Bye Chesapeake Bay, hi Maine

We vonden het best wel wat spannend om alleen naar de oostkust van de US te varen en alle andere Nederlanders (de bemanning van de Agaath, Bojangles, Blue Nose, Matsya, K’dans, Zeezwaluw, Eastern-Stream) achter te laten op de ABC eilanden maar we hebben er geen spijt van. Geenszins. Wat een boel leuke mensen komen we ook nu weer tegen. Achter het anker (bij elkaar in de kuip) of in een haven, Engelsen, Amerikanen (boaters) en Amerikanen die we ontmoeten op de wal. Op z’n tijd wel vermoeiend want als enige Dutchman heb je te maken met het feit dat er alleen (in hoog tempo en vaak ook door elkaar heen) Engels wordt gesproken, maar het went.

Maar ook hier is er na een tijd van komen weer een tijd van gaan. Wanneer en waar gaan we elkaar weer tegen komen, we hebben geen idee. Afscheid van leuke mensen nemen vind ik lastig maar het gaat zoals het gaat enne, echte vriendschappen gaan niet verloren ondanks dat we elk ons weeg gaan toch?

We gebruiken onze wachttijd goed. We hebben genoeg klussen die echt gedaan moeten worden. Corrie stort zich op de bimini (het resultaat doet niet onder voor De Vries Sails, so very high standard) en repareert en passant het reguleerlijntje van het grootzeil waardoor we, als we gereefd varen (en dat is meestal), geen geklapper meer hebben in het achterlijk. De windunit is weer klaar, er wordt een nieuwe switch gemonteerd op de grijs water tank waardoor het water van het fonteintje van de wc weer automatisch wordt weg gepompt en als HHL (Head Housekeeping Livingstone) vind ik dat ook het verfwerk (incl. het rvs) óp de boot nog een poetsbeurt moet hebben.

Dan is het tijd voor het grote werk en dat is pomp twee (de vierde) van de watermaker, die ondertussen is aangekomen. Wat Corrie wel kan (en ik niet, te groot) is in de bakskist komen en na veel zweet werk en geduld bouwt ze “eventjes” een nieuwe pomp in.
“Doe maar aan”, maar als er dan niets gebeurt is de teleurstelling groot. Wat nu weer. Via Rob Wink vragen we een elektrisch schema bij Schenker Italië op, en na testen wordt ons vermoeden bevestigd; JA, er moet een relais kapot zijn want er gaat geen stroom naar de nieuw ingebouwde pomp, terwijl er met de pomp niets mis is (zeker weten). Vanuit Rome wordt er een nieuw relais opgestuurd en ingebouwd (we hebben voor dit soort zaken helemaal geen installateur meer nodig) en YES, de watermaker loopt weer zoals het behoort. Nu maar hopen dat we verder verschoond blijven van malheur aan de watermaker want tot nu toe hebben we er meer last dan plezier van gehad.

Apetrots (hoe dat eruit zag, je had erbij moeten zijn) trakteren we (ik bedoel ik Corrie) ons op Amerikaans ijs eten met zicht op een baseball wedstrijd in Waterside Market. Je hoeft daarna geen eten meer maar het was de prestatie van het inbouwen meer dan waard. Groot is dan de volgende dag de teleurstelling als we erachter komen dat de portemonnee mist, altijd zo veilig opgeborgen in de rugzak van Corrie. De euforie van gisteren is even verdwenen want naast creditcard en behoorlijk wat geld, zaten er ook onze rijbewijzen in (en vraag me nu niet waarom die er in zaten …… ze zaten erin!). Alles valt te regelen (aangifte doen, creditcard blokkeren, nieuwe aanvragen, etc etc) maar voor nieuwe rijbewijzen moet je persoonlijk (ja ja) terug naar Groningen en dat waren we nu net niet van plan. Hoe we dit gaan oplossen? In elk geval wat meer Uberen, maar suggesties voor hoe nu een auto te huren zijn welkom.

