Na Jan uitgezwaaid te hebben maken we de boot klaar. We hebben genoeg in de haven gelegen en dus gaan we weer op pad met een iets gewijzigd reisdoel (in het laatste blog stond toch echt dat we naar . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .).
Het gaat de komende dagen zo weinig waaien dat we de oversteek naar Isla Graciosa een paar dagen uitstellen en daarom varen we op de motor naar Machico, een kleine 7 mijl westwaarts. We liggen samen met een Belg in de grote baai, een prima plek om lopend boodschappen te doen. Ik doe zelfs weer een loopje en we genieten regelmatig van een pilsje op het terras van de Clubo Navico Marina met uitzicht op de boot.
![]()
Vanaf dinsdag gaat er een mooie noord ooster waaien, dus dat wordt onze vertrek datum. Van Joana ontvangen we zelfs nog onze permit voor La Graciosa (met kusjes voor Olle). Wat een service van deze haven en Olle heeft goed werk gedaan zo blijkt.
Ik kan die dag niet wachten om uit te varen want er staat me daar toch een swell! ; we maken slagzij van 30 graden heen en weer en daar kan ik niet zo goed tegen. Hadden we het plan om pas na enen te gaan (om niet in het donker aan te komen), om 11 uur zijn de zeilen al gehesen. Als we onder de luwte van Madeira weg zijn, komen we in een zeer vervelende hoge niet voorspelde zee terecht wat er in de loop van de dag en de nacht niet beter op wordt (zelfs met pilletjes zat ik me af te vragen wat ik aan het doen was, maar ja, de boot gaat wel verder).
Voor mens en dier is zo’n zee dan even ongemakkelijk, vooral als vanuit de kajuit geblaft wordt wat betekent: “ik heb dorst” of “ik moet een plas”. Dan gaan we met z’n tweeën op z’n honds (dus ik op handen en voeten en ook aangelijnd) langs de hoge kant richting mast waar de plas wordt neergelegd (da’s nu eenmaal de plek en daar kan niet van worden afgeweken). Terug in de kuip staat Olle dan wijdpoots op het brugdek te wachten totdat hij door de bazin liefdevol wordt toegesproken “goed zo“ en wordt meegenomen in de kajuit. Zelf mag ik weer op mijn plek in de kuip (een hondenleven terwijl ik me nog katterig voel ook).
Pas halverwege de tweede dag gaat de wind iets liggen waardoor de vervelende zee verdwijnt. Wie was toch maar degene die ons lekker heeft gemaakt met: “als je op de oceaan vaart en je vaart zuidwaarts dan heb je alleen maar hele lange golven”.
Doordat we wel steeds halve wind konden varen (uiteindelijk alleen met de kotter en een dubbel gereefd grootzeil) hebben we een hoger gemiddelde gevaren dan ooit. De 276 mijlen in 42 uur of te wel 6,5 knoop gemiddeld. Het gevolg was wel dat we in pikkiedonker (nieuwe maan) een plekje moesten vinden in de Bahia Francesa bij Isla Graciosa. Die plek blijkt dan de volgende dag vlakbij de ankerboei te zijn van de dubbeldeks grote catamaran met minstens 75 gasten die zwemmen, snorkelen en aan land worden gezet voor een strand-lig uurtje. We zijn maar even gaan verkassen.
![]()
We zijn niet de enigen die in de baai zijn neergestreken en we herkennen al een aantal boten van eerder. In de morgen bootzaken, naar het dorp lopen voor verse broodjes, ‘s middags op het strand kletsen we elkaar bij over allerlei zaken die dan ook maar aan de orde zijn (= waar we mee zitten). Er zijn nog al wat Engelsen met jonge kinderen die voor vier jaar weg gaan en we spelen dan ook (je moet die kinderen wel bezighouden) jong en oud bij elkaar, een spelletje Rounders (een variant op softbal). Gelet op de reacties van de Emmerald Bay, de Bonaire en de Blue Zulu is het leven met jonge kinderen niet altijd een plezier dus nodigen we de kinderen uit voor een spelletjes middag op het strand (voor ons een piece of cake toch?)
Van “schipper mag ik overvaren” (= captain, may I cross the ocean) en “de zevensprong” ( = the seven jump), fopbal (= trick bal), swimming like a shell, whale, dolphin en nog veel meer, de kindertjes waren hartstikke leuk bezig.
Grote dank van de ouders:” Mr. and mrs. Livingstone, you are super!
Met de naderende weersverandering (de wind gaat een tijdje uit de zuidwest hoek komen en dan lig je niet lekker in de anker baai bij Isla Graciosa en dat alles dankzij de hurricane Matthew) en een reparatie die we willen uitvoeren in Marina Rubicon (zuidkant van Lanzarote) gaan we op donderdag 13 oktober “op zeil”. De wind is ondertussen al naar het westen gedraaid dus we gaan langs de oostkant van Lanzarote zuidwaarts. We hebben geen zin in mogelijk gehobbel en zo varen we lekker onder de luwte van het eiland. Op en top zeilen en we gaan als de brandweer terwijl we niet eens vol tuig varen.
