Hoogtepunten

Hoe snel het weer kan veranderen blijkt wel weer als in Cape Look Out de één na de andere visser binnen komt varen en achter zijn anker gaat liggen. Het begint me ‘s nachts toch te waaien. We liggen lekker met ons anker in het zand dus muurvast maar erg rustig is het niet. Als de vissers  ’s morgens vertrekken is dat ook voor ons het sein om verder te gaan.

Het waait nog goed door maar “de noord” voor “de zuid” doet goed haar best en na anderhalve dag zijn we al bij Charleston (we volgen op ruime afstand de kustlijn om niet in de Gulf Stream verzeild te raken). Hoewel we in onze planning verder zuidwaarts hadden willen komen besluiten we toch maar Charleston aan te lopen. De wind is er namelijk mee op gehouden en om nu 130 mijl te gaan motorren, nou nee. Met het laatste restje stroom (hebben wij ook eens mazzel) varen we naar binnen en gaan we voor anker op voor ons bekend terrein (het is al zo laat dat we ons bij de CBP niet meer kunnen melden).

Te stoppen In Charleston blijkt een goede beslissing te zijn. Van geen wind naar heel veel wind, maar dan eentje die vanuit het zuiden komt (het weer komt met horten en stoten). Alle tijd om aan de ketting Corrie te feliciteren. Heb ik alles voor elkaar voor een verjaarsdiner aan de wal, krijg ik aan het eind te horen dat ze morgen (als enige dag in de week, maar wel op zondag) niet open zijn dus doen we maar plan B en zijn wij even blij de volgende dag. Het is nog harder gaan waaien en de regen klettert op het dek. We doen een garnalencocktail met de beproefde whisky saus, varkenshaas met een exquise champignon saus, gebakken aardappeltjes, een salade, en als dessert aardbeien in vla met armagnac (het hebben van een vriezer maakt het leven minder gecompliceerd, zeker op dit soort dagen). Hoera dus en we gaan niet voor niets naar huis. Het kussen wacht.

Hoewel we er niet veel zin in hebben (het waait goed hard en het is koud) gaan we toch op 2 december verder. We volgen ook nu weer een beetje de kust en we hebben gelukkig geen last van de wat krimpende wind doordat we onze koers langs de kust steeds moeten verleggen (we blijven zo redelijk scherp aan de wind varen).
In de vroege morgen van onze tweede nacht hoor ik: “ Livingstone, Livingstone, Livingstone, hier de Bojangles”. Ze zijn net vertrokken uit Port Orange en ze zagen ons op de AIS en varen een kleine 10 mijl achter ons aan. Tijd om bij te kletsen en zo horen we dat er over een paar uur een raket lancering gaat plaatsvinden, net op het moment dat we Cape Canaveral passeren. Eén en al opwinding aan boord, want wat twee jaar geleden niet doorging toen we ook hier waren gaan we nu dan wel meemaken? We horen de Bojangles contact opnemen met Cape Canaveral Control voor het vragen van permissie om door te mogen varen. Omdat we geen kanaal 22A hebben op onze Europese VHF ontgaat ons de uitkomst maar als we later van Rob horen dat ze hun snelheid moesten reduceren (= de zeilen weg nemen) was het voor ons al te laat en lagen we prachtig onder het lanceer veld (we zaten wel wat verder uit de kust dan de Bojangles).

Ondanks de zes mijlen die we uit de kust zijn hebben we internet (op Cape Canaveral wordt goed alle kanten opgestraald) en we volgen het aftellen op onze Ipad. Regelmatig komen er weer minuten bij maar uiteindelijk naderen we toch de twee minuten wat voor ons het moment is om dié positie aan boord in te nemen voor dé foto. Tien, negen, acht, . . . . . . drie, twee, één en dan zou je toch de dikke stook wolken moeten zien en een raket die omhoog gaat. Het blijft stil.
Helaas lezen we op de website dat de lancering is uitgesteld naar morgen (’t zal toch niet komen door de twee Dutchies op het water?). Eén en al teleurstelling want wat hadden we graag dit mee gemaakt. Niet once in a life time maar shit dus.

