Denk niet aan wat niet kan maar aan wat wel kan.

Stenen 2: 1 – 8

En het geschiedde in die dagen, varende langs de oostkust van Amerika, dat je het Kennedy Space Center bezocht moest hebben. En zo gingen alle boten op weg, ieder vanuit zijn eigen havenplaats. Ook de Livingstone’s trokken van South Carolina, uit de stad Charleston, naar Florida, naar de stad die Titusville heette. Omdat de boot te groot was voor de Intra Coastal Waterway (ICW), kwam ze vanaf zee, maar het laatste stuk kende geen belemmeringen in hoogte en diepte. En het geschiedde toen ze daar waren, dat de dagen vervuld werden, maar er voor de Livingstone geen plaats was in een marina.

Na een vervelende nacht, te weinig wind van achteren met grote golven dus motorren, konden we eindelijk het laatste stukje naar Cape Canaveral zeilen. Het weerbericht had aangegeven: “mooie winden”, >15 knopen uit het noorden, maar ja, het blijft een voorspelling.
We willen in een marina liggen als we door de sluis bij Cape Canaveral zijn. Corrie heeft haar zinnen gezet op een vijf sterren restaurant (het is tenslotte 1 december, maar je staat dan wel in je hemd als scheepskok toch?) en we willen het Kennedy Space Center (KSC) bezoeken. Een fluitje van een cent zou je denken. No sir, we zijn helemaal vol. Bij nummer twee van hetzelfde laken een pak en dat geldt ook voor nr 3, marina nr 4 en Yacht Center nr 5. Iedereen is heel erg bereidwillig maar de havens liggen tot de nok toe vol en dat allemaal vanwege (de naweeën van) Irma. Natuurlijk kunnen we ankeren maar we willen dit keer aan de wal.

“Ik wil u wel een plek geven maar de hele marina is weggevaagd door Irma. Er is geen water op de steiger (sir, wij hebben een watermaker dus dat is geen probleem) en er is ook geen elektriciteit “ (sir, wij hebben voldoende zonnepanelen dus we kunnen heel goed zonder walstroom). Ik vertel hem dat geen enkele andere Marina in dit gebied een plek voor ons heeft en dat we toch heel graag het KSC willen bezoeken en met mijn kennis, opgedaan op de zondagschool, kinderkerk en jongerenkerk (onze havenmeester was een zeer religieus man) belandden we met de Livingstone in wat ooit een marina was.

klik op foto’s om te vergroten
Vanuit de Kennedy Yachtclub is het zeer gemakkelijk om met de fiets erop uit te trekken. Maandag willen we naar het KSC en we krijgen het advies om op tijd te gaan en dus zitten we die dag in alle vroegte op de fiets. Het KSC ligt een kleine 10 (land) mijlen verderop. Als we op de NASA Causeway uitkomen, een vierbaans weg die het vaste land verbindt met Merrit Island waarop het KSC ligt, is er opeens geen fietspad meer. Nog 6 mijl te gaan maar geen nood. Wij rijden naast de linker weghelft (richting het vaste land) met af en toe een auto die ons tegemoet komt, dit in tegenstelling tot aan de andere kant van de middenberm; veel, heel veel auto’s, allemaal op weg naar het KSC.
Van verre zie ik de blauwe lichten al en ja hoor, we moeten stoppen. Of we weten dat we hier niet mogen fietsen (federal law , tussen 6 en 9 uur geen fietsers op de highway, uh, nee dat weten we niet) en dat we aan de verkeerde kant rijden (ja, maar die andere kant is levensgevaarlijk met al die auto’s en nu zien we ze nog aankomen ook). Hum. Ondertussen is er een tweede wagen gearriveerd. We weten het zo te versieren dat we de fietsen ingeklapt achterin de auto mogen leggen waardoor de kalasnikov in de andere auto moet liggen en wij, geëscorteerd door de tweede wagen, netjes voor de ingang van het KSC worden afgezet. Goed gedaan toch?

Onze op internet gekochte kaartjes blijken niet meer geaccepteerd te worden (sinds een week) maar ook dat probleem lossen we op en zo stappen we om 9.30 uur in de bus voor een tour over het complex. Een dringend advies dat we kregen van een oud medewerker; ”doe eerst de bus tour, dan volgt de rest vanzelf ” en hoe!      Merrit Island is hét eiland voor de ruimtevaart van Amerika. In het midden het grote gebouw (Vehicle Assembly Building = VAB) waar de raketten staand worden opgebouwd, met daarom heen de verschillende lanceerinstallaties. Ze worden hier vandaan naar hun lanceerplaats vervoerd. De rest van het terrein is natuurgebied. In het water wemelt het van de alligators en in de lucht zijn de zeearenden heer en meester. Dankzij president Kennedy richt het ruimtevaart programma zich op de maan: “denk niet in wat niet kan maar aan wat wel kan”. Wij maken op deze dag “de geschiedenis” weer mee. We zitten in het commando centrum en zien de Saturnus V raket opstijgen en maken de spanning mee die dat met zich mee brengt (zo echt dat je er kippenvel van krijgt). Vanuit de Apollo 11 daalt op 21 juli 1969 de maanmodule neer. Mocht ik het toen meemaken op Times Square in New York, nu dan nog een keer (het was weer even spannend).

Op een net zo realistische wijze als het Apollo programma, ondergaan we het Shuttle programma. Staande in een “ruimte” beleven we een lancering en zien we hoe het internationale ruimte station (ISS) gestalte krijgt. De werkelijkheid wordt niet geschuwd en zo zien en lezen we over de successen maar ook over de mislukkingen die ook in dit programma gebeuren.
Als we de kans krijgen om in een simulator te ervaren hoe het voelt als je de ruimte wordt ingeschoten zeggen we geen nee. Je waant je zelf bijna de astronaut die zijn shuttle weer veilig terug moet brengen (loskoppelen van het ISS, dan over de kop en met een lange glijvlucht netjes landen op de baan dicht bij het VAB). Dat op de simulator voor elkaar krijgen was nog niet zo eenvoudig al had een dreumes van 8 daar geen enkele moeite mee.
Ze weten je hier op een geweldige manier te laten voelen (de decibels komen goed aan), te laten zien (filmschermen boven, onder en opzij), te laten ervaren (je mag overal mee spelen) wat het ruimteprogramma inhoudt. Eén en al entertainment.
Afsluitend doen we nog een 3D film en genieten we van hoe de aarde er van ver uitziet met alles wat daarbij hoort in het ISS en maken we kennis met het Mars programma dat over niet al te lange tijd echt gaat gebeuren (we hebben het nieuwe lanceer platform al gezien). We komen stil naar buiten. Het is ondertussen vijf uur geworden en de dag is voorbij gevlogen. We nemen maar een Uber terug.

Mijn teleurstelling is dan ook groot dat mijn vlucht van vrijdag wordt doorgeschoven, in eerste instantie naar maandag 12 december 11.46 AM EST. We gaan dat niet meer meemaken omdat Corrie maar tot ½ december in de US mag blijven en dan weet ik wel wat ik moet kiezen. We gaan dus zuidwaarts. Een korte stop in Fort Lauderdale, uitklaren en niet te vergeten mijn scheerapparaat oplader ophalen en dan op naar 2018.

hele fijne feestdagen en tot volgend jaar