Bahamian Rhapsody

Met meer dan een week vertraging dan toch eindelijk het tweede blog van het jaar. Ik had het klaar om te verzenden maar er kwam even iets tussen (understatement van het jaar). Aan het eind van dit blog lezen jullie wat de reden is geweest.
Delayed over a week, finally here is the second blog of the year. I had it ready to send but something came up (understatement of the year). At the end of this blog you can read the reason why.

Een beetje stram in de botten. Het was ook niet niks. Gisteren eindelijk weer eens kunnen hardlopen (het loopschema helemaal gedownsized tot 2 minuten lopen en dan 1 minuut wandelen en dat 16x), een hike met Corrie van drie uur en daarna de waterlijn van de Livingstone al watertrappelend schoongemaakt. Goed, ik ben ook geen 68 meer. Vanaf nu als 69-tiger.

Het is zulk rustig water dat ik na de waterlijn de rest aanpak (je bent jong en je moet wat) dus de compressor op het dek, 6 kilo lood om het lijf en met lucht onder de boot aan de slag. Het is ook brood nodig. Wat een baard. Dus niet zo verwonderlijk dat het zeilen aan snelheid nog wel wat te wensen overliet. Als verzachtend excuus kan ik aanvoeren dat het water in het noorden nou niet die temperatuur had om er eens lekker onder te duiken, met als gevolg dus een 7 centimeter baard.

 

Met een super glad en schoon stuurboord onderwaterschip racen we naar George Town want er zijn  te veel golven om de andere kant te doen en . . . . . . . . . . . . . we zien gelijk al resultaat. We tikken al weer regelmatig de 7 knopen aan dus dat belooft wat. Het is wonderschoon zeilen.

Liggen we eerst dichtbij George Town, bij Stocking Island vinden we wat meer beschutting, wat wel weer betekent dat als we naar George Town willen voor wat dan ook, we een heel eind moeten dinghy-en.
Het is een wel heel bijzondere plek. Elke ochtend is er een speciale uitzending op de radio (VHF/marifoon) voor de boaters, waar iedereen die arriveert zich meldt (nou, bijna iedereen want ik doe daar niet aan mee).
Dat gaat als volgt: ”hier de Livingstone , ik ben 2 dagen geleden naar baai xxxx gevaren en ik ben nu weer terug”. Met dan als reactie ”welkom terug Livingstone, fijn dat je er weer bent” .
Wat een circus. Het is een nederzetting (we horen wanneer en waar er gedanst kan worden, waar de markt is en of iemand raad weet met een hogedrukpan en ga maar door) waar boten lang, heel lang liggen, mede ingegeven door een zeer goede supermarkt te George Town, maar aan dit soort “ge-socialiseer” doen we niet mee.
Ook wij doen een mandje boodschappen en vraag me niet wat je dan hebt. Het is schrikbarend duur wat bij de kassa nog een extra tikje krijgt omdat we met een creditcard betalen; 5% erbij. OEF. Als pleister op de wonde kunnen we weer rum kopen voor net boven de 10 dollar per fles, wat geenszins betekent dat we dat drinken in plaats van melk bij het ontbijt (qua prijs zou het gekund hebben). Voor alle duidelijkheid, heb geen medelijden met ons en by the way; mochten we onvast op de benen staan dan doen we dat alleen bij slecht weer.

Stocking Island is een waar hikers paradijs. Ooit zijn er met een machete paden gemaakt en alhoewel het soms even zoeken is, doorkruisen we het hele eiland. Ondertussen speuren we naar een bepaald soort palmbladeren waar Corrie denkt mee te kunnen (mand) vlechten. Uit voorzorg gaat het mes al mee en zowaar, op onze laatste tocht vinden we die waarmee gevlochten kan worden. Nog niet de manden zoals weergegeven op een Youtube filmpje (de bladeren zijn te kort) maar . . . . . . het begin is er (ondertussen hopen de bladeren zich op in de achterhut).
Zonder ons af te melden op VHF kanaal 72, varen we naar Long Island en gaan voor anker in Calabash Bay waar we de volgende dag in perfecte omstandigheden de andere helft van het onderwaterschip doen. Ik kan niet wachten, maar waarom zouden we, zegt Corrie. Het is hier een waar paradijs. We liggen op turquoise water, de zon schijnt, het is een aangename temperatuur van 28 graden en het strand is op zwemafstand. We blijven dus nog even achter het anker en weet; er is altijd wel iets te doen aan boord naast luieren.

