Gekkenwerk

Het einde van de Engelse heerschappij (13 staten gingen de strijd aan met de Engelsen en wonnen, zichtbaar in de Amerikaanse vlag in de 13 strepen) vieren we bij Gary en Greta, de port-officers van de Ocean Cruising Club. Eerst bij hun thuis (traditionele gerechten als worstenbroodjes, salades en niet te vergeten bonen in tomatensaus; alles even lekker) en als afsluiting genieten we op onze steiger van een fantastisch vuurwerk. Een betere plek is er niet, en bevrijd van de “Engelsen” gaan we ter kooi. Independence Day zullen we niet gauw meer vergeten.

Norfolk is de afgelopen decennia behoorlijk ge-upgraded. Brede wegen, mooie statige huizen afgewisseld met veel groen. Het middelpunt is de Mac Arthur Mall waar je “binnenshuis” moeiteloos een paar uur kunt doorbrengen (lekker koel). Maar waar niet? Op straat (veelal meer dan 33 graden) kun je bijna een kanon afschieten want men “zit” of binnen, of in één van die hele grote auto’s. Wij verkennen de stad op de fiets (zonder airco) maar zo gauw we ergens binnen zijn worden we “gekoeld”. Olle laten we wijselijk thuis want deze buitentemperaturen zijn gewoon te hoog.
“How are you doing today”, we horen niet anders als we ergens komen. Niet dat ze geïnteresseerd zijn in een antwoord, en het was dan ook dikke paniek toen ik voor de grap eens antwoorde,”not very well”. Ja, hoe ga je daar dan mee om. Nee, dan is gewoon “hoi” toch heel wat gemakkelijker.

Waar we moeiteloos een hele middag hebben doorgebracht is het Naval Museum Norfolk. Een eye-opener was de geschiedenis van de WO II in de Pacific.
In Europa is veel gevochten maar dit deel van de wereld heeft het ook goed (meer?) voor de kiezen gehad. Natuurlijk bezoeken we de USS Wisconsin. Zeer imposant en het is bijna niet voor te stellen wat voor vernietigingsarsenaal dit schip bezat. Was het “on duty” in de Korean War en ingezet bij de Irak War, nu ligt ze voor de wal naast het museum en krijg je als leek -geholpen door de nodige actie video’s- een beetje een idee hoe het toeging op een oorlogschip als deze.

Na een week in een stad te hebben gelegen is het altijd weer heerlijk op het grote water te zijn. Was het in Norfolk “bloody hot”, op de Chesapeake Bay waait het een beetje en dat maakt het veel aangenamer (alhoewel, het blijft warm). In twee daagjes kachelen we heel langzaam noordwaarts (60 mijl) en zo belanden we onder de kraan van het Deltaville Yacht Center die ons uit het water gaat halen want we hebben besloten het onderwater schip te doen (kunnen we gelijk de romp poetsen).

We mogen aan boord blijven wonen. We krijgen een speciale trap die langs de zijkant van de boot wordt geplaatst zodat we gemakkelijk met Olle van en aan boord kunnen komen, we krijgen de sleutels van de werf auto, en we krijgen een plek “onder” de bomen, best wel luxe. Het enige wat ons opbreekt is de temperatuur want meer dan 35 graden is wel heel erg veel. Ik begin dan ook elke ochtend om 6 uur met de bedoeling om zo tegen 10 uur te stoppen, maar eenmaal bezig met een bepaald onderdeel is stoppen niet zo gemakkelijk en zo komt het dat we pas aan het eind van de dag moe (het zweet afgespoeld) het zwembad in plonzen. Gekkenwerk dus. Over de nachten zullen we het maar niet hebben want het was niet warm in de boot maar te warm.

