Uit de . . . . . . . . . . . . . . . . .

Zes maanden USA, ze zijn voorbij gevlogen. Wat een bijzonder land. Groots, maar op zijn tijd ook weer heel klein. We raken er niet op uit gekeken (en wat hebben we nu gezien, alleen wat stukjes van de oostkust). We willen meer dus hebben we voor de maanden augustus en oktober een camper gehuurd en gaan we in het nieuwe hurricane seizoen (juni t/m november) de westkust van Amerika ontdekken (we laten de boot achter in Curaçao).
De Chesepeake Bay, meedoen aan de Maine Rally, New York waar we Olle hebben moeten laten inslapen (geen zwarte haren meer in de boot en wat missen we dat!), Washington DC, Charleston en ga maar door. Overal voelen we ons thuis en ontmoeten we leuke lieve mensen maar na 6 maanden moeten we het land uit want zolang duurt het visum. Wat hebben we genoten. Wel was het super jammer dat we het spektakel op het Kennedy Space Center gemist hebben. Wat had ik daar graag bij willen zijn. Wat een techniek. Hergebruik van raketten die netjes terugkeren op de landingsplaats. WOW!

Onze tocht langs de oostkust “naar beneden” heeft toch wat meer tijd gekost dan gepland, dus besluiten we in Fort Lauderdale 14 dagen verlenging van Corrie’s visum aan te vragen (door mijn wow-reis naar Nederland had ik opnieuw 6 maanden gekregen). Dat geeft ons wat lucht en dan hoeven we ons niet te haasten want de 17e december komt in zicht.
“Ga naar Customs op het International Airport Fort Lauderdale, die zijn er voor”. Na enig zoekwerk belanden we na een mooie fietstocht op Terminal 1 waar we moeten wezen (dachten we). Uiteindelijk komen we via Terminal 2 en 3 bij Customs op Terminal 4 waar we helaas niet geholpen kunnen worden want dat deden ze niet.

De volgende dag fietsen we op advies van Customs Airport naar US Custom and Border Protection op het haven terrein van Port Everglades (via het haven terrein fietsen scheelt de helft van de afstand, en met onze betrouwbare gezichten kregen we direct een pas). Voor de balie komen we er achter dat het visum niet loopt tot de 17e maar tot en met de 14e, de volgende dag dus (oeps; hoe we er bij komen weten we niet maar dit is foute boel). Na lang wachten (men moest druk overleggen en een supervisor moest het ja woord geven) kregen we het nee woord te horen. Dat, wat we wilden kon niet maar we konden kiezen uit twee opties:
– of de volgende dag met de ferry naar de Bahama’s ($125,-) onder het motto land uit en land in met een nieuwe verblijfsduur van 6 maanden of
– naar USCIS (immigratie) en daar het verzoek doen, maar dat was niet om de hoek.
We kiezen voor de ferry en denken dat alles geregeld is voor de 15e, maar verbaasd zie ik om 8 uur ’s ochtend (ik had haar om 6 uur weg gebracht) Corrie weer bij de boot opduiken. “Ze mocht niet mee” en dat op haar laatste legale dag in de US. De reden die ik te horen kreeg was, dat de kans er in zat dat als de ferry ‘s avonds weer terug kwam er geen customs officer aanwezig zou zijn om een stempel te zetten in haar paspoort en dan zou ze illegaal in het land zijn. Het is niet te filmen.
“Oh nee, sir, wij geven geen geld terug”. Nou ik dacht het wel en dat hadden we zo tegen 11.00 uur geregeld. Als laatste optie op naar het USCIS, waar ik lichtelijk bezweet na anderhalf uur fietsen het verhaal kon doen (zoals ik ook verteld had bij de eerder bezochte instanties).

• Wij zijn op weg naar Cuba en we hadden motor problemen (? ja, je moet wel een verhaal hebben) ter hoogte van Fort Lauderdale en we vonden het onverantwoord om i.v.m. de Golfstroom zo door te varen, dus naar binnen maar nu verloopt de visumtijd. Pas komende dinsdag is de boel gerepareerd, dus wilt u een verlenging geven van maximaal 14 dagen, want we weten niet wanneer het weer goed is om over te steken.

“Oh nee sir, wij kunnen u niet helpen, daarvoor moet u naar Miami. Ik zal even voor u bellen.
U kunt daar morgen terecht (ze zijn nu reeds dicht) maar . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . als ze zich morgen gaat melden, wordt ze direct gearresteerd en het land uitgezet met alle ellende die dat met zich meebrengt, dus dat zou ik niet doen. Als ik u was”…………….. en ze begon te glimlachen en zweeg.
Corrie heeft dus de laatste dagen in de USA als illegaaltje doorgebracht.

