Ik voel me een bevoorrecht man. Wie gaat er nu samen met z’n “vrouw” (we denken nog steeds na over trouwen, op eigen kiel de Atlantic oversteken. IK ! en er zijn er niet veel die hetzelfde kunnen zeggen. Niet dat het altijd pais en vree is op dit bootje (op 14 meter kom je elkaar echt wel voortdurend tegen), maar die momenten zijn spaarzaam. Ik leer dan b.v. op een andere manier te reageren op Corrie als ze rustig staat te trekken aan de stuurboord schoot in plaats van aan de bakboordschoot terwijl we over bakboord varen, al kan de leercurve volgens Corrie nog wel wat omhoog. Nee, degenen onder jullie die zich afvragen hoe doen ze het dan nu met z’n tweetjes midden op zee kan ik gerust stellen; “ het gaat ons prima af ”
Het is vier uur in de middag als we op Nieuwjaarsdag het anker ophalen en wegvaren uit deze mooie baai van Brava (Porto dos Ferreiro) op weg naar Suriname. We doen dat zonder weerbericht want de afgelopen dagen konden we, wat betreft de communicatie, helemaal niets. We lagen zo mooi ingeklemd tussen de hoge bergen dat we geen enkel satelliet signaal op konden vangen (dus ook niet even bellen om middernacht voor een gelukkig nieuwjaar). Zodra we buiten zijn haal ik een weerbericht binnen en dan blijkt dat we er goed aan hebben gedaan om op deze dag te vertrekken. Waren we blijven liggen (het heeft even door ons hoofd gespeeld want op zo’n lekkere plek wil je best wel langer blijven) dan zouden we te maken krijgen met minder gunstige zeilomstandigheden al is de werkelijkheid natuurlijk niet altijd hetzelfde als de voorspellingen.
Grofweg is het tot aan Suriname een 1870 mijl varen dus als we het heel goed doen (veel wind) zijn we er over 14 dagen en anders doen we er wat langer over. Bij deze een korte impressie van deze tocht.
 |
| “samen de zee op”, zij en wij |
Door de achterlijke winden waar we mee te maken krijgen zullen we niet zo veel hebben aan onze windgenerator (we varen namelijk een stuk wind “dood”) dus zijn we aangewezen op onze 2 zonnepanelen, waarvan ik weet dat ze niet voldoende capaciteit hebben om onze accu’s overdag weer bij te laden tot 100%. We zullen daar op Trinidad & Tobago wat aan laten doen (= extra zonnepanelen kopen), maar voor dit traject zullen we zuinig zijn met onze energie. We doen alle apparatuur uit en 1x per dag zetten we een kruisje in de kaart na raadpleging van onze GPS. En zo “waggelen” we een beetje over onze denkbeeldige koerslijn heen en weer, mede veroorzaakt doordat de wind soms uit het oosten komt en dan weer iets meer uit het noorden. Door 1 keer per dag de motor een uurtje te laten draaien houden we de accu’s goed op spanning maar het is me heel wat waard als dat gebrom (op de momenten na dat het echt moet) voorbij is. De boot wordt er met al die panelen niet mooier op maar ook bij ons kent duurzaamheid zijn prijs.
Het is wel wennen zo voor de wind te varen. We schommelen van links naar rechts en we zijn blij dat we in de boot voldoende grijpstangen hebben. Olle heeft het wat gemakkelijker want die heeft twee steunpunten extra (alleen bij het poepen moet ik hem vasthouden). We komen er achter dat, als we het voorzeil weg draaien, de boot wat rustiger beweegt en dat doen we dan ook maar voor de nacht. Ook omdat we een ontzettende “pang pang” in de mast hebben, veroorzaakt doordat de lepel terminals (top fitting van de verstaging) in de backing plate (mastfitting) een klein beetje bewegen. Dat betekent dat de verstaging wat strakker moet worden gezet (dank voor het advies van A+ Rigging te Medemblik). Dat doen we wel in Suriname maar nu, met iets minder zeil, gelijk ook minder “ge-pang pang”. Comfort wil ook wat en we hoeven niet als eerste aan te komen in Suriname . Aan de andere kant, een groot windstilte gebied zit ons op de hielen en dat moeten we wel voor blijven. Hoe zal dat aflopen?
