WOW !

Je zou kunnen denken, zo rond reizen met je bootje, wat is daar nu aan. Nou dat is zeker niet op ons van toepassing. We zijn nog niet bijgekomen van het “ene” of het “andere” dient zich al weer aan. Eén en al vermaak. Eerlijkheidshalve dient gezegd te worden niet altijd even leuk (dan dus gedoe) maar over het algemeen:

Opgewekt stap ik in het vliegtuig naar Newark. Met een overstaptijd van 4 uur moet het zeker lukken om een dag later ‘s ochtend in Amsterdam aan te komen. WOW-air gooit roet in het eten. Als ik aankom zie ik dat mijn vlucht een vertraging heeft van 6 uur. Gewoon wachten dus maar op een gegeven moment wordt het wel heel erg stil om me heen en wat blijkt, mijn vlucht is gecanceld (je moet blijkbaar je mail in de gaten houden, waarin ik verzocht word te kiezen uit 1. geld terug, 2. wachten op de volgende vlucht (wat ook kan betekenen maximaal 7 dagen wachten) of 3. kiezen voor een andere bestemming. WOW!
Je moet wat, dus ik kies voor de tweede optie maar in het hotel heb ik daar geen goed gevoel over. Wat als ze me hier tot het weekend laten zitten. De volgende week vlieg ik al weer terug.
Met Daan (in Singapore is het dan dag, superhandig want Christine is aan het werk) krijg ik het uiteindelijk voor elkaar een ticket te bemachtigen via Porto naar Amsterdam bij TAP-airlines. Betalingen via een creditkaart worden niet meer geaccepteerd dus zal ik me voor 14.00 uur bij de balie van TAP moeten melden. Van slapen komt niet veel en dus sta ik al vroeg weer op het vliegveld.
De strategie wordt er achter te komen of ik met WOW-air mee kan en zo niet om dan naar TAP te rennen om het ticket te verzilveren en zo sta ik om 10.00 uur als tweede voor de balie bij WOW (en in de loop van de wachttijd 200 medevliegers achter me). Na meer dan 4 uur wachten krijg ik doodleuk te horen: “vrijdag” maar de rest hoor ik niet meer want dan ren ik al met een “vliegende cabin rolkoffer” achter me aan naar TAP, dring lichtelijk voor en zo vlieg ik aan het eind van de dag via Porto (even 5 uur wachten) naar Amsterdam waar ik om kwart voor drie aan kom. Ik weet zelfs de trein van 15.05 te halen. Vanwege mensen die op het spoor lopen na station Amsterdam Zuid hebben we 40 minuten vertraging (peanuts voor mij maar wat een gemopper). Na 60 uren ben ik in stad. WOW!

Voordat ik het weet zit ik de koffer weer in te pakken met de spullen die ik zo nodig in Nederland moest aanschaffen. En niet onbelangrijk, heb ik weer een rijbewijs (was dat niet de reden dat ik naar Groningen moest?). Ik laat bij Copy shop een look-a-like maken dus ook al worden we nog een keer beroofd dan heb ik altijd nog het origineel. Nog even langs mijn kapper en daar sta je dan weer om 6 uur in de morgen op Station Noord. Op naar Norfolk VA. Het was super gezellig maar Corrie wacht en ik kan niet wachten.

To explore strange new worlds
To seek out new life and new civilisations
To boldly go where no one has gone before

Spaken voor de Bromptons, een grote Zack spiegel, twee componenten pasta met harder om mee te plakken, wasknijpers (goede kun je alleen maar krijgen bij de Klomp aan de Spilsluizen; een aanrader als je nog presentjes wilt kopen), pepernoten, haaknaalden, bollen wol, haakgaren, oranje- rood,-wit en blauw katoen bij Henkie op de Markt, 1000 vitamine pillen, het zijn attributen die er voor zorgen dat bij elke security check de koffer extra wordt geïnspecteerd maar . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . goed dat het gebeurt. “Have a nice trip sir”, en vervolgens mag ik dan de koffer weer herinrichten en kunnen we gaan boarden.
“Be happy you’ll fly with us today” krijg ik te horen als ik protesteer. Alsof ik niet een stoel gereserveerd had met extra beenruimte. Mijn WOW-feeling begon weer aardig te borrelen (grrrrrrrrr) en zo schat ik in ook van degene die voor me zat. Het was krapjes zullen we maar zeggen. Bij WOW-air is het dan heel krapjes en daar wil ik het dan maar bij laten. Precies 24 uur later stap ik aan boord van de Livingstone. Het is goed om weer thuis te zijn. WOW!

Corrie is de afgelopen periode niet te zuinig druk geweest. Het kostte moeite om aan alle uitnodigingen gehoor te geven. Het was gezellig op en rond de “slip” tot in de late uurtjes. Wat is dan mooier dan op de vijfde dag wakker te worden gezongen door de matrozen van het Noorse opleidingsschip Statsraad Lehmkuhl. Ze staan erbij alsof ze op de tap hangen, zo stevig. Je moet maar durven want het is slechts een draad waar ze op staan (gelukkig gezekerd).

 

 

 

 

                   WOW!