Omdat we nu toch moesten wachten op de monteur voor de motor (niet heus maar tja, je moet wel consistent handelen) konden we gelijk Corrie’s fiets laten maken want er knapten steeds spaken en dus fietsten we om de beurt, legaal of illegaal, over Fort Lauderdale’s wegen.
Lazen we tijdens onze voorbereiding: laat je fietsen thuis want je gebruikt ze amper, wij zijn super blij dat we de fietsen aan boord hebben want we gebruiken ze veel. Wat te denken aan: even op en neer naar University Avenue om de flessen voor de sodastream met CO2 laten vullen, een kleine 15 mijl heen (dus ook weer terug) of te wel van Groningen even naar Hoogeveen. Je moet wel erg getikt zijn om zo’n eind te fietsen op een vouwfiets (ik weet zeker dat je ter hoogte van Licht en Kracht in Assen van de weg zou worden geplukt en voorgoed zou worden op geborgen) maar goed, we kunnen weer tonic maken (tenslotte moet de gin ergens in).

En dan willen en kunnen we weg en dan begeeft pomp 2 van onze watermaker het. Het is een terugkerend probleem dat niet alleen vervelend voor ons is maar ook voor Rob Wink (we kunnen wel water maken maar dan op halve kracht).
We worden op een geweldige manier geholpen door Rob. Wat een service! Menig watersport bedrijf zou hier een voorbeeld aan moeten nemen. Binnen twee dagen hebben we de nieuwe pompen (uit Italie). Of Corrie nu 6 dagen illegaal rondloopt of 8, ach wat maakt het uit.
Uiteindelijk varen we met een mooie wind zuidwaarts op weg naar Cuba.
Ter hoogte van Marathon (onder in Florida, je vaart dan al naar het westen) besluiten we (het is ondertussen een dag later) in een keer door te varen naar Varadero, één van de zes Ports of Entry waar je je als buitenlands jacht móét melden. We hebben nu een goede wind en de verwachting is dat dat morgen niet het geval is. We gaan bakboord uit, koers zuid, uit de illegaliteit.

Het gaat super (we hebben geen last van de Golfstroom die toch altijd weer 2 à 3 knopen west > oost loopt). Anders gezegd, we gaan te hard dus we doen er een rif in (we willen niet in donker aankomen) maar dat helpt geen ene malle moer. Ook het indraaien van de kluiver gaf niet het gewenste resultaat en dus lopen we tegen de dageraad Varadero aan slechts op het grootzeil 2x gereefd.

Guarda Frontera, Guarda Frontera, Guarda Frontera, here the Livingstone (3x). Na elke 3 mijl vanaf de 12 mijls zone probeer je contact met ze te krijgen wat uiteindelijk ook lukt. “Naam van de boot?” (dat had je toch al gehoord), “waar kom je vandaan?” (Fort Lauderdale), “waar ligt dat?”, je E.T.A (het wordt wel steeds wat later) en met hoeveel personen je aan boord bent. Om 8.30 uur leggen we vast in Marina Gaviota te Varadero. Het is er stil en de haven (gemaakt voor 500 boten) ligt er verlaten bij. Hier willen we niet blijven en we geven gelijk aan dat we na het inklaren door willen varen naar Santa Marta waar we nu liggen.

We krijgen de dokter aan boord en customs is ondertussen begonnen met het invullen van de vele formulieren. Al met al duurt het hele proces meer dan vier uur (je moet er niet aan denken wat er gebeurd als er meerdere schepen willen inklaren) maar zo tegen één uur gooien we weer los en varen we de lagune uit op weg naar Santa Marta. We zijn $250,- lichter maar we hebben nu een “Despacho” = (Permiso de Navigacion) waardoor we “frank en vrij” om Cuba heen kunnen varen zonder weer een hele inklaringsprocedure te moeten doorlopen.

We hebben het gehaald, kerst vieren in Cuba hoewel de Cubanen daar niet aan doen. Wij wel. We nodigen Debbie (een Canadese die hier al 17 jaar in de haven woont) uit voor het kerstmaal. Bloemkool met een kerrie kaas saus, aardappeltjes en canard uit blik. Het was erg gezellig (we horen veel over Cuba) and a Christmas diner I haven’t had in many years. Thank you very, very much!

Een beter begin van Cuba was niet denkbaar.

• Met behulp van Daan lezen jullie dit bericht. Er is in Santa Marta een Wifi park (3 routers) waar je op 2>3G snelheid je ding kan doen, maar het is niet je dat. Wel hebben we de krant kunnen downloaden en de mails gelezen die gestuurd zijn (dank!). We zien wel hoe het verder gaat. Of we gaan vanuit deze marina de binnenlanden in of we varen eerst naar Havana (zie de tracker).