Aan de wandel

Het is nog veel erger op St Martin dan we dachten. Het kan toch niet waar zijn. Het is één en al ravage en je vraagt je af hoe dit allemaal goed moet komen. Het is niet alleen de wind die heeft huisgehouden (het oog trok over Marigot) maar ook de vloedgolf die daarna het land heeft overspoeld en sommige plekken heeft schoongeveegd. Extra dramatisch is dat bewoners die alles heelhuids hadden doorstaan vervolgens door plunderaars zijn gepakt en letterlijk en figuurlijk naakt zijn achtergebleven in hun huis. Je zult maar zulke “landgenoten” tegenkomen (en de gendarmerie stond er bij en keek er naar).
Het is crisis op het Franse deel van St Maarten en men loopt bedrukt rond. In tegenstelling tot op het Nederlandse deel waar men door heeft dat als de voorzieningen weer een beetje op orde zijn, de toerist weer terug komt (dus werk). We hopen dit ook voor St Martin.
“En Marche!!!!!!!!”, in de wetenschap dat het volgende hurricane seizoen over 2 maanden alweer aanstaande is.

SXM is een prima plek om dingen aan de boot te laten doen die we zelf niet kunnen. We zijn blij dat we verleden jaar al hebben aangegeven dat we een nieuwe, niet lekkende, buiskap willen hebben en dus hoeven we niet te wachten. Terry komt aan boord (we hebben een ander frame nodig want we willen ook tijdens het zeilen, als het regent, droog kunnen zitten) en we maken onze wensen aan Laurent kenbaar die de buiskap gaat maken. We brengen onze achterstagspanner weg voor een servicebeurt en regelen gelijk een afspraak om de speling in ons roer (wordt steeds erger) te doen verhelpen (het is de verbinding van het stuurwiel naar het roer toe dus niet de roerconstructie). Bij het verlaten van Puerto Rico laten onze accu’s voor de ankerlier en boegschroef het voorgoed afweten en hoewel de boordaccu’s het nog prima doen bestellen we voor alles nieuw. We willen volgend jaar als we ergens in de middle of nowhere liggen niet voor problemen komen te staan. Het kost een godsvermogen maar we hebben het goed gedaan met onze accu’s (negen jaar!). We laten ze plaatsen want ze wegen elk 70 kg. De tijd dat we dat zelf deden hebben we gehad. Kortom, we hebben het getroffen met St Maarten en we hopen in de tweede helft van april weer verder te kunnen varen. We verkassen van Marigot Bay (is buiten) naar binnen (de Lagoon, met zicht op het vliegveld) vanwege de enorme swell die er in de baai is gaan staan en regelen vanuit daar (hoewel daar slecht internet) onze zaakjes.

Mijn “broeder” en “zuster” (Toos en Rolf van de Matsya) zijn helemaal van Guadeloupe naar “ons” toe komen varen en wat is het leuk om hen weer te zien. Na het zetten van de hechtingen door hen in mijn wang en kin in Spanje (de hechtingen hebben haar werk goed gedaan dus ik ben nog even knap als ever zullen we maar zeggen) keken we uit naar onze rendez vous. De laatste keer dat we elkaar zagen was in Suriname (alweer meer dan een jaar geleden).
We leggen naast de Matsya 35 meter uit (4 meter diep water), even trekken, de snubber erin en vast. Tijd voor bijkletsen.

Als we de volgende dag boodschappen aan het doen zijn in Marigot krijgen we een telefoontje. Toos: ”jullie Livingstone is aan de wandel maar het komt helemaal goed. Geen zorgen want Rolf (van de Matsya) en Henk (van de Zanzibar) zijn ondertussen aan boord”. Voor hen een droom die werkelijkheid wordt – een Hutting varen – , voor ons is het toch niet lekker boodschappen doen dus maar snel weer terug. Toos had de helderheid van geest om alles vast te leggen. Maar hoe is het mogelijk, na meer dan anderhalve dag, de Livingstone opeens aan de wandel.

