Na alle consternatie met Olle hakken we de knoop door en gaan we alleen nog een workshop Surinaams koken doen, dan 3 dagen de Commewijne rivier op en vervolgens op naar Trinidad & Tobago. Dus niet meer 4 dagen de binnenlanden in. We hebben het gehad met Suriname maar . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . het liep totaal anders.
Omdat we de kookworkshop “aan huis doen” laten we Olle aan boord en zo zitten we met de bemanning van de Zanzibar, de Raphsody en de Blue Dream, de receptuur te bekijken van wat we allemaal gaan maken, om dat vervolgens zelf op te eten. Corrie stort zich op de “gritibana soep” (kip, zoutvlees, vis, kokosmelk, bananen, cassave etc.) en ik vermaak me met de “mamoesa alesi” (kip, zoutvlees, knoflook, kokosmelk, mamoesa poeder, dienende als bouillon voor de rijst). Net als in de andere gerechten (kip ketjap, baka bana, gevulde soproppo), “leren” we dat de Surinamers heel veel olie gebruiken en dat nergens, maar dan ook nergens een bouillon blokje (of meerdere) in mag ontbreken. Het hoogtepunt is natuurlijk het van elkaars gerechten proeven en we hebben dan ook een smaakvolle avond met veel bier (een beetje zout was het wel).
Met de Enjoyster en de Eastern Stream gaan we de Commewijne rivier op. De dag ervoor hebben we uitgeklaard bij de Militaire Politie dus we kunnen zo “naar buiten varen”. We mikken het perfect uit* en zakken dus met stroom mee de Suriname rivier af en varen ook weer met de stroom mee de Commewijne rivier op. Het is even spannend hoeveel water er op dat punt op doodtij staat maar voor zowel ons (1.5 meter diepgang) als de andere boten (meer dan 2 meter diepgang) gaat de invaart prima en na dik 2 uur motorren waarin we ook nog even zeilen (alleen op de kluiver), proberen we vast te maken in de kreek van Alliance, een plantage die we volgens de boekjes moeten bezoeken.
* We komen er nu pas achter (na meer dan 30 jaar zeilen!) dat alle gegevens over hoog en laag water netjes in de Navionics kaart staan weergegeven. Je moet alleen even een “T” aanklikken.
We zijn hartstikke blij met de hulp (en kennis) van Peter van de Enjoyster, want de combinatie stroom (niet te zuinig ) en wind (het waait aardig) maakt het ankeren behoorlijk lastig. Uiteindelijk liggen we, achter een links uitgelegde ketting van 80 meter voor, rechts naar achteren een lijn goed strak aan de bomen (zo ook rechts naar voren) en een tweede anker uit links naar achteren, zo vast als een huis. Zo kan er niets meer gebeuren (in tegenstelling tot de Eastern Stream die tot 2x toe (‘s nachts) in de bosjes verdwijnt). We besluiten om niet van boord te gaan en de plantage de volgende dag te verkennen.
Normaliter word ik elke ochtend zeer hartstochtelijk begroet (Corrie doet het altijd later) maar deze keer ligt er een hoopje zwarte ellende onder de tafel, die nergens op reageert. Maar even de dierenarts gebeld, want een temperatuur van 40,2 is wel heel erg veel voor een hond, en die adviseerde om morgen maar langs te komen op het spreekuur en er voor nu maar een paracetamolletje in te stoppen (beter iets dan niets).
We besluiten direct los te gooien omdat we (blijkt na snel rekenen), nog met de stroom mee naar “buiten” kunnen varen om vervolgens daar aangekomen op de Suriname rivier weer de stroom op te kunnen pikken naar Domburg en zo varen we nog geen 24 uur later met grote vaart de Commewijne rivier weer af zonder ook maar iets gezien te hebben.
 |
| op en neer |
Om 14.00 uur lagen we weer vast aan de Domburgboei. Gelijk een taxi geregeld om met Olle naar de vet te gaan. Daar aangekomen bleek de dierenarts op woensdag geen spreekuur te hebben. (Hij zei ook: ”kom morgen maar op het spreekuur”) Dus op donderdagmorgen stonden we weer op de stoep om na de nodige spuiten naar huis terug te keren (waarschijnlijk een mogelijke infectie versterkt door de jaarlijkse spuiten die we hem het weekend ervoor hebben laten geven). Niets aan de hand zou je denken.
