 |
| om te smullen |
Liepen we ooit op Mariholm al rondjes om de boom (midzomerfeest 2012), we vallen met het “aan land gaan” te A Coruña met onze neus in de boter, want we kunnen volop San Juan meevieren. 23 juni is de dag dat de zomer wordt ingeluid en dat doen de A Coruñianen op een geweldige manier. De stad geurt naar knoflook en sardientjes (de traditionele hap op deze dag) die op elke willekeurige plek in de stad worden geroosterd, je deint mee op de muziek van de ene band naar de andere, en de straten zijn vol. Jong, sommige heel jong (10 oud dagen oud en hangen dan voor de buik van de ouders), oud, er is geen mens meer binnen en JA, wij zijn er ook bij. De jongeren van A Coruña, en daar horen wij dus niet bij, hebben zich in de loop van de avond op het strand verzameld waar de vreugdevuren worden opgebouwd. Om middernacht barst de boel los gadegeslagen door alle ouderen vanaf de boulevard (ja, daar waren wij ook bij). Aan de overkant van de baai wordt dan een gigantisch vuurwerk ontstoken en op het strand worden de brandstapels aangestoken. Het is traditie dat je 3x over de brandstapel heen springt en doe je het samen met iemand dan is het een verbintenis voor het leven. Vervolgens maakt men zich weer meester van de stad waar het feest met veel drank in alle vrolijkheid wordt voortzet (wij waren daar niet meer bij).
 |
| ja, hier waren we bij! |
Het was stil op straat de volgende dag (en dat bleef ook zo want alles was dicht) dus besluiten we A Coruña te verlaten en een ankerplek op te zoeken. De overkant van de baai is dichtbij en daar vinden we een beschutte plek tegen wind en swell. Het slechte weer hebben we achter ons gelaten want het is heerlijk op de boot en de wallekant is na een korte roeitocht zeer nabij (hoewel we de buitenboord motor kunnen pakken vind ik wat lichamelijke arbeid wel lekker). Elke ochtend doe ik met Olle een lange wandeling (ook het enige moment dat ie op het strand mag rennen) en zo raak ik in gesprek (hum) met een schone Spaanse die steevast op haar bankje zit met hond en papegaai (en haar breiwerkje).
Ook al spreek je elkaars taal niet, we begrepen elkaar heel goed. Barca, azul, Canaries, Sante Domingo, Miami, toen ik haar vertelde van onze reis begon ze helemaal te stralen. Ze “vertelde” op haar beurt dat ik leek op de bruidegom van de 4e dochter van Lord Wellington en ik kreeg als bewijs een foto mee uit één of ander tijdschrift voor mijn signorina. Op de dag dat we gingen vertrekken werd ik door haar hartstochtelijk omhelst. Na een aantal dagen moet er toch echt gezeild worden (zie verderop) enSlauerhoff heeft het oh zo mooi opgeschreven al ben ik de gelukkige die Corrie aan boord heeft:
Zeekoorts
Ik moet weer op zee gaan, een goed schip en in ‘t verschiet
Een ster om op aan te sturen, anders verlang ik niet.
Het rukken van ‘t wiel, ‘t gekraak van het hout, het zeil ertegen,
Als de dag aanbreekt over grauwe zee, door een mist van regen.
Want de roep van de rollende branding, brekende op de kust,
Dreunt diep in het land in mijn oren en laat mij nergens rust,
‘t Is stil hier, ‘k verlang een stormdag, met witte jagende wolken
En hoogopspattend schuim en meeuwen om kronk’lende kolken.
Ik ben een gedoemde zwerver, waar moet ik anders heen?
Maar gelaten door de wind gaan, weg uit de stad van steen.
Geen vrouw, geen haard verwacht mij. Ik blijf ook liever zonder.
‘k Heb genoeg aan een pijp op wacht en een glas in ’t vooronder
Docent tweede graads comsumptieve technieken.
Na 2 jaar stug volhouden met af en toe een dipje is Let (zus) geslaagd, en dat kan op de dag van de diplomering niet zonder ons. Voor mij zijn er dan ook geen reflectieverslagen meer te corrigeren (ook in maken was ik goed), het invullen van een competentie matrix of andere zaken in het belang van de studie hoeft ook niet meer. Maar dit “even doen” naast je gewone werk is TOP! Dat moment vieren, daar willen we bij zijn (al houdt Let daar helemaal geen rekening mee, want we zitten toch in Spanje?). Het is handigst om dan te vliegen vanaf Porto, dus gaan we in grote etappes vanuit A Coruña zuidwaarts. Geen straf overigens want we hebben een goede poeier van achteren. De spinakerboom in de kluiver, het grootzeil aan de andere kant goed vastgezet door de bulletalie (= preventer). Zo varen we dan heel rustig met een mooie snelheid de goede kant op (voor de zeilers onder ons: een true wind van 26 à een schijnbare wind van 18/19 knopen , kan nog net zonder te reven). We slaan hele mooie gebieden over maar die doen we wel als Corrie weer terug aan boord is (Olle en ik blijven in Spanje).