Heel langzamerhand begin ik groot vertrouwen te krijgen in de Windpilot bij het koersvast houden tijdens het “voor-de-wind-varen”. Debet aan mijn angst om voor de wind te zeilen is de klapgijp die we in 2013 hebben gehad ter hoogte van Utsira op weg naar de Lofoten. Als ik dat na die tijd kon voorkomen, deed ik dat. Het is even pielen maar in no time heb ik nu de Windpilot zo ingesteld dat de boot de koers vaart die ik vind dat hij moet varen en dat ook blijft doen. Verder is het dan babysitten (je bent er wel maar je hoeft niets te doen). Heel soms geef je een slokje water en vertel je een verhaaltje (Annemarie, Carola en Geert?), dan wel, je checkt het systeem en spuit wat teflon spray op een moer( Windpilot).
Elke dag geef ik onze positie door aan Jan, Daan en Let. Ik heb er een wedstrijd aan gekoppeld. Diegene die het vaakst het juiste aantal gevaren mijlen per dag heeft aangegeven, krijgt een prijs. Er zijn ook bonus punten te verdienen door te raden om b.v. hoe laat Corrie die morgen is opgestaan, wat de lengte van de vis is die we hebben gevangen of, geef in een gedichtje onze oversteek weer. En fanatiek dat ze zijn. Er wordt regelmatig gecorrespondeerd over de uitslag en 1x zelfs gedreigd met een bodem procedure terwijl we op toch op zeer diep water varen. In elk geval is het een leuke actie om tijdens je wacht de mails te lezen en te beantwoorden onder nauwlettend toezicht van notaris Olle en zijn klerk (Corrie).
stille oceaan
lange nachten
volle maan
lange wachten
eindeloos varen
mensen missen
woeste baren
vliegen vissen?
land in zicht
aan de einder
last verlicht
jullie zijn er
winnende gedicht van Jan
Als we per 1 april aanstaande overstappen naar een andere provider (van een Nederlandse naar een Nieuw Zeelandse, met een winst van 30 euro per maand, exclusief valuta berekeningen) zijn we voor iedereen te volgen, als we de antenne van onze iridium GO tenminste aan hebben (jullie merken, wij blijven de regie houden). In maart kom ik daar zeker met informatie over maar nu is het tijdens onze oversteek; ”silence de la mer”.
Op Tenerife hebben we de boot letterlijk en figuurlijk volgeladen met houdbare etenswaren. 48 blikjes tonic (voor de G en T’s), potten augurken, wijn (ik laat jullie zelf raden hoeveel flessen), hondenvoer (Olle kan weer maanden vooruit), mayonaise, toast, koekjes, veel tandpasta (toiletartikelen blijken erg duur te zijn in de Carieb) en niet te vergeten meel voor het te bakken brood. Ik beperk me maar tot deze opsomming, maar op dit moment kunnen we ruimschoots concurreren met het assortiment van AH. Alles is door Corrie niet alleen heel vakkundig opgeborgen maar ze heeft ook een heel ingenieus systeem bedacht om alles weer terug te vinden als ik het nodig heb. Elk deel van de boot heeft een letter met weer een onderverdeling, dus als ik roep:” heb je vanmiddag zin in canard met haricot verts en Canarische aardappeltjes” dan ligt het in no time klaar in de kombuis om te gebruiken, onder het motto:” Corrie levert, ik kook en samen eten we het op”. De kunst is dan wel om in de computer bij te houden wat wordt gebruikt en daar zijn we, in tegenstelling tot in de eerste maanden van onze reis, veel beter in geworden. Vanzelfsprekend kopen we waar we kunnen verse spullen, die na een zorgvuldige wasbeurt (zo geen ongedierte) de juiste plek krijgt ter voorkoming van rotten.