Met veel dank aan de Urchin, een Aussie boot, hebben we nu prachtige foto’s van de Livingstone onder zeil. Ze konden het niet laten om foto’s te maken en JA, we kunnen ons dat heel goed voorstellen. De Livingstone onder zeil, een PLAAT-je!
De aankomst bij de Marina zorgt nog wel voor de nodige verwarring. Nederlanders (wij dus) op een boot die de Livingstone heet, terwijl de boot van Tom en Emily (Engelsen) Bonaire heet en dan komen we ook nog als eerste binnen terwijl we als laatste besproken hebben. Dat vond de van oorsprong Nederlandse receptioniste toch wel erg vreemd maar eind goed al goed, we krijgen een mooie plek en besluiten voor 14 dagen hier te blijven liggen.
Allereerst om een reparatie uit te laten voeren aan ons Hydra 3000 systeem (een soort computer waar alle data zoals wind, diepte en snelheid samen komen), maar ook om te wachten totdat de ARC * is vertrokken vanuit Tenerife en Gran Canaria.
· De ARC is een jaarlijks zeilevenement waar mensen zich met hun boot op kunnen inschrijven en dan gezamenlijk kunnen varen vanuit de Canaries naar de Carieb. Hoewel er gesuggereerd wordt dat je onder “begeleiding“ vaart, is dat natuurlijk niet het geval en moet je zelf gedurende de hele tocht je eigen boontjes doppen. Toch zijn er dit jaar meer dan 350 boten die zich hebben ingeschreven en zodoende zijn de marina’s op Gran Canaria en Tenerife overbevolkt. Je moet er ook nog een aardige duit voor neerleggen(€ 2000). Al met al een gouden handel voor de organisatie maar voor ons vervelend omdat we zo niet alle eilanden op een door ons gewenst moment kunnen bezoeken.
Voor de duidelijkheid: wij doen niet mee aan de ARC. We hebben de boel goed voor elkaar en niet in de laatste plaats willen we zelf het moment bepalen om te “crossen” (de ARC vertrekt op 10 en 20 november en wij vinden dat gelet op de dan heersende winden te vroeg). Wij zullen niet eerder oversteken dan half december of later en dan vanaf de Kaap Verdische eilanden.
Alle tijd dus om de boot helemaal klaar te maken. We doen dat in temperaturen die we jullie niet eens durven te melden, maar weet dat we de hele dag in zwembroek rondlopen en bij voorkeur onder de bimini (een soort zonnescherm) zitten dan wel aan de rand van het zwembad. Of te wel; we bevinden ons in zwaar weer.
De buiskap wordt ter handgenomen door de zeilmaker (alle naden worden over gestikt) en Corrie perfectioneert onze bimini waardoor we ook geen last meer hebben van de opkomende/zakkende zon.
De nieuw geplaatste Hydra 3000 processor blijkt niet te werken dus moeten we wachten op een ander exemplaar en nu maar hopen dat dat ding eerst getest is (moet uit Nederland komen, ha, ha). Het is niet te filmen maar het blijkt vaker voor te komen zo wordt ons door de zeer deskundige monteur vertelt.
We blijven opgewekt en dus hoeven we ons niet te haasten. Wat te denken van een kleedje op de kaartentafel, goed afgestelde slingerkleedjes zowel aan stuurboord als aan bakboord, nu overal led lampen, ons dutchman systeem zo bijgesteld zodat het zeil nu – hopelijk- echt snel en goed gaat zakken bij het strijken, de baggy wrinkles afgemaakt, het poetsen van al het rvs werk, de lijst is ontiegelijk langer maar hier laat ik het bij. Trouwens, wat te denken van onze happy evening avonden bij anderen of bij onszelf. Een en al feest (the G&T’s drinken lekker weg) en tussendoor lezen we ons in over de Carieb.
![]()
Op woensdag 25 oktober komt ons pakketje uit Nederland en . . . . . . . . . . . alles werkt weer en we kunnen verder. Echter, het weer is ondertussen totaal omgeslagen dus we blijven nog even “binnen”. Er waait een mooie 7 bft maar achter de breakwater van de haven merken we er niet veel van (alhoewel). Ondertussen wordt Lanzarote voorzien van veel, heel veel water en een mooie bijkomstigheid is dat de boot mooi schoon spoelt zonder dat we daar iets aan hoeven te doen. Tijd om vanavond pannenkoeken te bakken. Zoals het er nu naar uitziet gaan we op weg wanneer ik dit bericht hebt gepost (altijd weer een uitdaging om een sterk internet te pakken te krijgen). We denken aan de zaterdag.
Eerst op naar La Gomera al weet je het bij ons maar nooit. We proberen wel eind november vanaf Las Palmas (Gran Canaria) richting Kaap Verde te varen, een zeiltocht van een dikke 850 mijlen langs de Afrikaanse kust, maar voor die tijd zeker nog een blog met onze belevenissen van de Canarische Eilanden.(2e helft november).
mooie aflevering van jullie tocht door het paradijs,of jullie drijvende paradijs op aarde,waarbij je dus wel moet blijven opletten…..( vliegtouristen gestrand bij Lanzarote door de storm).en wat een plaatje van de Livingstone onder zeil! happy crossings,ook namens Nelleke