OLLE (2006 – 2017), een hond om van te houden

[English version below]

Wat een feest had moeten worden – New York binnen varen – was het helaas niet.
In goed overleg met de dierenarts in Portland hebben we besloten om Olle in te laten slapen. Sinds vrijdag had hij geen beheersing meer over zijn achterlijf (met alle gevolgen van dien) en huilde hij regelmatig van de pijn.
Dit kon zo niet dus . . . . . . . . . . . . . . . . .

We hebben alles geprobeerd maar het lukte niet hem weer gezond te krijgen. De marathon hoefde ie voor ons niet meer te lopen maar zoals het nu ging was het geen kwaliteit van leven meer dus stoppen, hoe moeilijk dan ook.

We hebben op een goede manier (dus in de boot) afscheid van Olle kunnen nemen.

Attent, schrander, levendig, maar ook eigenwijs. Snel nieuwe dingen oppakkend, maar op z’n tijd een deugniet in het kwadraat. Altijd een opgewekt karakter. Beweeglijk (soepel en gemakkelijk) en zeer wendbaar. Een en al levendigheid en geen grote eter (volgens de beschrijving van een Hollandse Schapendoes). Op dit laatste item na, was dit Olle.

Elke ochtend zat Olle al klaar om uit te gaan. Hij kon niet wachten maar, omdat ie dat netjes geleerd had, bleef hij netjes zitten, de riem voor zich op de grond, wachtend tot de baas de jas aan had. Als je even niet keek zat hij al weer dichter bij de deur. In het donker (’s ochtend vroeg) was je hem vaak kwijt maar met één fluitje kwam ie aanrennen met een air van ”je zag me lekker niet, maar ik jou wel”. Of een rotte vis langs de waterkant (Oostmahorn) was toch lekkerder waardoor de baas maar even moest wachten. Buiten, daar gebeurde het en niets was mooier dan om daar rond te rennen.

Ja, de neus van Olle was goed ontwikkeld en de eetlust was altijd aanwezig. We hebben ons soms kapot geschaamd. Zo netjes hij kon zitten wachten voor zijn volle voerbak (soms vergaten we het commando te geven ”voor Olle” en hij maar kwijlend wachten), zo ad rem en snaaierig hij kon zijn als we even niet keken en dan lagen er opeens minder toastjes met zalm op tafel (en dan niet alleen thuis maar ook als we ergens op bezoek waren).

Als charmeur eerste klas wist hij altijd iedereen te paaien. Jong, oud, klein of groot, het maakte hem niet uit. Hij had er lol in en met zijn lange zwarte haren een stoere mooie verschijning. Aan aandacht geen gebrek. Als ik met hem wandelde kreeg hij regelmatig te horen,”how cute” (en ik eerst maar denken dat dat tegen mij was). En mensen begonnen spontaan te glimlachen als ze hem tegenkwamen. Het was een genot om met hem te wandelen, te rennen (“waar blijf je nu?, kun je niet wat harder?, hier langs, ik weet de weg”).

Sinds 2 jaar zijn we dag in dag uit met z’n drieën. De huizen zijn ingeruild voor een boot. Als pup begonnen in de opbouw van de kuip (koekoeksnestjong), al heel snel bevorderd tot stand-in voor de Titanic. Voor op de preekstoel, zijn geliefde plek want bij land in zicht mocht hij “los” (alleen in de haven), dus het varen zat er weer op. Hij kon niet wachten. Nee, een echte zeiler is Olle nooit geworden. Hij was een op en top “boater” die het heerlijk vond bij z’n bazen te zijn.

Het zal “raar” zijn (understatement) om zonder hem verder te varen, Olle die er altijd was en hoe.

 

———————————————–

OLLE (2005 – 2017), a dog to love

 

What was supposed to be a happy occasion – sailing into New York – unfortunately was not.
In close consultation with the veterinarian in Portland, we decided to put Olle to sleep. Since Friday he no longer had control over his hind limbs (with all the consequences) and he regularly cried out in pain.

This could not go on. . . . . . . . . . . . . . . . .

We tried everything but did not manage to get him healthy again. He didn’t have to walk a marathon for us anymore but as it was now he was only suffering. It was time to end his pain, no matter how difficult that would be.

We have been able to say goodbye to Olle properly (In the boat).

Attentive, clever, lively, but also stubborn. Quick to learn new things, but occasionally a rascal. Always an excited nature. Athletic (flexible and easy) and highly maneuverable. Lively and not a big eater (according to the description of a Dutch sheepdog). Aside from this last item, this was Olle.

Every morning Olle was ready to go out. He could not wait but, because he had learned, he would sit, the belt on the floor next to him, waiting for the boss to put on the jacket. If you took your eyes off him, he would scoot closer to the door. In the dark (early morning) you often lost him, but with one whistle he’d come running, as if to say; “You couldn’t see me, but I could see you.” Unless there was an interesting rotten fish along the waterfront (Oostmahorn), then the boss had to wait for a while. Outside, that’s where everything happened and nothing was more wonderful than running around there.

Yes, Olle’s nose was well developed and his appetite was ever present. He sometimes embarrassed us greatly. He could sit waiting next to his full bowl of food (sometimes we forgot to give the permission command “for Olle” and he waited drooling), but he’d be very quick and snappy if we did not pay attention, and suddenly there were less crackers with salmon on the table (and not only at home but also when we were visiting somewhere).

As a charming scamp, he always got along with everyone. Young, old, small or big, he did not care. He had fun and with his long black hairs a tough beautiful appearance. Never a lack of attention. When I walked him, he was told “how cute” (and here I thought they were talking about me). And people would start to smile spontaneously when they encountered him. It was always a pleasure to walk him (“what’s taking you so long?, can’t you go faster?, follow me, I’ll lead the way”).

It’s been the three of us always together for 2 years now. The houses have been exchanged for a boat. As a puppy he started in the cockpit (cuckoo’s nest), it wasn’t long until he was promoted to King of the World (Titanic). At the bow on the front railing, his favorite place, because with land in sight he was allowed to walk free (only in the harbor), so the sailing was done for now. He could not wait. No, Olle never became a real sailor. He was definitely a “boater” who loved being with his bosses.

It will be “weird” (understatement) to go on without him, Olle who was always there, and how.