Oost, west, thuis (SXM) best.

Geen koers naar het noorden, geen koers naar het zuiden maar we zijn weer “thuis” op ons bekende plekje in St Martin. Naar de US Virgin Islands toe was appeltje eitje (westwaarts!) maar onze gedwongen terugreis (daar later meer over) weer terug naar St Martin was verre van plezierig (understatement). Doordat we de wind precies op de kop hadden (4 a 5 bft) en te maken hadden met een bokkige zee, een voortdurende tegenstroom van rond de 1 knoop, betekende dat 4 uurtjes op de ene zijde en ongeveer dezelfde tijd onder helling (20 tot 30 graden) op de andere zijde. De route die we hebben afgelegd spreekt voor zich, maar nu eerst maar even terug in de tijd en onze trip van St Martin op weg naar het noorden via de US Virgin Islands.

We worden door een alleraardigste mevrouw bij de US Customs op St Croix geholpen. Het gaat op z’n elf en dertigst (het is ook bijna weekend) maar uiteindelijk krijgen we de papieren voor de US Virgin Islands. Ondertussen worden (evenals bij het Consulaat in Amsterdam) onze vingerafdrukken afgenomen en krijgen we DE stempel in ons paspoort. Als ik dan vervolgens om een cruising permit vraag voor de USA wordt onze lieve mevrouw helemaal stil want nu moet ze nogmaals voor ons aan de bak en naar het blijkt ook nog met een nieuwe procedure en een kapotte printer. Maar na een extra uurtje hebben we ook die in de pocket en hoeven we niet in elke staat waar we aan komen de vingerprint procedure te doorlopen.
Welkom in Amerika, specifiek in de US Virgin Islands.

We liggen op de rede van Christiansted en het is net onderborg of een andere Deense havenplaats. Niet erg verwonderlijk want de USVI zijn tot 1917 in Deens bezit geweest, alleen het weer is hier wat “beter”. We hebben echter wel het 100 jarig vriendschapsverband-feest gemist.

We regelen een permit voor het National Park Buck Island Reef. Normaal kost het verkrijgen daarvan minimaal 5 dagen maar we worden op onze wenken bediend en krijgen zelfs toestemming om ’s nachts te blijven liggen (in het seizoen niet toegestaan). Wel even mondeling examen gedaan bij de Park beheerder waarvoor we moeiteloos slaagden (geen lawaai maken, niet met de hond op het strand – ja vervelend voor Olle- en geen afval achter laten, etc.. ) en zo zwemmen en snorkelen we tussen veel moois door.

Corrie is erg in de weer met haar nieuwe speeltje. Hoewel nog lang niet jarig nu maar alvast een onderwatercamera gegeven. Het is één en al leven om en onder de boot en wat te denken van de uitgezette snorkelroute. Je moet haar af en toe gewoon uit het water sleuren maar met het codewoord “borreltijd” is dat natuurlijk een fluitje van een cent.

Van de Parkbeheerder krijgen we het advies om zeker ook St John aan te doen. Dat hele eiland is tot National Park gebombardeerd. Veel stille stranden en een onderwaterfauna om van te watertanden waren zijn woorden.
In een dikke vier uur varen we van St Croix noordwaarts en besluiten door de iets gedraaide wind niet aan de zuidkant van het eiland te gaan liggen maar om St John heen te varen. Al met al liggen we pas na 6 uur aan een ankerboei (het ankeren is verboden en je bent dus verplicht om aan zo’n ding te hangen). Kosten slechts $26, al weten we nog steeds niet hoe en waar we kunnen betalen (we werden van het kastje naar de muur gestuurd maar op een gegeven moment houdt het bij mij op).

Adviseerde de Parkbeheerder het hoofdeiland St Thomas te laten voor wat het was, dat bepalen we altijd nog even zelf. George Town moest een gezellig oud Deens stadje zijn volgens de pilot dus anker op en in “no time” (4 uurtjes zeilen) dropten we ons anker voor het centrum. De goede man had gelijk. Zo mooi het in de pilot verwoord staat, zo mager is de realiteit. We doen de 99 oude treden heuvel op (aangelegd tussen mooie oude Deense huizen) maar daar is dan ook alles mee gezegd. Voor de rest zien we alleen maar juwelierszaken, juwelierszaken en nog eens juwelierszaken. Het is niet te filmen maar blijkbaar is er genoeg markt voor. Duizenden Amerikanen, door de cruiseschepen uitgebraakt, mogen er tax free hun slag slaan.
Na een dagje blink blink is het voor ons tijd om nog wat verse boodschappen te doen en een laatste ankerbaai te zoeken alvorens over te steken naar de Oostkust van de USA. Gelukkig kent ook dit eiland zijn mooie plekjes (de goedeman heeft dus geen gelijk!) en daar bereiden we ons voorop de grote oversteek (altijd weer een dikke 1000 mijl). Ik doe eindelijk weer eens een loopje (6 uur in de morgen!!! want dan is het nog maar 28 graden), Olle krijgt een extra lange strandwandeling (weet hij veel dat hij zolang alleen op teak kan plassen en poepen, maar welke hond kan en mag dat?) en we maken alles klaar voor de trip. Nog even de laatste zandkorrels opzuigen en . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . pang, lichtflitsen, rook en de stofzuiger zwijgt. Onze omvormer heeft de geest gegeven. Balen.

Gaan we door of gaan we terug naar St Martin. We besluiten het laatste te doen ondanks het feit dat de hele trip pal in de wind is en dat hebben we geweten.
We klaren uit bij customs (dinghy weer in het water, de motor erachter en omgekeerd). Na bijna twee volle dagen komen we, moe (de boot stuitert soms van de golven af waardoor het slapen niet erg goed wil), lamlendig (zie de woorden hiervoor), balend (we gaan de verkeerde kant weer op) maar ook wel weer trots (we hebben het toch maar even “geflikt”) op St Martin aan. We slapen een gat in de dag en we worden weer hartelijk ontvangen door Terry en Vivien waar we een kleine week hebben gelegen voor het monteren van de zonnepanelen. Vinden we zeilen leuk? Nou zo niet, maar we gaan er maar vanuit dat dit een eenmalig gebeuren was en we weer verder kunnen varen met achterlijke winden (komt het humeur van baas en hond zeker ten goede).

Het reparatieproces verloopt op rolletjes en zo krijgen we aansluitend aan het weekend al een nieuwe omvormer ingebouwd en kunnen we weer op pad. De weerprognose ziet er wel zo uit dat we het aandurven om nog noordwaarts te varen en ergens aan te landen tussen Miami en New York. We doen dat wel via de US Virgin Islands want we moeten door het uitklaren een week geleden weer opnieuw inklaren (dat gaat hier wat simpeler dan aan de oostkust van Amerika), vandaar. Waar we precies zijn uitgekomen lezen jullie de volgende keer.