Het kost altijd weer wat tijd om de boot na een lange tocht weer “ankervast”-leefbaar te maken maar na een dik uur (de kerkdienst hebben we niet gehaald) waren we klaar om naar de wal te gaan. De gele vlag in het want (het teken dat we nog niet zijn ingeklaard), de scheepspapieren in de rugzak en een Olle die niet wachten kan. We hebben geluk, we hoeven niet naar het vliegveld want de mannen (het zijn jonge knullen die, strak in het pak, geen woord over de grens spreken), zowel de policia als immigration, zijn in het plaatselijke kantoor. Is dat even mazzel. Alles bij elkaar 5 euro lichter, maar het ging soepel. Als alle volgende keren ook zo gaan dan doe ik het ervoor.
Sal kennen we van onze vakantie met Jan en Daan vijf jaar geleden en we hebben dan ook niet zo veel behoefte om opnieuw het eiland te doen (je hebt ook binnen een dag alles bekeken) dus storten we ons op het servicen van de Windpilot, want mogelijk was (en we eten nu wel zeker) dat de oorzaak van het niet goed functioneren. Onderweg van de Canaries naar Sal hadden we al veelvuldig contact gehad met Peter Foerthmann (eigenaar en designer), want wel een apparaat achterop maar er niet mee varen DAT KAN ECHT NIET (vindt ook Peter) en met de nodige adviezen van hem gaan we aan de slag. Wat een service (je stuurt een mail en per omgaande een reactie), daar zou een (“de”) werf in Nederland heel veel van kunnen leren, des te meer omdat we de windpilot al weer vijf jaar “in gebruik” hebben. We worden steeds enthousiaster door hem om het nu goed te krijgen.
Omdat er heel veel wind aankomt veranderen we ons reisschema en besluiten we, zonder enige tussen stop, rechtstreeks naar Sao Vicente (Mindelo) te varen, één van de meest beschutte baaien van deze eilanden groep. Gelijk een mooi moment om de Windpilot uit te proberen en JA, het ging super goed. Ik ben er nog niet zo heel erg goed in om exact de juiste koers te varen maar “übung macht der Meister” en dat gaan we dan ook de komende tijd doen als we van eiland naar eiland hoppen zodat we, als we gaan crossen, de Windpilot in de vingers hebben. Het is bijna niet voor te stellen hoe simpele touwtjes, in combinatie met een windpendule, het roer zo laten bewegen dat je moeiteloos, zonder enig stroom verbruik, van A naar B kunt varen en je alle tijd hebt om te genieten van alles wat de zee brengt. Amazing!
We komen bij het ochtend gloren aan op de rede van Mindelo, maar besluiten om niet achter het anker te gaan liggen maar een plek te zoeken in de haven. Met de naderende wind (7>8 bft) lijkt dat ons handiger om met Olle aan de wal te komen. Het is ondertussen al behoorlijk gaan wapperen maar met behulp van een crewman van de Marina lukt het om goed vast te leggen. Hangend aan drie ankerboeien (met de kont naar de wal) met overal dubbele lijnen (later zelfs nog een extra lijn van voren op de mastlier) doorstaan we de harde wind maar erg rustig was dat niet. Spelbreker was de swell waardoor we zo aan de achter lijnen lagen te rukken dat het leek of op elk moment de klampen uit de boot getrokken zouden worden. Van voor naar achteren, van links naar rechts, met als gevolg dat onze zwemtrap bekleed met fenders – toch – een aantal keer de pontoon heeft geraakt. Gelukkig valt de schade mee (nog maar weer verder van de kant met als gevolg dat we wel een hele grote stap moeten maken om op de pontoon te komen). Wat een genot toen we zware metalen springveren konden lenen van de Namib (Thom en Susi), want vanaf dat moment liggen we heerlijk te wiegen tussen onze lijnen. Het is dan ook het eerste wat we gaan kopen als we een goede ship chandler tegenkomen (niet hier).
Mindelo is één grote markt. Overal staan mensen dingen te verkopen. Blijkbaar is de koriander klaar samen met de sla, want je wordt er mee doodgegooid. Wij scoren een kilo tonijn (voor slechts 4 euro, ja mensen echt waar) en met behulp van Jamie Oliver is het ’s avonds smullen geblazen. Plakken van 2 cm in 2 minuten klaar, om te zuigen. In tegenstelling tot op de Canaries zijn op Sao Vicente zwarte bonen in blik in overvloed te krijgen dus daar is nu de voorraad weer van op peil (LR1; wat deze letters betekenen leg ik nog wel eens uit).
Auto’s met luidsprekers knoeterhard aan, rijden door de straten met (kerst) muziek en heel Sao Vincente koopt zich gek voor de naderende kerst. Olle presteert het dan bij het oversteken midden op straat te gaan zitten wat bijna een verkeersinfarct tot gevolg heeft. Er wordt luid geclaxoneerd maar Olle geeft geen krimp (ik dus ook niet) en “legt” hem mooi af (wat dan nog door mij opgeruimd moet worden). Het kan allemaal in Mindelo en wij vinden het wel een lekker sfeertje.