Had ik het zo-even over wonderschoon varen, fout, het is weer hemels varen. Wat scheelt dat, een weer compleet schoon onderwaterschip. Weliswaar over vlak water met zicht op de bodem (slechts een halve meter onder de kiel) zijn we binnen 5 uur vanuit Calabash Bay in Thompson Bay, wat een gemiddelde snelheid betekende van 7.6 (nu nog nieuwe zeilen en we gaan achter de Livingstone de S van speedy plakken). De pilot spreekt van een super locatie en dat klopt (meer dan dat). Het is een beetje Vlieland, een beetje Schiermonnikoog, maar dan wel 26 graden, geen bordjes met private, mooie tuinen en het is er stil afgezien van de fluitende vogeltjes. Slechts af en toe een verdwaalde auto die voorbij komt rijden. Corrie is in haar nopjes als ze eindelijk de palmboom ziet staan met de bladeren die ze graag wil hebben voor het maken van een grote mand maar wel in de tuin van een inwoner. Hoe krijg je daar nu eentje van? Gewoon vragen dus. Als we er nog eentje willen is dat ook  geen probleem en zo varen we met de boodschappen en een hele lange kokosnootpalmtak (veel langer dan de dinghy) terug naar de Livingstone. Er kan eindelijk “gemand” gaan worden.

​

Het zal geen verbazing wekken dat we de volgende dag wederom naar de wal dinghy-en en nog een tak ophalen.

We besluiten om Thompson Bay te laten voor wat het is en weer terug te gaan naar de noordkant van Long Island, Calabash Bay. Ik wil nog heel graag naar de plek waar Columbus (we moeten het maar geloven) in 1492 voor de eerste keer aan land kwam (Amerika ontdekte), een mooie hike door bos en dal zo lezen we. Groot is onze verbazing dat we uit het bos op een weg uitkomen zo breed als een zesbaans autoweg en die, naar zo blijkt, tot aan het monument loopt. We hebben de weg voor ons alleen en we zien geen auto, laat staan dat er een vliegtuig landt want dat zou moeiteloos kunnen. Rekenfoutje? Blijkbaar was er geld, want ook de trap naar het monument wordt grondig aangepakt, zelfs met hard houten leuningen. Een beetje te, want wie gaat hier nu naar toe (als je al als toerist naar Long Island gaat, de boaters vanzelfsprekend uitgezonderd). We staan dan ook geheel alleen bij het monument te genieten van de geweldige kleuren die de zee toont, met in gedachten de Santa Maria van Columbus op enige afstand van deze kaap.

Tussen alle bedrijven door cancelen we onze vlucht naar de Filipijnen. Op een paar China airliners na, en met één daarvan vliegen wij (die laten stoppen met vliegen zou een te groot gezichtsverlies voor de Chinezen zijn) wordt er vanuit de USA tot eind april niet meer op China gevlogen. Wat ons echter opbreekt is dat de USA elke non US citizen, die via China naar de USA vliegt (en wij vliegen via Beijing) de toegang tot het land weigert, wat voor ons zou betekenen dat we niet meer terug bij de boot kunnen komen. We komen er niet achter tot hoe lang die maatregel gaat duren dus; cancelen. Wat we wel gaan doen weten we nog niet. Via de oost ( Amsterdam) of via de west ( Seoul)……….. we volgen het nieuws over het virus nauwlettend. We zullen eerdaags een beslissing moeten nemen, maar dat we gaan is zonneklaar (zie de laatste regel van dit blog).

Het weer heeft zich zo langzamerhand zo gesetteld dat we te maken hebben met de constante Caribische (noord) oosten (trade) wind Dit betekent halve wind varen voor als we noordwaarts willen en ruime wind voor de koers naar Florida. Het betere werk zullen we maar zeggen. Vandaag zijn we vanuit Long Island op Cat Island aangekomen; het was meer dan hemels varen.

Zoals altijd; wordt vervolgd

 

Corrie

Verleden week zondag op maandag nacht werd Corrie plotseling wakker met extreme hoofdpijn, en verloor daarna kort het bewustzijn. Na een spoedbezoek van een van de buren, de Canadese Maryse van de Boreal Blues, die godzijdank dokter was, heb ik met behulp van de buren van de Cookie Monster, Corrie in de dinghy naar de wal gebracht en na onderzoek van de lokale arts, gelijk door naar Nassau (half uurtje per vliegtuig) om daar in het ziekenhuis een CT-scan te laten doen.

Deze bleek te bevestigen dat Corrie een gescheurd aneurysma diep in de hersenen had. Voorlopig was Corrie stabiel maar spoedig opereren was noodzakelijk. Via een medisch transportvliegtuig zijn we toen naar Miami gevlogen waar een wereldklasse neurochirurg haar heeft geopereerd en het aneurysma heeft “gesloten”. Dit gebeurt door er via een katheter hele dunne metalen draadjes in te plaatsen, die een soort van kluwen vormen, waarin het weefsel goed houvast heeft om zichzelf snel te repareren.