Rob gaat weer vaart maken (hij mag de zeilen weer hijsen) en komt ons al snel achterop. Wij doen het omgekeerde want zoals het er nu naar uit ziet komen we midden in de nacht aan bij de Inlet van Hobe Sound. Met een raar gevoel “dobberen” we daar naar toe en het wordt ons nog behoorlijk lastig gemaakt ook, want hoe blijven we onder de 4 mijl per uur, zeker nu ook de wind weer wat is aangetrokken (uiteindelijk varen we alleen met een dubbel gereefd grootzeil, terwijl de omstandigheden ideaal zijn voor vol tuig, snik).

Met behulp van een perfecte uitleg van Nancy varen we de Lucy Inlet binnen. Hun huis staat aan een smal zijkanaal van de Intra Coastal Waterway (ICW), op 5 mijl van de inlet, dus varen we ook nog eens een stukje op de ICW. Op een mijl voor Hobe Sound wachten we totdat de vloed voldoende is doorgezet om het zijkanaal moeiteloos in te kunnen varen. Als we dat doen is de boot en crew er helemaal klaar voor.

Nancy en George staan al klaar om de lijnen aan te pakken. Veertien meter hebben ze “over” en met onze 14.20 passen we daar moeiteloos in. “We laten het huis voor jullie open, jullie hebben een eigen badkamer en “please, be our guest tonight”.
Altijd wel weer een beetje spannend met mensen die je totaal niet kent maar dat gevoel is snel verdwenen. Vanwege hun email adres (trumpetr. . @  . . . ) en de naam van hun boot Trumpeter dachten we dat het fanatieke Trump aanhangers waren maar dat was helemaal fout. OEF. Trumpeter staat voor een grote witte KLM zwaan. Gek hoe zo’n naam je op bepaalde gedachten kan zetten terwijl het totaal niet klopt. We kunnen nu in elk geval vrijuit onze gedachten over die man uiten (en zij ook).
Staat in Nederland een mogelijke clash te wachten vanwege het blokkeren door de boeren van de distributiecentra die de supermarkten bevoorraden (goed verhaal Jan dat dat niet kan en mag –> zie Centrum Openbare Orde en Veiligheid), hier in Florida hebben we daar totaal geen last van en lopen we met drie maanden eten weer de Walmart uit.
Of we zin hebben om met hun een kerstzang viering te bezoeken en zo zitten we de laatste dag met meer dan duizend anderen in een kerk. Geen traditionele kerkdienst maar in een musical achtige setting wordt jaarlijks het kerstverhaal neergezet en dat maken wij even mee.
Uitvoerenden: een groot orkest, en zeker meer dan 100 koorleden. America is big en zo klinkt de muziek ook erg vaak. Hard. Tussen de bedrijven door probeert de dominee de kerstgedachte te koppelen aan het hedendaagse. Het blijven een soort marktkooplieden die hun boodschap proberen te verkopen.
Volgens traditie wordt deze “kerstmusical” afgesloten met de Messiah van Handel, opgeleukt met  engelen die uit het plafond naar beneden komen. Gelukkig zaten we vrij achteraan waardoor we na afloop snel bij de uitgang waren.

In alle vroegte nemen we afscheid van Nancy en George. Hobe Sound, het voelt nu al als een warme deken waar onder we de Livingstone achter gaan laten als we zelf in de Filipijnen zijn.
Nu eerst maar zien dat we op tijd in Nassau (Bahama’s) komen.  We hebben stroom tegen langs de kust van de US en als we willen oversteken kakt de wind zo in dat we op de motor de Golfstroom moeten nemen want op zeil hebben we zo weinig power dat we weer noordwaarts worden gedreven. Uiteindelijk houden we de motor maar aan en motorren vanaf Miami naar Nassau. Wat een waardeloze tocht maar we zijn op tijd voor Jan, die de komende twee weken mee ons mee vaart, dat dan weer wel. Bahama’s, we zijn er.

Zoals altijd; wordt vervolgd