 |
| Finesterre op de achtergrond en met een goede wind zuidwaarts |
Het is bloedje heet als we in Vigo aankomen (35 graden met die koperen ploert boven ons) maar vanuit hier is het een peulenschil om met de bus naar Porto te gaan. Heen met Vueling naar Amsterdam (waardoor nog de laatste trein gepakt kan worden naar Groningen) en terug vanuit Bremen waardoor de laatste verbinding naar Vigo nog mogelijk is. Het leven is simpel als je je er ook aan houdt en niet in Amsterdam een hotel boekt omdat Portugal in een andere tijdzone zit dan Spanje en Nederland en je dus op het vliegveld van Porto denkt dat je de trein niet meer kan halen, ondanks mijn zorgvuldig uitzoekwerk. Enfin, dat staat in schril contrast met wat ik uithaal. Op de gangway naar de pontoon (schuin naar beneden vanwege laag water) op het laatste stuk, glij ik uit en val behoorlijk hard op mijn gezicht (Corrie waarschuwde me gisteren nog: ” kijk uit, dit is best wel glad”, maar het spreekwoord ” een gewaarschuwd man telt voor twee” is blijkbaar onvoldoende tot mij doorgedrongen. Tand door de lip, een diepe snee in de kin, een gaatje onder de kin en een stuk van een kies af en bloeden als een rund, hoe krijg ik het voor elkaar, maar ik kan me er niets meer van herinneren wat betekent . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
 |
| Lief en leed ligt dicht bij elkaar |
Door broeder Rolf en zuster Toos, de buren van de Matsya (ze gaan met hun Koopmans van 60 ft ongeveer dezelfde trip maken) worden de wonden op professionele manier behandeld en kom ik na het schoonmaken (jodium au!), wondlijm en de zwaluwstaartjes bij hun aan boord weer in de echte wereld. Wat goed dat het zo gaat en veel dank. Olle wordt voor me uitgelaten als ik wil en ik hoef maar te kikken of het wordt geregeld (als echte stoere probeer ik dat natuurlijk zo weinig mogelijk tot niet te doen). De komende dagen maar even rustig aan (en dat doe ik echt) dus zijn we alle dagen dat Corrie in Nederland was, in de jachthaven van Vigo gebleven. Tijd om de geschudde hersentjes weer in het goede perspectief te zetten met wie weet als resultaat een veel pienterder Jan. Jullie zullen het merken (hum).
In de afwezigheid van Corrie heb ik een permit aangevraagd bij de Solicitud de Autorización de Navegación en Aguas del parque Nacional Marítimo-Terrestre Islas Atlánticas de Galicia (hè, hè). Voor de ria’s die we hebben overgeslagen liggen een aantal eilanden maar die mag je alleen maar bezoeken als je een permit hebt. Naast het invullen van het aanvraagformulier (ze vragen je het hemd van ’t lijf) dien je er een kopie van je paspoort, je vaarbewijs , zeebrief en verzekering aan toe te voegen. Omdat ik toch niet veel te doen had (gedwongen) heb ik er een alleraardigst briefje bij gedaan en binnen een dag (normaal duurt zo’n aanvraag meer dan een week) had ik al een positieve reactie terug en dat is wat we de komende dagen gaan doen. Denk niet dat, als je de permit hebt, je dan klaar bent want dan moet je nog aangeven wanneer je een eiland wilt bezoeken, want het aantal jachten dat mag er ankeren kent een limiet (15 jachten). Maximaal mogen we 3 dagen op een plek liggen en we hebben zo-even toestemming gekregen om van woensdag tot en met vrijdag te mogen ankeren bij het eiland Cies. Vanaf dan gaat het volgende blog verder.
het was een fantastische, te gekke, verrassing!!!
graag een betere reflectie volgens het model van Korthage aangaande je struikel:)
Je kan de probleemstelling uitvoeren aan de hand van de 6 W's van Verhoeven 😉
Never a dull moment, zo wordt ons duidelijk! We vinden het geweldig om het reisverslag te lezen, in een comfortabele stoel in Tytsjerk of op Ameland!
En wat is je val uiteindelijk goed afgelopen Jan.Tussendoor nog een retourtje Nederland voor Corrie en dan blijkt dat ook dat gerealiseerd kan worden.
We leven in een mooie tijd vol mogelijkheden als het om communicatie gaat.
We kijken al weer uit naar de volgende etappe. Doen jullie voorzichtig? Uitbundige dorps- en stadsfeesten, glad ijs, en meer….
mooie verhalen,spectaculaire foto's……..keep going
Beste Jan en Corrie,
Ook in Nederland is het op dit moment heel warm. Een wel zeer bijzondere reis en leuk om regelmatig iets van jullie avonturen te vernemen.
Hartelijke groet,
Ans en Engbert Gotink