Omdat het moeilijk ankeren is op Santo Antão besluiten we samen met de Vagrants en de Namib’s het eiland per ferry te bezoeken. Het is bijna thuiskomen want met de voormalige Oost-Vlieland van Doeksen worden we in een heftige zee keurig overgezet. Weliswaar mag ik me met Olle niet onder het “volk” begeven maar moet ik me ophouden op het autodek.
Op Santo Antão staat de aguluar (een klein busje waar je moeiteloos 14 mensen in kwijt kunt) met chauffeur voor ons klaar en zo zie je nog eens wat. We gaan de bergen in, worden bovenin gedropt en dalen af (lopend) via een prachtig pad. Wat een arbeid is hier verricht. Alle aangelegde terrassen zijn met de hand aangelegd. Het is niet te geloven, want dat zijn geen miljoenen stenen die daar zijn opgestapeld maar ontelbare.
Onderweg worden we verrast op een traditionele maaltijd en voordat we het weten is de dag al weer voorbij. We worden keurig op tijd weer voor de terminal afgezet en zijn net voor donker weer thuis. Een beetje stram in de benen (2 uur afdalen is geen dagelijkse bezigheid), een lichtelijk geradbraakt lijf (geen veren in de aguluar en alleen maar scheurend over de kinderkopjes, asfalt kennen ze niet), maar een ervaring rijker die niemand ons weer afpakt.
Dat we niet meer in Europa zijn is ons nu wel duidelijk. Afspraken gelden niet meer (morgen kan ook heel goed volgende week zijn) en het is dan ook maar de vraag of ons pakketje uit Holland, door Jan voor €99!! Per Express opgestuurd, ooit aankomt, terwijl er was toegezegd dat het hier uiterlijk op 19 december zou zijn. Het valt na Dakar (Senegal) niet meer te traceren. We houden de vinger aan de pols maar we gaan er niet langer op wachten in Mindelo en laten het “verhaal halen” in Nederland aan Jan over (hij is opdrachtgever).
Jan doet goed werk en reeds de volgende dag lezen we op de tracking site van UPS dat het vrijdagavond 23 december in Praia (hoofdstad van de Cape Verde) is aangekomen, en dat het nu op maandag de 26stebezorgd zal worden. Hoewel ik daar een zwaar hoofd in heb, blijven we toch maar de Kerstdag liggen (tweede Kerstdag kennen ze hier niet) en zo worden we op 1e Kerstdag op de rede van Mindelo wakker in een dichte “mist” (dat het geen mist is horen we later).
Het zware hoofd is nog zwaarder geworden, want ik kreeg op 2eKerstdag doodleuk te horen dat het pakje niet eerder dan over een week bezorgd kan worden. Reden: de Harmattan *, waardoor er geen inlands vliegverkeer mogelijk is.
Willen we het pakje eerder hebben dan moeten we het zelf ophalen in Praia op Santiago en dat hebben we dan maar gedaan. Hebben is hebben en wie geeft mij de garantie dat, als we blijven liggen in Mindelo, het volgende week wel gaat lukken? Sao Nicolau en Santa Luzia laten we schieten (helaas). Het is een dikke 180 mijl varen naar Praia dus het wordt een nacht doorvaren maar zo zijn we er voor het weekend, alles in “mistige” omstandigheden, met als eindbestemming: “het pakje”. Of we het nu hebben lezen jullie hopelijk in het bericht dat ik vanaf Brava “post”.
* De Harmattan is de wind die stof uit Centraal Afrika en de Sahara meevoert tot wel 600 mijl buiten de kust van Afrika. Het lijkt alsof het heel erg mistig is, maar dat is niet zo. Het effect op de boot is verschrikkelijk. Alles is bruin; zeilen, lijnen, huik, dek en ga maar door (over ons zelf zullen we het maar niet hebben). Hoe krijgen we dat ooit weer schoon
Cabo Verde vervolg
Bij aankomst melden we ons terstond bij de Policia Maritima (ze hebben vanuit hun kantoor zicht op onze boot). Zoals gebruikelijk op de Cape Verde worden de scheepspapieren ingenomen en die krijgen we pas weer terug bij vertrek.
De volgende dag worden we opgehaald door Thomas en Paula, die als een soort agentschap fungeren voor Trans Ocean* waar we lid van zijn. Wat een lieve mensen en niets is hen te dol. Ze zorgen er voor dat onze papieren die zoek waren (ja, ja,) weer boven tafel komen (ze spreken de taal), gaan met ons naar de Immigratie, waar we voor 45 minuten in de wacht worden gezet (ach, da’s is heel normaal op de Cape Verde) want de man die de stempel moet zetten in ons paspoort is vast met heel iets belangrijks bezig en ze leren mij dat een rustige uitstraling altijd in je voordeel werkt. En. . . . . . . . . . . . . . . . . . we halen het pakje op. Het was weliswaar open gemaakt (de douane controleert alles op drugs), maar ter plekke constateren we dat er niets mist, dus HEBBES. Het heeft wat gekost maar dan heb je ook wat als je op “trek”-tocht bent. De benodigde medicijnen, led lampjes die je alleen maar in Duitsland kunt kopen en heel veel lekkere dingen als verrassing, liefdevol ingepakt door Jan en Let, met als extra bij het uitpakken in de boot een kakkerlak die we snel hebben laten zwemmen (de komende tijd wel even code rood).