Op is op (verse spullen zoals vlees) en om alleen uit blik te eten gaat ons te ver dus wordt ook de lijn uitgevierd voor een te vangen vis. Met een beste haak (4 cm !) aan het eind, een 40 meter lijn van 2 mm voor een mogelijke 200 ponder (laten we het niet hopen) en een schokkoord ter hoogte van de boot (hierdoor trekt de haak zich beter vast) begeven we ons op het terrein van vissen vangen. Het heeft even geduurd (je gaat je na twee dagen wel afvragen of er überhaupt nog wel vis in de oceaan zit) maar dan opeens (het schokkoord is uitgerekt), een mooie grote van 65 cm (vraag me niet welk “merk”). Die wordt op het achterdek vakkundig uit haar lijden verlost met als resultaat heerlijke filets (we kijken niet op een onsje meer of minder). We hebben genoeg voor meerdere dagen dus de komende dagen hebben de vissen vrij spel, maar we weten nu hoe het gaat; “je moet geduld hebben”. Onze eerste is binnen en er zullen zeker nog meerdere volgen.
 |
| het zou bij deze ene blijven |
Wat zijn we happy met onze Iridium GO in combinatie met het weerprogramma Predict wind (dit programma wordt ook gebruikt bij de Volvo Ocean). Je klikt een gebied aan op de kaart waarvan je de weersvoorspelling wilt hebben, je verstuurt die gegevens en gelijk daarna kun je je weersvoorspellingen van dat gebied binnen halen en zichtbaar maken in de app Offshore. We varen er “blind” op en zo weten we zelfs de windstilte voor te blijven en te profiteren van een plek waar wind is in onze route (zie kaartje).
Wat we niet kunnen voorkomen zijn de laatste twee dagen met (zeer) weinig wind. Het is even op de tanden bijten maar we zijn en blijven een zeilboot dus de motor blijft uit, wat inhoudt dat we deze dagen niet meer dan 100 mijl maken. Gelukkig hebben we dan de Guayna Current van 1 knoop mee, want anders . . . . . . . . . . . . . . . . . . ?
Een ander leuk gegeven van deze communicatie apparatuur is dat we contact kunnen houden met de mensen om ons heen. Niet dat we kunnen internetten (we missen onze NRC wel; we hebben geen idee wat er gebeurt in de wereld), maar we zijn door mails te versturen en te ontvangen niet helemaal verstoken van contact. Ik ben dan ook elke dag met veel plezier een behoorlijk tijd bezig met deze activiteit (het is bijna werken). De Ipad maakt er regelmatig uit zichzelf andere woorden van, wat tot hilarische mailberichten leidt, maar wat wil je ook; je moet alles met 1 vinger typen op een glazen plaat terwijl de Livingstone schommelt van links naar rechts (het zij me vergeven, toch?)