We liggen weer als een huis (dachten we daarvoor ook) en durven de volgende dag ook wel weer op pad te gaan (het blijft wel knagen hoor maar je kan toch ook niet de ganse dag aan boord blijven?). We wandelen in twee uur omhoog met als beloning een prachtig uitzicht op de Lagoon. Ook Saba zie je mooi liggen. En ja, de Livingstone ligt nog steeds op haar plek. De weg langs de andere kant van de berg terug is toch iets langer dan we dachten maar het geluk is aan onze zijde als we een niet in bedrijf zijnde bus kunnen charteren (hij moest toch die kant op dus stap maar in). We worden keurig gebracht waar we moeten zijn.

Wij hebben zeeën van tijd maar Rolf en Toos willen half april oversteken vanaf Guadeloupe naar de Azoren dus is het tijd voor dag dag. Met lede ogen zien we ze gaan. Ik snap het heel goed want als je de “zeilservice” (op welk gebied dan ook) niet nodig hebt is St Maarten op dit moment niet het meest uitdagende eiland in de Carieb.
Het was weer super om elkaar te zien en we kijken uit naar de volgende keer. We gaan aan de slag met de adviezen en suggesties (niet alle Rolf, maar dat had je wel door) om zo de Livingstone nog zeewaardiger te maken en we kopen een nieuwe dinghy met een 10 pk motor. Het tijdperk van tuffe tuffe tuf is voorbij en zo kunnen we nu net als elke andere Caribbean zeiler gassen (even een stokbrood halen in Marigot doe je nu in een wip, waar voorheen het brood oud was als we weer terug waren).

Zitten we rustig in de kuip ’s ochtend aan de koffie, komen Henk en Tineke van de Zanzibar aan scheuren. “Waar is jullie dinghy?, we dachten dat Jan met zijn nieuwe bootje aan het spelevaren was maar nu we hem in de kuip zien zitten kan dat niet waar zijn”.
Hum?, een uur geleden was hij er nog, wel shit !!!, het kan toch niet waar zijn.
Ik spring in onze oude dinghy en ga met een slakkengang wind afwaarts. Henk en Tineke racen om het eiland heen. Allerlei doemscenario’s gaan door mijn hoofd maar wat zie ik daar in de verte dobberen?
Waren het Dorus en Dorus met de Livingstone, nu zijn het Dorus en Dorien die onze nieuwe dinghy terug brengen. Het is niet te filmen. Eerst de Livingstone en dan nu de bijboot, al wijten we dit aan het niet goed vast leggen. Hoewel het zeer merkwaardig is dat dit wandelen pas na een nacht is ingezet. Never a dull moment maar wat weer een schrik.

Hadden we bijna het probleem opgelost van wat te doen met twee dinghy’s en twee motoren, nu moeten we weer nadenken over wat we met het “oude” spul gaan doen. Opsturen naar Nederland? Het kan, maar wat een gedoe, dus varen we met Henk en Tineke (zij weten hoe het moet) in de vroege ochtend (8 uur!, ontbijt mee voor onderweg) naar de “jumble fair” die nu net in Marigot wordt georganiseerd. Op advies van Henk zetten we dinghy met motor op de kant (even wat sjouwwerk) maar na 5 minuten heb ik al een deal en kan er proef gevaren worden (dus weer het sjouwwerk) en voor niet al te veel geld is een jonge Fransoos de nieuwe eigenaar. Ik heb zelden iemand zo blij gezien bij een koop maar ook ik ben tevreden (de nu niet uitgegeven vervoerskosten naar Nederland is de winst voor ons beiden). Het is de volgende dag wel triest van hem te horen dat de extra benzine tank met toebehoren de vorige avond uit zijn boot is gejat terwijl hij zijn goede aankoop in de kroeg aan het vieren was. De les is: zeker bij donker alles vast, overdag mag er (alleen door ons) gewandeld worden.