Na het poetsen van de boot hebben we eerst de romp terug geschuurd (was nodig vanwege de aangroei) en hadden we eerst het plan om er per dag 1 laag antifouling op te zetten, het ging zo vlot dat we dezelfde dag ook laag 2 er op hebben aangebracht en zo waren we na 3 dagen weer vaarklaar. Gekkenwerk want welke malloot gaat in meer dan 35 graden zo’n klus doen, laat staan dat je er mee te maken hebt als hond. Olle is niet meer vooruit te branden dus doen we even een check met hem bij de dierenarts. Gelukkig niets aan de hand maar “uw hond is mogelijk oververhit”. Omdat de buiten temperatuur gelijk was aan de lichaamstemperatuur van de hond (38.5) is koelen zeker op zijn plaats en is een koelhalsband in combinatie met zijn hijgen niet meer genoeg. Vanaf nu gaat Olle dan ook minstens 4 x per dag onder de douche en mag ie daarna in de wind of voor de ventilator en . . . . . . . . . . . . . . . . . . . het helpt. Neemt ie normaal in het zicht van water de benen, nu staat hij al klaar (pientere hond dus).
Wij dompelen ons na gedane arbeid meerdere keren onder in het zwembad en komen een beetje bij van de afgelopen dagen en we zijn blij de klus geklaard te hebben. We zijn moe dus de komende dagen maar rustig aan.

Op onze laatste avond worden we uitgenodigd door John en Alice om vis uit de Chesapeake Bay te komen eten. Zoonlief Cameron is een perfecte kok en zo zitten we ’s avonds in een echt huis (één kreek verderop) te smullen (buiten) van allerlei lekkerheden uit de Chesapeake Bay allemaal zelf gevangen of gekweekt (gegrilde oesters- dus niet van dat glibberige spul zoals in Bretagne) en Cobia, een prachtige witvis die heel erg lekker was). Als verrassing krijgen we als we weer worden thuisgebracht een banenencake mee; we are lucky people.

Ondertussen hebben we besloten om de Chesapeake Bay, de baai te laten want het is hier nu gewoon te warm. Geen of weinig wind samen met temperaturen ver boven de dertig graden, we willen wel eens onder een laken slapen en een t-shirt aan (ik droom van ijsberen). We snappen nu waarom in dit jaargetijde alles ge-aircodiseerd is en iedereen binnen zit.
Juli en augustus zijn niet de juiste maanden “for visiting the Chesapeake Bay” horen we steeds vaker dus daarom gaan we nu eerst naar het noorden en om dan langzaam weer af te zakken naar New York waar Daan ons eind september zal komen verblijden met een bezoek. We hopen op wat koelte.
Ondertussen is ook het probleem van de pomp van de watermaker opgelost (serie fout) en dus krijgen we voor de derde keer (de nieuw geplaatste pomp op St Maarten heeft het ook al weer begeven) een nieuwe opgestuurd die we in Norfolk laten bezorgen. Daarom varen we in twee dagen weer terug naar ons bekende plekje om vanuit daar in één keer naar New Hampshire te varen. Of dat ook werkelijkheid gaat worden: we zullen zien.

Gary en Greta staan al op de steiger klaar en in no time liggen we weer vast. Het is niet alleen gezellig maar we maken ook gebruik van de kennis van Gary. Denken wij aan een nieuw mast unit van de windmeter (soms gaan dingen kapot), dat is voor Gary veel te snel want mogelijk kan je hem ook repareren. Wat ons niet lukte, lukt hem wel en zo heeft hij het vastgelopen deel van de wind unit ontmanteld en wachten we nu op het nieuwe onderdeel. Gary kent een bedrijf in Florida dat dit soort dingen kan leveren. Het scheelt ook een hoop in de kosten en er zijn vervelender plaatsen om te wachten.
Zo zien we de USS Harry S. Truman voorbijvaren. We voelen ons nietig bij zo’n groot vliegdekschip, klaar om uit te varen met een persoonlijk “uitzwaai” door Trump, die met helikopters (in welke zou hij nu zitten) wordt ingevlogen (Washington DC is dichtbij). Als beleefde Nederlanders zwaaien we naar boven, “bye, bye, zwaai zwaai”, maar of deze boodschap wordt begrepen betwijfelen we.

Nee, we liggen lekker in de haven en wat zijn het toch schatten van mensen die Gary en Greta. Niets is hen te veel. Voor vanavond zijn we weer uitgenodigd, samen met andere “OCC-boaters”, voor een pizza-avond, maar bovenal gezelligheid vol met mooie verhalen over wat iedereen heeft meegemaakt. In een geairco-ed huis!, de avond kan ons niet lang genoeg duren.