Rondje Exuma’s

Heel langzaam schuifelen we de box in van Harbor Club Marina te Nassau. Met zowel een harde wind van voren als een pittige stroom van de zelfde kant is dat ook niet zo moeilijk, maar we zijn toch blij dat op de kant twee bootboys klaar staan voor de lijnen.

We krijgen van de dockmaster alvast de formulieren voor customs en immigration (scheelt straks een heleboel tijd) en dan is het wachten tot we de gele vlag mogen strijken en die van de Bahama’s mogen hijsen. Zelden zo’n snelle vriendelijke custom officer meegemaakt (“u doet er wijs aan om als u de Bahama’s verlaat een clearance te halen want u gaat weer terug als foreign boot naar de US; ze doen daar wel eens vervelend you know”; goed om te weten) en de immigration officer is van het zelfde hout gesneden. “U wilt maar drie maanden blijven, u kan ook een jaar krijgen hoor!”. “ Nee, drie maanden is genoeg”. “Weet u het zeker, het kost me geen enkele moeite u een jaar te geven maar ik moet het nu weten!”. We gaan voor de drie maanden (langer blijven we echt niet, tenslotte moet er getrouwd worden) en tikken de $330 af. We mogen het land op.

Jan laat ondertussen weten dat hij nadert in de lucht (nog twee uur naar Atlanta en dan nog 5 uur naar Nassau) dus we hebben alle tijd om het schip klaar te maken. Om elf uur ’s avonds zitten we met z’n drieën in de boot. De volle pakjes koffers laten we maar voor wat het is, het is al laat, voor Jan al heel laat, dat doen we morgen maar.
Heel wijs hebben we een rustdag ingelast en naast de koffers uitpakken (wat weer een feest) doen we niet veel. We hangen wat in het zwembad, we scoren een simcard, we proberen een zonnebril te kopen voor Jan (hoe kun je die nu vergeten) en doen wat laatste “vers” boodschappen. Zonder blikken of blozen leggen we voor twee broden 12 dollar neer. Vanaf nu gaan we zelf weer bakken. Alles is gewoon twee keer zo duur. We snappen nu waarom de Amerikaanse Bahama gangers hun boot helemaal volladen voordat ze hier heen gaan (veel varen er met een verhoogde waterlijn). We zien wel hoe ver we komen met de boodschappen die we haalden in Hobe Sound en als dat op is, maar gewoon bijkopen (de camembert zullen we wat beperken).

Het kost ons toch nog de nodige moeite om op tijd uit Nassau weg te komen. Eigenlijk moeten we ook nog tanken maar dat laten we maar schieten want het is een kleine 40 mijl aan de wind naar Allan’s Cay. We hebben we de resterende tijd wel nodig om daar voor donker aan te komen. Gelukkig aan wind geen gebrek.
In tegendeel.  Met een “knal” vliegt de schoot-hoek van de kluiver eruit (gelukkig op het eind). Enigszins gehavend komen we in Allan’s Cay aan, waar we in de geul, op stroom, het anker laten vallen, gadegeslagen door Rik en Sanne van de Incentive (wat weer een toeval). Er staat te veel wind om iets aan het zeil te doen, het begint ook al de schemeren dus morgen maar. De zeilmaker in Nassau laat weten dat hij eigenlijk geen tijd meer heeft voor zijn vakantie (2 weken dicht en dat in het hoogseizoen) dus we maken met hem de deal  dat we op 6 januari als eerste aan de beurt zijn voor de reparatie van de kluiver. Het is bladstil (ja ja, dat kan ook in de Bahama’s), het zeil gaat naar beneden en in de zak, de komende drie weken varen we ondertuigd. Het wordt tijd om de snorkelen.

Het blijft stil. “Ik krijg de motor niet aan”. Als we alles geprobeerd hebben (ja, er zit echt nog wel benzine in de tank) bel ik Henk, die met de Zanzibar in Mexico ligt. We sturen foto’s, en met uitleg krijgen we de carburateur eruit, zien de sproeiers (eentje met een dopje) en weten vanaf nu hoe we eventueel water uit de carburateur kunnen aftappen. Als alles weer in elkaar zit, ook maar even de bougies vervangen, starten we opnieuw en horen we weer het vertrouwde geluid (eerlijksheids halve moet ik wel melden dat we eerst het dopje op de sproeier hadden vergeten en dan krijg je de motor niet aan, wat betekende alles weer demonteren met als voordeel: zo leer je het wel). Een fraai staaltje van afstandsleren en wat mooi dat het zo kon. Het is ondertussen al wel zo laat geworden dat we maar gaan happy hour-eren. Morgen maar snorkelen.

Tussendoor me nog een rol beroerte geschrokken. Niets is heerlijker dan vanuit je bed in het water te plonsen. Nog nooit ben ik zo snel weer uit het water gekomen. Haaien. Vier stuks en ze bleven maar een beetje onder de boot hangen. Jan heeft wat foto’s van het gespuis gemaakt en Nancy (onze steun en toeverlaat in Hobe Sound) liet weten dat ze geen kwaad kunnen (het zijn look alikes, de echte zwemmen altijd door en blijven nooit hangen). We duiken er dus weer in met ogen voor en achter, dat weer wel.