 |
| op de laatste 2 dagen na, een heerlijk rustig windje |
De zo vliegen de dagen door je vingers. Opstaan, ontbijten in de kuip (doen we altijd met z’n tweetjes, het loopt dan meestal al wel tegen tienen), een kopje koffie, tegen twaalf uur een positie in de kaart zetten, eten koken, wat mijmeren, rondje boot, wat lezen, onze dagelijkse douchebeurt in de kuip, HAPPY HOUR en dan weer de nacht in, de dagen lijken op elkaar maar dat is maar ten dele waar. Het is de omgeving die voortdurend verandert en daar mogen wij deel van uit maken. Meer wind, minder wind, geen wind en daardoor klapperende zeilen om gek van te worden, vervelende kruisgolven, dan weer een hele mooie deining waar de Livingstone zich soepel over beweegt, zon, heel veel zon, dikke regenbuien, heel veel regen ( de laatste twee dagen waren in combinatie met de windstiltes verre van leuk), vliegende vissen tot in de kajuit, alles bij elkaar is dit een ervaring die je aan den lijve moet ondervinden en we zijn hartstikke blij dat we dit zo kunnen doen met ons tweetjes en niet te vergeten Olle. Hij is een echte scheepshond geworden die op zijn momenten laat weten dat hij er is. Hij doet het geweldig (je zal maar een baas hebben die het in z’n hoofd haalt om meer dan 14 dagen op zee te gaan zitten zonder een boom of grasveld in de directe omgeving). Ik snap nu ook waarom Columbus een hond meenam op zijn ontdekkingsreizen want Olle gaf ons feilloos het moment aan dat we Suriname naderden en vanaf dat moment was er geen land meer met hem te bezeilen (en dat gold eigenlijk ook een beetje voor ons). We zijn blij er te zijn en we vinden het best wel een beetje stoer dat we dit zo maar even – de “plas” oversteken – gedaan hebben.
15 dagen op zee zijn voorbij gevlogen en dan nu de voetjes op de grond: Suriname!
 |
| gras in zicht |
Olle, wat zul je blij zijn! Land en GRAS in zicht.
Lieve drie, ik heb me laten verleiden om eerst de reisliteratuur te lezen in plaats van mijn planning uit te voeren: aan het werk achter de laptop. En na dit verhaal heb ik helemaal geen zin meer in dat werk. Suriname, het staat altijd nog op mijn wensenlijst [Alex kiest er niet meteen voor], dus we zijn natuurlijk extra benieuwd naar alle ervaringen. En ja, stoer dat jullie dat dan zo maar via de plas doen. Ik blijf het ongelooflijk vinden. Maar prachtig om het zo te volgen, tekst en prachtige plaatjes.
Je legt gelukkig ook even uit hoe jullie zoal de dag doorbrengen, waarbij uiteraard de weersomstandigheden vooral bepalend zijn. Helemaal teruggeworpen op de omstandigheden, op elkaar, maar soms ook zeker met de nodige spanning, juist over de omstandigheden, mede in relatie tot het schip. We kijken nu al weer uit naar de volgende episode.
Washington is klaar voor de inauguratie van Trump, de wereld ook?
Heel veel liefs uit Tytsjerk [nu toch nog maar even aan het werk….]
Gefeliciteerd! You did it!
Mooi aan overkant en gelukkig heel gebleven.
Vanochtend zag ik op marinetrafic dat jullie weer in beeld zijn.
En maar een portie Roti met verse groente scoren. Het gaat overigens niet zo goed met Suriname, las ik in krant. President B moet misschien maar snel oprotten of opgeborgen worden. Vroeg me af wat jullie slaap en wacht systeem was. Verder een prachtig verhaal. Zeer lezenswaardig. Groetjes Rob en Nienke .
weer een boeiend verhaal voor landrotten en zeilers,van 14 dezelfde en toch heel verschillende dagen….ik lees het allemaal met een mengeling van nieuwsgierigheid en benauwdheid,ik moet er niet aan denken daar midden op de plas te zitten en in de donkere kuip te bedenken wat er allemaal mis zou kunnen gaan.tegelijkertijd lijkt het me magisch om de zon onder te zien gaan met alleen maar water om je heen.enfin zo zit iedereen op de juiste plek!wat kan Jan mooi dichten!geniet van Suriname,liefs uit Groningen,waar de dooi inzet
Heel dapper, wat een prachtige reportage. Enjoy Suriname!
Om te beginnen: hiep hiep hoera van harte gefeliciteerd en ik proost nu op je/jullie!!!!! (Eric is aan het koken ) Wauw wat een geweldig reisverslag weer, heerlijk he zo zwerven!!! (Wij gaan in maart weer, dan wel over land, en ik loop er nu al af en toe aan te denken: zin in). Heel veel liefs en enjoy!!!!! Volgende keer weer een gedicht Jan?