SXM en rondje eilanden (ST BARTS, SABA en TINTAMARRE)

“Zullen we de regentent erop doen?” “Ach, het is maar een kort buitje dus laat maar”. Het komt met bakken van boven en de boot, toch wel een beetje zout uitgeslagen, spoelt lekker schoon. Een paar uur later: ”wat doen we, toch de regentent er maar op?”. “Hum, ik zie het wat lichter worden dus laat maar, het wordt zo droog”. Een volle dag later!! doen we toch maar de regentent erop (het hoost nog steeds) en daar hebben we dan nog meer dan een dag veel plezier van. Wat een regen, om maar te zwijgen van na deze natte periode, want zon op een dampend SXM is niet heel lekker. Gelukkig begint het weer wat te waaien en zo zijn we na deze (zeer) natte dagen weer terug in het weerpatroon dat zo kenmerkend is voor de Carieb: zon afgewisseld met wat wolken, om en nabij de 30 graden, heel sporadisch een klein buitje (wat zelfs lekker is) en een verkoelende bries.

Het is een stralende dag als Jan komt aanvliegen en dan moet je als ophaler je vliegtuig zien binnen komen terwijl je ligt te genieten van een biertje. De plek, Maho Beach, is legendarisch. Aan vliegtuigspotters geen gebrek. Komt Jan heel laag overvliegen (de touch down vindt plaats net na het strand en gaat super snel), maar veel spectaculairder is het als zo’n groot “ding” gaat opstijgen en vanaf de weg vol gas de startbaan neemt. Het is de kunst om te blijven staan, maar alles wat los op het strand ligt, ligt wel in zee. Overal staan bordjes met “jetblast, danger”, maar daar heeft men lak aan. Wat een vermaak.

Het duurde wat lang voordat Jan door de “deur” kwam (ik mocht met Olle niet in de aankomsthal wachten en dus sta ik met Olle nog net geaircodiseerd in de deur opening wat veel meer “overlast” veroorzaakt), maar dan kunnen we ook met de taxi terug naar de boot (we zijn heen komen fietsen met Olle achterop in zijn mand). Of we voor Olle even $30 extra willen betalen op een ritprijs van $25, dus ga ik maar met Olle op de fiets terug zoals we ook gekomen zijn en Corrie en Jan worden gebracht, wat zelfs nog meer tijd in beslag neemt dan ik per fiets.

De weken voor Jan op St Maarten komt, maken we ons druk over het krijgen van zonnepanelen en niet onbelangrijk, over hoe het frame eruit moet gaan zien, achterop de boot. We krijgen tegengestelde adviezen (lichte flexibele zonnepanelen op de bestaande bimini (bij harde wind weghalen), 3 panelen in serie (levert niet zo veel op), 2 hele grote achterop (wat weer niet kan omdat onze spiegel (= achterkant van de Livingstone) te smal is), zonnepanelen aan de zeereling. We vinden het lastig. Buiten kijf staat dat het naast een goede opbrengst in alle omstandigheden moet functioneren en stormvast moet zijn. Uiteindelijk besluiten we om op de plek van de bestaande bimini een nieuwe te laten maken waarop 4 panelen van elk 100 watt geplaatst kunnen worden zonder rekening te hoeven houden met “weer en wind”.

Aan Terry (en niet te vergeten Vivien op kantoor) die het frame maakt hebben we een hele goede. Alles wordt extra gecheckt en gecheckt en zo staan we uiteindelijk vol trots te kijken naar het frame waarop de panelen geplaatst gaan worden. Slechts één kleine complicatie; opeens kunnen de zonnepanelen door Victron Nederland niet eerder geleverd worden dan half juni en da’s te laat.We krijgen de tip om met Stroomwinkel.nl contact op te nemen en ja hoor: “geen probleem, wij hebben we ze voor u op voorraad” en binnen 5 dagen!!!! worden de panelen netjes op St Maarten geleverd.

Dit in tegenstelling tot met waar de Bojangles mee te maken hebben op Trinidad & Tobago want hun nieuwe mast is na 3 maanden nog steeds niet vanuit Nederland gearriveerd. De laatste berichtgeving is dat de container nu in Panama is (foutje) maar nu zullen de spullen begin juni in Trinidad wordt afgeleverd. Ik zou er gek van worden (ik schiet al in de stress van 1 dag delay) en knap hoe Rob en Baudine dit alles ondergaan. HULDE!.

Het is ondertussen woensdag voor het Hemelvaart weekend dus wordt er niet meer bezorgd maar dat is geen enkel probleem voor Vivien. “Kom op, we gaan ze halen” en zo plaatsen we op Hemelvaartdag de panelen. Het wachten is dan alleen nog op het aansluiten, want het draden trekken en plaatsen van de nodige kastjes is ondertussen al gedaan door het bedrijf Electec.

