Het is gelukt

Zonder dat we het van elkaar weten vliegt de Zahree vanuit Halifax, de Blue Nose vanuit de Chesapeake Bay en wij vanuit Curacao terug naar Nederland en boeken we op 16 januari onze terugvlucht en dan ook nog op het zelfde tijdstip: 13.00 uur. Bizar

We plannen een rendez-vous op Schiphol (we hebben elkaar voor het laatst in Suriname gezien) en het is daarom behoorlijk teleurstellend dat we Tine en Herbert van de Zahree missen. Zij zitten in vertrekhal 1 (ze vliegen via Iceland en dat is een Schengen vlucht) en wij wachten op onze vlucht in vertrekhal 2. Dit moet dan maar een vervolg krijgen eind dit jaar ergens aan de oostkust van de US?

De Livingstone staat hoog op het droge en dus gaan we ladder op en ladder af. We doen dat zonder enige moeite. Waren we de afgelopen maand in ons huis “drie hoog achter” (wat wonen we daar toch lekker), nu aanschouwen we de werkzaamheden hoog vanuit de kuip. We doen een kopje koffie, nog een kopje koffie en nog één en voordat we het weten is de dag voorbij.
Het is niet te voorspellen wanneer/of er gewerkt gaat worden, maar we blijven aan boord. Als ze iets gaan doen dan wil je er toch zijn? Ik heb het er soms maar moeilijk mee.
Gelukkig stomen we elke dag “af” in zee. We zijn zo handig geweest voor de duur van dit traject een auto (Suzuki crepeer) te huren want de Marina waar we liggen, ligt in een industriegebied waar niets maar dan ook niets is. Gelukkig is het ook af en toe zondag en dan ontdekken we eiland in al zijn schoonheid. De zuidkust met haar mooie baaien waar het goed snorkelen is (en tijd voor een tuk) en de ruige noordkust waar de zee tegen aan beukt met prachtige ver(zee)gezichten.

Opeens gaat het snel en gaan we 2 meter de lucht in. Het zwaard wordt getest (het gaat als een gladde aal op en neer) en worden we naar de plek gereden waar we het water ingaan. Verbouwereerd maken we de lijnen en de fenders klaar (hier waren we nog niet op voorbereid) maar dan zakken we in het water met een glimlach van hier tot Tokyo.
Een dag later varen we door de Pondjesbrug de zee op. In een mooie bries en met golven van 1 tot 2 meter testen we het nieuwe systeem. We hangen met kop en oren in de bilge maar daar zien we alleen zweetdruppels naar beneden komen (als we varen hebben we alle luiken dicht en dan is het smoorheet binnen in de boot).
Het is gelukt, de boot is kurkdroog !

Het was een enerverend traject. Maar vanaf nu kunnen we weer plannen maken. Hoe (natuurlijk zeilend), wanneer (na al dat stil liggen liever vandaag dan morgen) en waarheen ?; zoals altijd, wordt vervolgd.