passage krijg ik te horen dat de brug tot 19 april defect blijft. Opgesloten achter het IJ, dat was geenszins de bedoeling en we wilden weg!
Hoewel Prorail verantwoordelijk is voor de brug weten ze van niets. Is ie defect? Nee, u moet bij Rijks waterstaat zijn, nee er zijn te weinig technici om het probleem te verhelpen en u weet toch ook wel dat er materieel tekort is dus u zal moeten blijven liggen tot 19 april.
Ik bel elke dag met Prorail en elke dag krijg ik een ander antwoord. Ze zullen me wel lastig vinden maar het irriteert me mateloos dat je niet serieus wordt genomen. OK, als de brug kapot is dan is dat zo en wachten we, hoe vervelend dan ook maar zoals het nu gaat is on Nederlands.
Op de maandag (we liggen er dan al weer 4 weken) krijg ik doodleuk te horen dat de brug al weer sinds vrijdag werkt en een goede schipper had dat kunnen zien op vaarweg informatie van de Rijks Overheid en dat terwijl ik die vrijdag nog te horen had gekregen dat de brug echt tot na de Paasdagen defect zou zijn.
Ik slik mijn reactie in en regel gelijk de bediening. Daar krijg ik te horen dat de brug tot 19 april defect is. Het is niet te filmen maar ik laat Prorail met de Havendienst Amsterdam praten en uiteindelijk krijgen we aan het eind van de dag het bericht dat de brug de komende nacht bediend gaat worden. Zucht.
Weg als we weg kunnen en zo liggen we ‘s nachts voor de brug te wachten. “Hallo Livingstone, de camera’s werken niet dus er moet eerst een monteur komen en die is onderweg. Nog even geduld. Zonder werkende camera mogen we u niet laten passeren”. Het is al bijna ochtend als we op het IJ naar Marina Amsterdam varen. We zijn vrij!

En dan gaat alles snel en dat kan ook. De boot is in topconditie en datzelfde geldt voor ons. Bij het krieken van de dag varen we op witte donderdag de box uit met bestemming Cherbourgh. De wind komt uit de goede hoek en hoe het daarna zal gaan zien we dan wel weer. Voor Dorus is dit zijn eerste grote reis maar ondanks het feit dat we hem elke drie uur uit laten wordt er niets geproduceerd. Eindelijk, na 24 uur gebeurt het toch en zijn zowel hond als baas blij. Vooruit lopend op wat gaat komen: de niet plas en poep momenten worden kleiner maar het moet gezegd worden: rennen op gras en het daar doen heeft toch wel, gelijk elke andere hond, zijn voorkeur.

We deinen nog wat na van onze eerste lange reis maar veel tijd nemen we daar ook weer niet voor, want het weer om door te varen naar Camaret sur Mer (tegenover Brest wat een prima uitgangspunt is om de golf van Biskaje over te steken) is zo gunstig dat we na twee dagen al weer zee kiezen.We komen lekker bij in Cherbourgh. Du vin, du baguette et du camenbert. Wat heb je nog meer nodig?

We hebben net de zeilen gesteld als mijn telefoon gaat. Met Hagen van de Salmon. Ik zie je op de AIS. Mag ik jullie uitnodigen om bij mij op bezoek te komen op Guernsey?
Hagen hebben we 4 jaar geleden ontmoet op de slip bij Gerry and Gretta in Norfolk Virginia en wat een toeval dat hij ons spot terwijl hij op weg is van Frankrijk naar zijn thuishaven op Guernsey waar hij woont en werkt (als tandarts).

Engeland is voor ons (Br)exit vanwege Dorus en we besluiten een rendez vous te doen op zee. Nadat we Guernsey voorbij zijn gezoefd (wat een stroom, zo’n snelheid hebben we nog nooit onder de kiel gehad) krijgen we de Salmon in het zicht en nemen foto’s van elkaar. Bizar en leuk.
Hij is bijna thuis, wij varen de nacht in en proberen de vaart er zo in te houden dat we de Rade Brest (het stroom daar een dikke 6 mijl) op het goede moment nemen (met de stroom mee dus) en met de motor bij op het laatste stuk lukt dat voortreffelijk.

We merkten overduidelijk dat het seizoen nog niet is begonnen. Zo is ook Camaret sur Mer nog niet in de vakantie mode. Veel is nog dicht maar wat heb je ook nodig (zie de eerder gedane uitspraak daarover). Het begin van de “sentier cotier” ligt om de hoek en we doen gelijk maar een stuk van 8 km. Puur genieten en zo ook de volgende dag. Tegelijkertijd houden we het weer goed in de gaten. Het is wat instabiel in de Golf Biscay maar door van het ene laag naar het andere te varen (een dikke slinger naar het oosten) hebben we perfecte wind en steken we over van Frankrijk naar Spanje. Als we toch wat te mekkeren mogen hebben; het heeft ons 3 nachten gekost omdat we ‘s nachts om half twaalf zijn vertrokken en zo kwamen vroeg in de morgen aan A Caruna.

Door de tweede depressie waarvan we gebruik hebben gemaakt bij onze oversteek worden we in A Caruna getrakteerd op regen, maar dat is slechts 1 dag. Perfect om bij te komen want 3 nachten doorzeilen vraagt best wel wat.
Volledig uitgerust maken we gebruik van de langzaam opstekende noorden wind. A Caruna doen we nog wel eens een keer maar we willen door. Het weer (lees de noordelijke winden) is er te mooi voor. Ik kan er geen genoeg van krijgen. In een dikke dag zijn we al in Porto. In Nederland heb ik via het internet een auto gekocht en die moet natuurlijk wel bewonderd worden. We komen overeen dat als we in Faro zijn, ik de auto kom ophalen (Faro Porto voor €5,26 met Ryanair) en met dezelfde noordelijke winden waarmee we zijn aangekomen in Porto, vertrekken we ook weer. Dit is zeilen.

Met een nachtelijke tussen stop in Portimao (we moesten nog 32 mijl maar we waren moe) vonden we een mooie ankerplaats vlak voor Faro bijna onder de landingsbaan van het vliegveld van Faro (dit klinkt dramatischer dan het in werkelijk is). Vanuit hier gaan we ons bezig houden met de renovatie van het huis dat we hebben gekocht (foto’s volgen).  Niet dat we zelf gaan verbouwen (we laten het dit keer over aan een aannemer) maar je moet er wel bij zijn toch? en er valt genoeg te regelen. Een heel project wat betekent dat we deze zomer niet meer zeilen en de boot als basis gaan gebruiken. Als alles goed gaat kan de aannemer in oktober beginnen en tot die tijd vermaken wij ons met opruimen (de oude quinta heeft meer dan 50 jaar leeg gestaan) en zullen we alle zeilen moeten bijzetten (zeilen we toch nog) om ons land (slechts anderhalve hectare) in top conditie te krijgen. Over een jaar klaar? De Portugezen die we hierover spreken zeggen ons dat we veel te optimistisch zijn en dat houden we erin. Zoals altijd wordt vervolgd