 

 

 

Op de dag dat jullie Sinterklaas in Dokkum binnen halen, hebben we in Norfolk “the Grand Illumination Parade” of te wel; Santa Claus wordt verwelkomd. Vanaf die dag is de hele stad verlicht en dat zal zo blijven tot na 3 Koningen. Wij zijn niet de enigen die aan de kant staan. Wat een “circus”. Typisch Amerikaans, big, bigger, biggest, maar ach, het heeft wel wat. Bijna alle scholen uit de omgeving doen mee en de ene muziekband is nog groter dan de andere. WOW!

We beginnen onrustig te worden. We zitten ondertussen in de tweede helft van november dus heeft Corrie nog maar een maand visumtijd. Dat geldt niet meer voor mij. Dus proberen we voor haar een verlenging te regelen. Helaas. De aanvraag duurt minimaal 6 maanden en dan zijn we allang het land uit (kost ook nog een slordige $350).
Een andere mogelijkheid is even een retourtje naar de Bahama’s maar dat kost ook minimaal 275 dollar. We kijken het wel even aan.
En zo rij ik de laatste dag voor ons vertrek met 25 pakken houdbare melk achterop de fiets (waar de mand van Olle al niet handig voor is) en neem en passant nog 9 liter (6x anderhalf) wijn (een heerlijke Australische Chardonnay) mee in de rugzak. Tenslotte moet je veel drinken en ik laat maar in het midden of dat nu voor de melk geldt dan wel voor de wijn. Het was wel zwaar trappen. WOW!

Wat hebben we het weer goed gehad bij Gary en Greta. Wat zijn we weer uitstekend verzorgd. Zelf zeilen ze niet veel meer en we merken dat ze de (onze) verhalen prachtig vinden. Natuurlijk doen ze een borrel bij ons aan boord en dan merk je dat het weg gaan enige moeite kost, maar . . . . . . . . we gaan. Van Greta krijgen we eigen gemaakte apple pie mee voor onderweg. Tenslotte is het Thanksgiving als we op zee zijn. Eigen gehaakte pannenlappen in de vrolijke kleuren rood, wit, blauw en oranje is dan wel het minste wat we voor haar achter kunnen laten (naar een patroon van Tineke). WOW!

Hoe we nu kunnen vertrekken, krijg ik van een bemanningslid van de Drummer te horen. “Chris Parker says: it is not allowed to go” (Chris Parker is een routeerder waar iedereen- nou ja, iedereen?- naar luistert en zijn zienswijze is wet). Er staat een mooie noordenwind (tussen de 25 en 30 knopen) en willen we niet naar het zuiden? Als we een beetje langs de kust varen hebben we geen last van dé Golfstroom (deze stroomt op enige afstand van de kust omhoog vanaf Florida naar waar wij nu zijn en daar wil je niet tegenin; >2 knopen!).
Deze wind is voor ons juist een reden om wel te gaan en zo zeilen we voor de wind om de beruchte Cape Hatteras heen, op weg naar Charleston. Het was weliswaar lekker zeilen maar wel heel, heel erg koud met die noordenwind. Warmte ondergoed, een fleece, warmtekleding en daaroverheen het overlevingspak, handschoenen, muts en sjaal en nog hadden we het koud. Hadden we vroeger Olle die stijf tegen ons aan lag te ronken als we van wacht wisselden, nu moesten we het alleen doen en dat ging maar moeilijk. Ja, wat kan je zo’n beest op gekke momenten missen. Het goede is dat we naar het zuiden varen dus het moet vanzelf warmer worden toch? De 435 mijlen leggen we binnen 2 ½ dag af wat betekent dat we 7,7 knoop gemiddeld!! hebben gevaren. Een record! We zijn trots op de Livingstone (en haar bemanning, dank u wel). WOW!

Eindelijk in Charleston. Vernoemd naar King Charles- Town en verbasterd naar Charleston. We hadden deze plaats op de heenweg vanuit de US Virgin Islands gepland maar soms moet je door het weer een andere kant op, dus nu. Het is bijna standaard voor ons maar we komen in het holst van de nacht aan (we gingen ook zo hard). Altijd weer een belevenis als je ‘s nachts een nieuw gebied in vaart, waar het ook nog stroomt. We doen het maar even zullen we maar zeggen.

We schrijven ons in voor een walking tour en zo lopen we op zondagmorgen met een gids door de stad. Wat een huizen en tuinen. Ondanks the Civil War (in dit gebied is de strijd begonnen) is er nog veel moois van vroeger. Het is eerder de aardbeving in 1867 die veel schade heeft aangericht. Het is een lieve stad waar je als fietser alle ruimte krijgt. Als ze je zien rijden staan ze al op de rem dus we peddelen er heerlijk op los (in T-shirt! een groot contrast met de nachten hiervoor). We kopen pilots met kaarten van Cuba, slaan nog wat verse groente in en maken ons klaar voor de volgende trip. Cape Canaveral. Een plek die we ons hele leven al kennen gaan we nu zien. WOW!

GRRRRRRR
Ik snap er helemaal niets van maar het lukt me niet om dit bericht in Charleston te posten. We zijn ondertussen al wat verder (Fernandina Beach) maar daarover zo tegen 16 december meer.