Bepakt en bezakt (verse groente en fruit) worden we weer afgezet bij het strand waar we onze dinghy hebben achter gelaten maar daar wacht ons een vervelende verrassing. De boatboy heeft geen goed toezicht gehouden. De bodem is leeg, een peddel is losgerukt en kapot dus het wordt een moeizaam tochtje naar de boot. Vanzelfsprekend geen geld voor de boatboy. Maar een geluk bij een ongeluk want ik vind op het strand de metalen pen, waar de peddel mee wordt geborgd, terug en we hebben de boot aan het eind van de dag weer zo als het behoort (ook schoon want wat een beestenbende hadden “ze” er van gemaakt). Eén van de luchtkamers van de bodem blijft nog wel lekken, maar daar kijken we een andere keer wel naar. We waren gewaarschuwd voor deze plaats maar we hadden geen keus (pakje). De negatieve verhalen die we hadden gehoord over Praia kloppen dus.
We gaan dan ook nog voor de nacht anker op met als mooie bijkomstigheid dat we zo de volgende dag in de ochtend (licht) op Brava aankomen (80 mijl varen). Het meest zuid-westelijk van alle zuidelijke Cape Verde eilanden dus een prima vertrekpunt voor onze oversteek. De baai die we op het oog hadden was behoorlijk “swellerig” maar vlak daarvoor spotten we Porto dos Ferreiro, een baai, goed beschut tegen de meeste winden en welke swell dan ook en daar liggen we op het moment van dit schrijven (31 december 2016).
Het is een komen en gaan van kleine visserbootjes (18 feet lang). Ze roeien de baai uit met hele lange riemen die ze gekruist vasthouden en allemaal komen ze met veel vis, die op het strand wordt schoon gemaakt, weer terug. Het dorpje ligt 350 meter omhoog in de bergen en sinds kort wordt de gevangen vis met een bak aan een kabelbaantje omhoog gehesen en het volk gaat te voet omhoog. Te voet is ook te voet want er worden geen schoenen gedragen, dit in schril contrast met mij als ik met Olle op Nieuwjaarsmorgen het dorpje bezoek op mijn orthopedische schoenen.
We liggen hier hartstikke rustig en het weer zit ook mee. Zon en een heerlijke temperatuur (28 graden) dus lekker veel in het water. Dat hebben we wel een beetje gemist de afgelopen maand. Eindelijk een ankerplek zoals we die graag willen hebben. Tussendoor maken we de boot cross waardig. We boenen het onderwaterschip schoon en ontdoen de schroef van de aangegroeide pokken. Ook halen we het ergste bruin van de Harmattan van de mast en stagen en dan . . . . . . . . . . . . . zijn we klaar voor het “crossing the pond” zoals de Engelsen dat noemen met enig gevoel voor understatement.
De Kaap Verden hebben we “gedaan” al was het niet zoals we dat van te voren hadden gepland. Daar aan debet was toch wel het weer (de wind en de harmattan) en niet te vergeten het pakje dat niet wilde komen. We hebben ons daar door laten leiden met als gevolg dat we een aantal eilanden niet hebben bezocht. We voelen ons een beetje . . . . . . . . . . . . . . . en dan weet ik niet het juiste woord. We zijn blij dat we de Cape Verde bezocht hebben maar of we het heel erg leuk hebben gevonden? Op naar Suriname zullen we maar zeggen.
* Trans Ocean is een “ Verein zur Förderung des Hochseesegelns”. All over the world hebben ze steunpunten waar je een beroep kunt doen op hun vertegenwoordigers. We worden door Milan (Sao Vincente, Mindelo) en Thomas en Paula (Santiago, Praia) op een geweldige manier geholpen.
Wat genieten we van je literaire gave! Zo reizen we – veilig op de Friese wal – met jullie mee, comfortabel vanuit de stoel! Het is en blijft bijzonder wat jullie allemaal ervaren!
De laatste dag van 2016, we verblijven op Ameland en vanaf dat heerlijke eiland wensen we jullie een inspirerend nieuw jaar, in gezondheid, vol avonturen. Met een knuffel voor die geweldige Olle! Liefs van Katootje, Jente, Alex en Clem
Lieve Jan en Corrie veel gezondheid, geluk en goede vaart in 2017!!!!! Wij genieten volop van jullie reisbeschrijving. Wij lopen weer een aantal dagen pieterpad in of stralende zon, mist, mist en wind en staan mooi alleen in een bos, op een roompot camping in arcen met veel campers/caravans en nu weer heerlijk alleen op een prachtig plekje. Wij proosten op het nieuwe jaar want gisteravond haalden wij dat niet.
Vaar veilig door en geniet maar lekker!!! Lfs eric en nelleke