Door de manager van dat bedrijf (Bert) worden we ook zeer vakkundig geholpen met ons andere probleem. Ook hij wil weten waarom we weer een kapotte pomp hebben van de watermaker. Het mogelijke euvel van doorbranden is volgens hem te weinig ventilatie in de ruimte waar de waterpomp is geïnstalleerd. Er wordt veelvuldig contact opgenomen met Rob Wink, die de watermaker in Nederland heeft ingebouwd en zo wordt er besloten om boven op de pompen twee ventilatoren te plaatsen (tot op heden werkt het als een zonnetje).
Het heeft even wat moeite gekost maar het is klaar en onze panelen doen goed werk. Moeiteloos laden we op een dag op de panelen 60 Amp. Een wasmachine draaien, water maken, onderweg de kaartplotter aan hebben, het is vanaf nu allemaal mogelijk zonder stroom te hoeven draaien met de motor en dat allemaal vanwege zon en wind (de windgenerator vult mooi aan). Vanaf nu zijn we volkomen onafhankelijk en niet onbelangrijk, het past ook nog bij de Livingstone; stoer, eigenwijs en helemaal af als Corrie onder de panelen door een scherm heeft gespannen met als resultaat net een beetje meer schaduw dan voorheen. Het resultaat daarvan volgt.

De goede lezer onder jullie zullen het door hebben. Jan heeft van al die werkzaamheden nog het nodige mee gekregen maar we hebben het allemaal zo kunnen regelen (en dat in de Carieb) dat we een mooi rondje hebben kunnen zeilen. Het was niet alleen maar wachten in de baai van Marigot.
Na een paar dagen Grand Case (een baai ten noorden van de baai van Marigot, ronden we het eiland en varen naar St Barthélémy of te wel St Barts. Voor Jan niet het leukste stukje van de tocht want om er te komen moet er scherp aan de wind gevaren worden in een zeer hobbelige zee.
Op St Barts komen de rich and famous dus ook wij. De ene winkel is nog mooier uitgerust dan de andere en “half” St Bart’s loopt dan ook met zo’n mooi winkeltasje (inhoud iets zeer luxieus) over straat te paraderen. We kunnen vanzelfsprekend niet achter blijven en zo lopen we na een terras aan het water (daar dan wel weer zelfbediening) in gedachten bepakt en bezakt (met onze tasjes) terug naar de Livingstone.

De noordkant van St Bart’s kent een mooie ankerbaai en daar gaan we snorkelen. Pijlstaartroggen, schildpadden, veel kleur soortige vissen en een strand waar je vanaf onze boot zo naar toe kunt zwemmen (met het zwaard in heeft onze boot maar een diepgang van 1.50 meter). De dagen schieten door de vingers heen en er moet ook nog gewandeld worden op Saba, dus anker op en zo varen we met niet al te veel wind naar Saba.
Je zal er wonen. Het rijst letterlijke en figuurlijk op uit de zee en dan niet te zuinig. We ontdekken aan de noordwestkant een kleine baai waar zelfs een zandstrandje is (met nadruk op JE).
Op onze ankerplek is er geen netwerk en dus zijn we gedwongen om per voet naar het midden van het eiland te lopen over de weg die nooit gebouwd had mogen worden, simpelweg omdat hij gewoon te stijl is. Wat een klim en met Corrie in de achtervolging zijn we blij dat we boven zijn en . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . wel bereik hebben zodat we met de taxi het laatste stukje kunnen doen.

Het is wel een heel bijzonder eiland. In wezen zijn het alleen maar bergen met een hele hoge in het midden waartegen 3 verschillende dorpen zijn gebouwd. Alle huizen zijn wit met rode daken en de taxichauffeur verteld ons dat dat zo was op verzoek van Beatrix. Je zal er maar wonen denken we, want het is bejaarden stil, dit alles extra verstrekt omdat we er ook nog op een zondag zijn. Jan doet nog even de 1065 treden naar de top (het laatste stukje van de Mount Scenery ligt in de mist) en wij genieten van een heerlijk terras. De terugreis is vanzelfsprekend een peulenschil en we zien nu vanuit de taxi hoe hoog we geklommen hebben.

In tegenstelling tot alle andere eilanden waar we tot nu toe zijn geweest kent Saba geen beschutte plekken om te ankeren. Bij het inklaren lagen we al te stuiteren op de golven (we hadden de daarvoor bestemde meerboei met veel moeite opgepikt), heel veel beter is het niet op onze ankerplek. Wat een valwinden en we besluiten dan ook om Saba Saba te laten en weer terug te gaan naar de Baie de Marigot. We doen de 29 mijlen in iets meer dan vier uur met onze Carieb zeilvoering, te weten één rif in het grootzeil in combinatie met de kluiver en de kotter.

Omdat we er achter komen dat je bij Tintamarre erg mooi kunt snorkelen zetten we nogmaals zeil naar de noordkant van St Martin. Het is warm, erg warm en het is dan ook niet verwonderlijk dat we ’s nachts (als we achter anker liggen in Grand Case; je mag alleen overdag ankeren bij Tintamarre) getrakteerd worden op een meer dan vier uur durende onweersbui “opgeleukt” door zeer harde wind met veel, heel veel regen. Leuk is anders zeker als de lichtflitsen langs de boot schieten direct gevolgd door noodklappen. Brrrrrrrrrrr, van slapen komt dan ook niet veel. Samengevat, het was noodweer tot in de verre morgen en de ravage op het eiland is groot

St Martin is voorbij gevlogen. Eerst zonder Jan met veel regelwerk en de laatste twee weken met hem. Het was leuk en nu staat zijn koffer al weer klaar (ondertussen is hij al weer thuis). We gaan nog even goed fourageren, een health certificaat voor Olle ophalen en dan de zeilen hijsen. In het volgende blog lezen jullie welke kant we op zijn gegaan. Noord of zuid (oost doet niet mee want we zijn nog niet van plan om terug te gaan naar Nederland).