Helaas kwam er tijdens het onderzoek en de operatie nog een aneurysma aan het licht, deze op een iets gunstiger plaats, dus Corrie moet in de nabije toekomst nogmaals onder het mes. Daarnaast is nog niet zeker of er bij het eerste aneurysma nog een stent (een soort buisje) moet worden geplaatst om de ader te verstevigen. Gelukkig gaan deze operaties tegenwoordig niet meer via de schedel maar door een ader naar binnen en dan binnendoor naar de hersenen (veel minder kans op complicaties)

Godzijdank heeft Corrie bijna geen uitval van functionaliteit (volgens de dokter hebben we engeltjes op onze schouders gehad), alleen ziet ze niet zo goed op het moment maar volgens de arts moet dat redelijk snel herstellen wat enkele maanden kan duren, zo niet langer. Sinds de operatie wordt Corrie goed in de gaten gehouden op de Intensive Care en daar blijft ze zeker tot midden volgende week. Gelukkig zie ik haar vooruitgaan al heb ik heel eerlijk gezegd de eerste dagen best wel twijfels gehad  Volgende week wordt er weer een nieuwe CT scan gemaakt en krijgt het behandel plan een vervolg. Dr Starke (google maar eens) bepaalt hoe en wat en dat voelt goed, maar ik kan niet wachten tot we weer thuis zijn in de Helper Oostsingel

De afgelopen drie dagen hebben Daan en ik de boot opgehaald die nog steeds bij Cat Island voor anker lag (toch weer even 300 mijl). Nu jullie dit lezen is de juiste conclusie dat dat gelukt is, maar weet dat we onderweg een dikke aanvaring hebben gehad met een Amerikaan (motor boot van 30 meter die plotseling van koers veranderde; hij had ons niet gezien !! ). De klap was ontzettend maar ondanks de schade hebben we de Livingstone in Miami kunnen brengen (en op het eind was het ook nog beesten weer). Een andere juiste conclusie is dat we de Livingstone in deze conditie niet meet overvaren naar Nederland en we haar op transport zetten (nu wel even super handig dat Daan bij de Spliethoff Group werkt, die ook SevenStar Yacht Transport bevat). We gaan eerst voor een super goed herstel van Corrie en het zeilen?, we zien wel hoe dat ooit verder gaat.

Zolang Corrie in het Jackson Memorial Hospital verblijft, ben ik hier ook (Miami). Nu met Daan en volgende maandag komt Jan en dat maakt het leven wel wat plezieriger. Via dit medium zal ik updates doen als er relevante informatie is. Ik vind het hartstikke fijn om van iedereen te horen maar het lukt me niet altijd om alle apps/mails apart te beantwoorden. Soms heb ik er geen zin in , ben ik te moe of ander wat en dat is niet omdat ik je niet aardig vindt, maar dan lukt het ff niet. Vandaar af en toe in ieder geval dit bericht.

Corrie

Last week, early Monday morning Corrie suddenly woke up with incredible pain in her head, and then lost consciousness for a while. After an emergency visit from our neighbor, the Canadian Maryse from the Boreal Blues, who thank god is a doctor, I brought Corrie to shore in the dingy, with the help of the neighbors of the Cookie Monster. After visiting the local doctor we immediately continued to Nassau to get a CT-scan in the hospital there (by plane).

The CT-scan confirmed that Corrie had a ruptured aneurysm deep in her brain. For now she had stabilized but urgent surgery was essential. With a medical transport plane we flew to Miami where a world class neurosurgeon operated on her and “closed” the aneurysm. This is done through “coiling”, where very thin metal wires are deposited inside the aneurysm, filling it up entirely and creating a good surface for the tissue to regrow and heal the vein.

(Un)fortunately during the investigation and surgery another aneurysm was found, this one in a more accessible location, so Corrie will require additional surgery sometime soon. Aside from that the vein that had the original aneurysm might require a stent (a kind of tube) to reinforce it. Fortunately, all of these surgeries nowadays do not usually go through the skull anymore, but enter through an artery in the leg and then go through the veins into the brain, significantly reducing the risk of complications.

Thank God she lost almost no functionality, the doctor says she must have had angels watching over her, the only problem is some reduced vision, which the doctor says should recover fairly soon.
She has been well taken care of in the ICU where she will stay at least until the middle of next week.

Fortunately I can see her improve, but to be honest I was quite doubtful the first few days. Next week she will get another CT scan and based on that her treatment plan will be adjusted. Dr Starke (google him) decides on how and when, and that feels good, but I cannot wait until we’re back in the Helper Oostsingel.

The past 3 days Daan and I brought back the Livingstone which was still anchored off of Cat Island. (almost 300 miles) Now that you are reading this you can conclude we succeeded, but know that underway during the night we had a serious collision with an American motor cruiser of 30 meters that suddenly changed course, passing directly in front of us, claiming he didn’t seen us. It was quite a bang, but despite the damage we were still able to bring the Livingstone to Miami. (with terrible weather during the last 12 hours crossing the gulf stream) Another conclusion is that we will not be sailing back the Livingstone to the Netherlands in it’s current condition, instead we will have her transported there (very convenient right now that Daan works for the Spliethoff Group, which includes SevenStar Yacht Transport.) We will focus first on a full recovery of Corrie, and the sailing? We will see how and if that ever continues.

As long as Corrie is in Jackson Memorial Hospital, I will be here as well (Miami). Now with Daan and next Monday he will leave and Jan will arrive, and that makes life a bit easier. Using this medium I will post updates if and when there is any relevant new information. We really love all the well wishes and nice messages, but I am not always able to answer individual apps/emails separately. Sometimes I don’t feel like it, I’m too tired or whatever, it’s not because I don’t like you, I just can’t right now. That’s why I’ll post here.