Weg van Jose, op weg naar New York

Als een duveltje uit een doosje komt Jose uit zijn comfort zone vlak boven de Bahama’s en vervolgt haar weg langs de oostkust omhoog om uiteindelijk met een mooie boog weer terug te keren op de Oceaan met als bestemming jullie. Mooi, die is weg denken we dan.
Op het moment dat wij op Cape Cod door de Commercial Street flaneren op wordt duidelijk dat Jose een andere koers in gedachten heeft en wel zo, dat de kern (het oog) vlak over het gebied zal gaan waar we nu zijn. Wat nu te doen?

We hebben behoorlijk de smoor in over deze actie van Jose des te meer, en daardoor nog veel vervelender, omdat het er naar uitziet dat ie (nu in de vorm van een tropical storm) een poosje bij Cape Cod blijft liggen om pas daarna op te lossen. Veel, heel veel wind in combinatie met veel regen, niks aan dus en dat dagen lang (en moesten we niet naar New York?).
In Provincetown blijven we dus niet liggen. Hoewel we daar mooi tegen de kust aan liggen, waardoor we enige beschutting hebben tegen de noord ooster die gaat waaien, hebben we beiden geen zin om ons anker + ketting te testen bij windsnelheden van meer dan 140 km per uur (dat is meer dan windkracht 12) dus anker op en westwaarts; weg van het oog dat nog drie dagen van ons vandaag is.
Terwijl we de boel aan het klaar maken zijn om te vertrekken, komt Tom van de Star Gazer, een Jonmeri 40, nog even buurten. Dit soort plotselinge ontmoetingen maken het zeilen (= met de zeil-caravan rond om de Atlantische Oceaan trekken) heel erg leuk en het is jammer dat we toch willen vertrekken (tenslotte komt Jose elk uur 8 mijl dichterbij). Voorzien van een heleboel tips en informatie (“ ik heb een mooring bij New Bedford aan de zuidkust van Massachusetts , maak er gebruik van als je het wilt; je ligt er letterlijk en figuurlijk aan/als een blok beton en beschermd tegen de noordelijke winden”) trekken we anker uit het zand en gaan we op weg.

Hoewel er geen wind is voorspeld lukt het toch de overkant van de Cape Cod Bay op zeil te bereiken. De wind draait (voor zover aanwezig) van west via zuid helemaal door naar het noorden maar uiteindelijk lopen we Barnstable aan, waar we het genoegen hebben midden in de geul goed vast te komen zitten. Een aantal locals komen hun verontschuldiging aan bieden want men heeft verzuimd de betonning dit jaar aan te passen (daar hebben we nu niet veel aan maar toch leuk dit te horen), dus het anker uit en wachten op wat meer water (gelukkig was het opkomend water). De volgende dag weten we hoe we de geul “moeten nemen” en koersen we rechtstreeks op de ingang van het Cape Cod Canal aan. In iets meer dan anderhalf uur varen we erdoor heen en dat voor een afstand van 18 mijl. Als een speer dus.

We hebben het motorren gehad dus we stoppen (3 uur lang is meer dan genoeg). De geplande ankerbaai Hadley Harbor (een aanrader van Tom) laten we voor wat het is (zo ja, dan nog eens 2 uur motorren) en zo belanden we in Pocasset Harbor. We doen beiden een schoonheids slaapje (Corrie binnen, ik op dek) en genieten daarna in de kuip van het lekkere warme weer (hebben we wel een beetje gemist). Ondertussen kruipt Jose dichter en dichter bij. Welke keuze we ook maken, we krijgen te maken met veel wind en zo besluiten we uiteindelijk om toch de meerboei van Tom op te pikken in New Bedford en daar goed beschut (achter de hurricane barrier) Jose te laten passeren en dan te kijken hoe en wanneer we onze weg gaan vervolgen. Na mooi zeilen vanuit Pocasset Habor leggen we de Livingstone met drie lijnen vast aan de meerboei, halen de vlaggen binnen en zetten vast wat niet naar binnen kan. Het is tijd voor Jose.

Jose doet wat is voorspeld dus regen, heel veel regen en ook wat wind betreft doet hij wat hij “zegt”. Doordat we nu in New Bedford liggen, zijn we één schijf opgeschoven in het windveld (weergegegen door het National Hurricane Center) wat betekent dat we nu maximaal te maken krijgen met wind tot 50 knopen i.t.t. 60 knopen. Zijn wij even blij. Tussendoor doen we, gewapend met paraplu, wat boodschappen en doe ik, als ik denk dat het droog blijft, een loopje (als een verzopen kat kom ik weer aan boord).
Jose weet niet van ophouden maar ze heeft 1 zwak moment alvorens weer in vol ornaat opnieuw op Cape Cod aan te koersen en van die gelegenheid maken we gebruik en besluiten we om “binnendoor“– via de Long Island Sound – naar New York te varen; is wel wat beschutter dan buiten om. In het westen zal het beter zijn enne . . . . . . .. . . . .. moeten we daar niet naar toe?

De dinghy op het dek en goed gereefd varen we met ruime wind het betere weer tegemoet. En hoe. Wat een wind. Het is toch wat meer dan we dachten (35 > 40 knots) en dan vooral de windvlagen (>45 knots). Nee, Jose maakt ons het leven behoorlijk zuur maar met drie reven in het grootzeil, de boel goed gefixeerd (de bulletalie strak, idem de tegenovergestelde bakstag, de schotten voor de ingang en zelf in het harnas en vast) zijn we op weg. Pas in de middag wordt het wat rustiger met het accent op wat. Omdat Jose niet van ophouden wist hadden we ook de twee dagen erna zeer veel wind (bft 7) met als positief voordeel: je gaat wel hard.
Hadden we dan moeten blijven liggen? Achteraf JA, maar we kozen er voor om te gaan en over hoe we dat gedaan hebben zijn we tevreden en we zijn een storm ervaring rijker.

Diep in mijn hart had ik willen blijven liggen en had ik pas na dit weekend naar New York willen varen (Jose helemaal opgelost dus veel minder wind) en dan buitenom waardoor je New York nadert zoals “het hoort”, maar dan waren we te laat voor Daan in New York aangekomen. Nu varen we deze wereldstad binnen via de achterdeur (ook geen slechte entree), maar erg vrolijk zijn we niet. Wat een feest had moeten worden – New York binnen varen op eigen kiel – is helaas niet het geval.

Het gaat namelijk niet goed met Olle. Was er eerst een kleine verbetering te zien, sinds een paar dagen is het helemaal mis en sleept hij zijn achterlijf met zich mee. Olle heeft het zwaar en waar we hem kunnen helpen doen we dat maar dit is niet het leven dat Olle wenst. In goed overleg met onze dierenarts in Portland besluiten we om Olle niet verder te laten lijden en besluiten we hem in te laten slapen. We hebben New York met ons drieën gehaald maar daar is dan ook alles mee gezegd.