Op zaterdag opnieuw naar de dierenarts (weer hoge koorts) en we besluiten dat als het ”hondenleven” maandag niet beter is bloed te laten prikken want het zou ook heel goed kunnen dat hij geïnfecteerd is door een parasiet van een teek (babesia canis) met als kenmerk hoge koorts, lusteloosheid en geen zin in eten en dat beeld vertoont Olle. Deze desastreuze diagnose wordt dinsdag bevestigd en gaan we proberen om Olle er door heen te slepen. Een knakworst op zijn tijd (nee, wil ik niet), een heerlijk doorgebakken omelet met wat extra zout toegevoegd (niet meer dan 3 stukjes), we eten zelf gehaktballen en die wilde hij allemaal, met als gevolg dat ’s nachts alles er weer uitkwam, soep (daar haalde ie de neus voor op), zalm (normaliter eet hij het blik erbij op), Olle heeft geen eetlust en eet zelfs geen ijs. Hij is dus goed ziek. Nu hij sinds dit weekend ook niet meer wil drinken (gelukkig hebben we een spuit dus zijn vocht wordt nu meerdere keren per dag netjes naar binnen gedruppeld), hebben we vandaag (ma 20 febr. )aan het eind van de dag opnieuw een consult.
 |
| plasboom bij dierenarts |
In de tussentijd hebben we contact gezocht met de Nederlandse Ambassade. We hadden namelijk al uitgeklaard en omdat onze visumtijd bijna aflopen was, was het niet meer mogelijk om te verlengen want we waren er toch niet meer? Nu zou je denken dat de Ambassade dan dé uitgelezen instantie is om wat hulp te krijgen in zo’n situatie maar nee hoor (dat is een Surinaamse aangelegenheid). Samen met de vraag of ze ons konden helpen om een versnelde permit voor Olle te krijgen (Belgische en Luxemburgse honden hebben niet eens een permit nodig) voor Trinidad (daar bestaat de mogelijkheid tot een (honden) bloedtransfusie) was de reactie,: “dat zoekt u zelf maar uit op het internet” en binnen een minuut stonden we weer buiten waar we toen bij de ingang lazen:” het is verboden vuurwapens mee naar binnen te nemen”.
Gelukkig konden ze bij de militaire politie een “ongeldig” stempel door onze uitklaring zetten. Ze waren daar vol begrip. Vervolgens konden we ons melden bij het loket van de vreemdelingen politie (5 km verderop):
” toeristenkaart” zei de mevrouw achter het glas zonder me aan te kijken,
“ ik geef u toch mijn paspoort”.
“ Toeristenkaart”maar nu wat luider, waarop ik wat harder antwoordde:
”ik geef u toch mijn paspoort”.
Gelukkig gaf Corrie me toen de visum kaartjes wat ze hier blijkbaar een toeristenkaart noemen. Vervolgens de vraag:
”waar woont u?”, waarop ik antwoordde:
”op de Suriname rivier”. Ook niet goed want weer werd er gevraagd:
“waar woont u” en toen ik er eindelijk Domburg achteraan zei (gesouffleerd door Corrie), gingen we door naar de volgende vraag. Het was overduidelijk, onze communicatie wilde niet erg vlotten maar uiteindelijk kregen we nors te horen:
”daar zitten en wachten!”Woef! en we gingen netjes met de pootjes omhoog zitten wachten en wachten en wachten.
Al met al liggen we al meer dan een maand op de Suriname rivier. Geen slechte plek (verre van dat) maar we willen hier weg echter alleen met een gezonde Olle. Over een week weten we meer (en jullie ook).
 |
| domburg |
Wat een ellende, arme Olle, en dan die bureaucratie. Rottig voor jullie. Ik hoop op snelle verbetering.
Sneek is nat en koud, we krijgen weer storm. Dat zal bij jullie beter zijn. lieve groeten van ons.
Rob en Nienke
Ooohh… Heb je hem weer terug en dan gebeurt dit. We duimen voor Olle en jullie en hopen dat het inmiddels veel beter gaat. Laat gauw wat weten hoor. Groetjes en we hopen dat jullie snel weg gaan uit Suriname.