Nadat we gevisiteerd en geaccrediteerd zijn voor de nieuwe creditkaart nemen we voor de tweede keer afscheid van Gary en Greta. We gaan even naar Maine, een kleine 600 mijl naar het noorden en zo laten we New York letterlijk en figuurlijk links liggen. Het doet een beetje pijn maar met de wetenschap dat we New York met Daan doen in de tweede helft van september, zeilen we in nog geen drie dagen van Norfolk eerst naar Cape Cod, een beruchte kaap waar je “om heen moet”. Het is aanpoten geblazen omdat we twee kleine depressies over ons heen krijgen met als gevolg dat de windvaan heel regelmatig bijgesteld moet worden door de krimpende en ruimende winden. Konden we op onze vorige oversteken rustig meerdere dagen van de windvaan afblijven, nu vraagt hij zeer regelmatig om een correctie, zo vaak schift de wind ( van oost ruimend naar noordwest en weer terug met daarin weer de nodige variaties). Op tracker * kun je goed zien hoe “zwaar” we het hadden.

tracker: de IridiumGo werkt nog niet helemaal goed dus als je een tijdje geen signaal meer ziet betekent dat nog niet dat we schipbreuk hebben geleden. De plek van de IridiumGO in onze aluminium boot is hier debet aan. Er wordt aan een oplossing gewerkt.

Zo snel als we de oversteek doen, zo snel zakt ook de temperatuur en zo zit ik weer rustig wachtjes te draaien in mijn warmtepak met muts op en sjaal om. We krijgen weer zin in erwtensoep (we hadden nog een blik) en vanavond na de landfall na meer dan een half jaar weer eens binnen in de boot gegeten omdat het buiten “te fris” was geworden in combinatie met regen (ook dat nog). We gaan vroeg op stok om er eerst niet meer uit te komen. Volgende ochtend heel lui koffie en ontbijt in bed!
Doel is Camden een plaats aan de Penobscot Bay. De Camden Yachtclub organiseert een Rally (= een (lunch) bijeenkomst, weer wat geleerd) met daaraan aansluitend een Mini Cruise van 4 dagen en daar willen we bij zijn. Een mooie manier om met “locals” dit gebied te verkennen. We melden ons aan, regelen een “mooring” in Camden en maken dankbaar gebruik van het aanbod om zaterdag met de “port officer” van de O.C.C. per auto naar een grote supermarkt te gaan (zoals gebruikelijk in de US buiten de stad). Ook krijgen we een “pot” in bruikleen om tijdens de mini cruise onze lobster te bereiden. Of ik daar nu zo blij mee ben weet ik niet maar we zullen er toch aan moeten geloven als we verse lobster willen eten. Ik ga zeker de buren eens lief aankijken.

Na een extra dag luieren op Cape Cod (er valt niet veel te beleven) doen we het laatste stuk, zo’n 170 mijl. Op woensdag varen we om een uur of tien door het kanaal dat Cape Cod doorsnijdt. Het is net het Kielerkanaal in het klein, qua lengte. Veel wandelaars en fietsers aan beide kanten (veel zwaaien dus), alleen gaat het nu veel sneller. Allereerst omdat het kanaal veel korter is (slechts 20 km) maar vooral omdat we stroom mee hebben van 4 knopen (aan de zuidkant van Cape Cod van west naar oost met hoogwater beginnen en dan “vloep”) .
Als we “buiten” zijn besluiten we om, in tegenstelling tot wat eerst het plan was, in één keer naar de Penobscot Bay te varen om de simpele reden dat het tot morgen nog waait, maar dan is het ook op volgens de weergoden. Na een aarzelend begin, gaat het waaien en zo waggelen we (uitgeboomd en strak in de bulletalie) met een goede gang (20 > 25 knopen achterlijke wind), naar het noord oosten.

Op dit moment (7.00 uur in de ochtend) naderen we de kust na mooi “zeilen” want een paar uur geleden hield de wind er mee op, kortom motorren nu. Nog een paar uurtjes naar Camden maar daarover volgende keer meer. “Pots everywhere”.