De Zahree ligt een eiland zuidelijk van ons. Samen varen we op naar Normans Cay waar het mooi snorkelen moet zijn. Bij nader inzien geen goede plek (erg veel golven, veel stroom en weinig beschutting van het eiland) dus varen we door naar Shroud Cay (5 mijltjes erbij) waar we in de luwte van de kust gaan liggen.
We hebben een verlate lunch wanneer Corrie per ongeluk aan de draaiknop van de stuurautomaat komt, terwijl het roer gefixeerd is. We horen gezoem en een knal. Blijkt dat de rvs stang die op het roer is aangesloten verbogen is. We zien nu wat voor krachten onze autopilot kan weerstaan (nu helaas verkeerde).
Herbert komt even kijken, demonteert, neemt het mee naar de Zahree en met vereende krachten wordt wat krom was weer recht en wordt de stang weer geplaatst (wel even een nieuwe laten maken in Nederland maar voor nu en later (de crossing) prima weer in staat om het werk te doen (= sturen). Poeh, en wat super dat Herbert het voor elkaar krijgt. Het zijn maar een paar zinnen maar weet dat hier heel wat emotie achter zit. De volgende dag sturen we alsof er niets is gebeurd naar het Exuma National Park. Niet te veel nadenken over wat er ook had kunnen gebeuren.
We ervaren aan den lijve wat voor power onze kluiver genereert, want aan de wind zonder de kluiver tegen de golven in, is een martelgang. We maken onvoldoende snelheid en hebben we wel de gang erin dan komt er weer een dikke golf en liggen we bijna stil. Niet fijn varen. We zijn blij dat we er uiteindelijk zijn (laatste stuk toch naar even de motor bij) en we ankeren vlak voor het strand, in tegenstelling tot de Zahree die vanwege haar diepgang op een behoorlijk afstand van het strand voor anker moet gaan.

We liggen in het hart van het Exuma National Park waar we geen internet hebben. Op de plek waar we nu zijn (Warderick Wells Cay) staat het kantoor van de parkbeheerder en we maken daar dankbaar gebruik van de straling die hij op moet vangen om in contact te blijven met het “hoofd” kantoor in Nassau. Dit betekent dat we de hoogste heuvel beklimmen (= gewoon oplopen want de heuvel is maar 19 meter hoog) waar we met de cell phone omhoog een hotspot maken voor de computer, dit alles in de open lucht. Armoe troef? Het heeft wel weer wat en ach, de wereld vergaat niet. Wel een deal, geen deal, een opstandje, met de kennis van nu, wel of geen actieve herinneringen en ga zo maar door. We lezen het allemaal en de verwondering neemt alleen maar toe.

Qua weer zitten we in een wat mindere periode. Niet wat de temperatuur betreft maar heel veel wind (dat trekken we wel) maar vervelender, we krijgen ook een paar dagen te maken met een westenwind. Dan lig je aan deze kant van de Exuma’s  (de westkant) aan lager wal en dat allemaal tot en met eerste Kerstdag. We durven, gelet op onze handicap (geen kluiver), niet verder zuidwaarts te gaan (tenslotte moeten we Jan op tijd weer in Nassau afleveren) en dus accepteren we de laatste mooring. Eentje vlak voor het strand waar we goed beschut liggen tegen de harde winden uit welke richting dan ook. Het wordt dus een weekje luieren met allerlei leuke dingen (er zwom net een haai onder de boot door).

Met harde wind (en af en toe een zonnetje) kun je best heel goed wandelen en dus starten we vroeg in de morgen en gaan op weg naar het zuidelijkste puntje van het eiland. Het is moeilijk lopen op de puntige lava grond vol met gaten en het is lastig om door de bossages (in combinatie met die slechte ondergrond) de “trail” te vinden. Als we na twee en een half uur nog maar halverwege zijn geven wij de pijp aan Maarten. Het is wel goed en we moeten ook nog terug. Jan gaat alleen verder. Zijn wij om drie uur weer terug bij de boot. Als het donker is geworden en Jan er nog niet is, beginnen we ongerust te worden. Het zal toch niet . . . . . . . . . Gelukkig horen we na zessen het voor ons bekende fluitje. Zucht.

Lopen we niet dan zijn we wel bezig om alle lieren weer eens te servicen. Je kan het niet vaak genoeg doen en nu we toch stil liggen? Dom om het niet te doen. We zijn wel zo clever om van elke stap van het demonteren een foto maken (voor alle zekerheid) dus het in elkaar zetten is een fluitje van een cent. Waar win(ch)d dagen al niet goed voor zijn.We beklimmen ook nog even de Boo Boo Hill waar we de Livingstone (een aandenken aan) goed zichtbaar achter laten. Liet je er vroeger je vlag achter ten teken dat je er geweest was, gelet op de aangescherpte milieuregels mogen er geen onnatuurlijke stoffen in het milieu achterblijven dus wat rest is een stuk jut hout waarop je je vlag kunt tekenen en de naam van je boot. En zo rijgen de dagen zich aaneen. We hebben ze goed gevuld.

Ook de kerstdagen (hier doen ze maar aan één) liggen we dus vast. We werden verrast door de Park Warden die ons uitnodigde voor het kerstdiner. Zelf drank meenemen. We eten in de middag ons buikje vol en kletsen heel wat af met andere boaters die ook een mooring hebben opgepikt. Net voor het donker is, is iedereen weer terug op zijn eigen boot om uit te buiken. Een hele leuke happening.

Op tweede Kerstdag varen we weer terug naar Nassau. We doen een tussenstop in Highbourne Cay (we laven ons weer aan het internet) en een dag later melden we ons bij Nassau Traffic Control en vragen we toestemming om de haven in te varen. De bootboys van de Marina staan al klaar en in no time liggen we vast. Het was een heftig tochtje.

We gaan lekker uit eten en sluiten onze (eerste ) Exuma omzeiling met Jan af.
Het was gezellig.

Zoals altijd; wordt vervolgd