 |
| voor anker bij Santander |
We blijven een paar dagen in de jachthaven van Santander hangen. We kunnen noch met de bus (Olle mag er niet in) noch op de fiets naar de Santander (een kleine 10 kilometer, maar dan moet je wel een stuk op de snelweg fietsen, nou nee, of een kleine 30 kilometer om en dat is het ons niet waard). Maar er ligt wel een heel mooi fietspad om het vliegveld en dat doe ik zelfs 1x (hard)lopend. Met weer een volle boot (extra bier gehaald want het belooft wat beter weer te worden) gooien we los op weg naar onze eerste ankerplek, mooi in de luwte van de westenwind ter hoogte van het schiereiland Magdalena een onderdeel van Santander. Om er in weer in te komen wel 3 mijlen varen. Met de dinghy naar de kant is een peulenschil en hond en baas zijn dan zeer tevreden.
We realiseren ons onvoldoende dat we nu in Spanje zijn en zo komt het dat we
’s middags in een uitgestorven stad rondlopen. Dachten we er goed aan te doen om om twee uur ‘s middags op pad te gaan (zoals in Frankrijk) hier is het siesta tussen twee en vijf. Gelukkig zijn er nog terrasjes open dus we komen wel aan onze trekken. Vanaf nu weten we beter.
Aan boord horen we een tikkend geluid tegen de boot (het hoort als een heel licht klein knetterend vuurtje). We hoorden dat niet in de jachthaven en waarom dan nu wel? Je hoort het op de wc, in de kajuit of als je in bed ligt en het houdt nooit op. We halen de hele boot overhoop en ik ga zelfs te water om te kijken of er iets is met onze anodes. We zien geen bijzonderheden maar het zit ons niet lekker en het komt onze nachtrust niet ten goede. Gelukkig brengen de Noren (ze liggen een kleine 200 meter verderop in de baai) uitkomst als ze bij ons een hapje komen eten. Zij zijn hier al voor de zoveelste keer en gaan voor de vierde keer de Oceaan over. “Maak je geen zorgen. Dat zijn schelpjes in het zand en die produceren een bepaald geluid. Dat is bij ons net zo.” Een grote zorg minder. Wat hebben we geslapen die nacht.
 |
| Olle doet ook een duit in het zakje: zo groen als gras |
Na 5 dagen achter anker gaan we weer westwaarts. We hebben geluierd, altijd weer een mooi gezicht (we liggen eerste klas) om de grote jongens met behulp van een loods de rivier op te zien varen, we hebben de stad verkend, we hebben geflaneerd, we hebben genoeg van Santander en . . . . . . . . . . . . . . . . de wind is vanuit het oosten gaan waaien dus gaaaaaaaaaaaan.
We geven de rubberboot een nieuwe plek voor op het dek, maar komen er onderweg wel achter dat we zo niet eventjes de halfwinder kunnen pakken, maar als de problemen zich op dit niveau blijven openbaren dan is dat wat mij betreft “VALÉ”.
De eerste Rio die zich aandient is Suances en omdat Corrie graag wil stoppen (al na een kleine 3 uur) gaan we naar binnen, waar we proberen goed achter ons anker te gaan liggen. Er staat een loeier van een ebstroom (we hebben nog maar 3 meter onder de kiel en het is bij lange na nog geen laagwater) en in combinatie met de harde wind durven we het niet aan om hier de nacht door te brengen dus gaan we weer anker op en varen zo nog een paar uurtjes door naar San Vicente de la Barquera (de naam alleen al doet je kwijlen) waar we vlak voor donker het anker laten vallen. Maar helaas, de naam doet de plek geen eer aan dus we vertrekken de volgende dag dan ook vroeg na een nacht rondjes om ons anker te hebben gedraaid, op weg naar Ribadesella, dė vertrekplaats voor een bezoek aan de Pico’s.
Door velen worden we van harte welkom geheten in Ribadesella maar uit de manier waarop concluderen wij –“ te ondiep voor ons”. We beginnen wel wat te aarzelen maar we hebben nog meer dan 5 meter onder de kiel dus schuifelen we gewoon lekker door en leggen vast op 5,5 meter water. Het verval is maximaal 4, dus ? Omdat het niet mogelijk is een auto te huren in Ribadesella om naar de Pico’s te gaan, vertrekken we na een extra dag (het regende) naar Gijon. Daar volop auto verhuur. Ook bij ons vertrek uit Ribadesella weer veel gezwaai en geroep –“ no no no” . Maar we kunnen echt wel rekenen en zo gaan we met ruim water onder de kiel vlak na laagwater de Rio uit.
Met een mooie wind zeilen we nu maar eens op de Windpilot (onze accu’s blijven zo heel mooi op peil) en leggen we op zaterdag 6 juni vast achter de Callista, een op en top motorboot. Zij komen terug van een rondje Rijn, Donau, Zwarte Zee en Middellandse Zee en wat blijkt: we hebben veel gemeenschappelijke kennissen (en daar kom je dan in Gijon achter). Het was erg gezellig om aan dezelfde steiger te liggen en ja, een Koopmans is een prachtig schip waar hele fijne kuipbanken in zitten.
 |
| de Pico’s |
We hebben stront mazzel maar op de dag dat wij de Pico’s gaan bewandelen is het helder en hoe! We maken de vergelijking met onze tocht in 2013 toen we de westkust van Noorwegen bevoeren. Alle dagen was er veel bewolking en met af en toe een bui, maar toen we de Preikestolen bij Stavanger beklommen was het één en al zonneschijn. En dat is nu weer zo. Het zeilen langs de Noordkust van Spanje is een beetje een sombere boel, tenminste dat maken wij zo mee (oorzaak een hogedruk boven Nederland en noordelijker, dus hier wat minder fraai weer). Je kunt 2 mijl ver kijken en de kust en de bergen daarachter is in nevelen gehuld.
De trip naar de Pico’s (een dikke twee uur rijden vanuit Gijon) was de moeite waard al zaten we beiden het laatste stuk bergop met het zweet in de handen (en elders). Wat een smalle weggetjes naar boven zonder vangrails! en de afgrond die gelijk naast het asfalt begon, met hellingspercentages van 15%. Corrie moest af en toe uit het raam kijken en melden; ”je kan nog 10 cm naar rechts en dan niet meer!” als er een tegenligger aankwam. Ja, het was allemaal ontzettend mooi maar geef mij toch maar gewone wegen of vooruit: een knobbelig zeetje in de Golf van Biscaye. Oh ja, ik zou het bijna vergeten maar het was erg mooi.
Vandaag varen we verder westwaarts. Hoe ons dat is vergaan, lezen jullie zeker de volgende keer.
 |
| de huisdieren van de Pico’s |
zo leren wij ook weer bij,dat schelpjes zo'n lawaai kunnen maken! Mooi verslag,het is elke keer weer spannend om te lezen.liefs vanaf vlieland,een midweek spannende films,minder eng dan draaien rond je anker in het donker met tikkende schelpen en roepende landrotten!behouden vaart!
Wederom een jaloers makend blog, en wat een mooie foto's, op die koeien word ik zomaar verliefd. Groot uitvergroten en dan boven het bed.
Wij liggen in Kopenhagen, mooi weer en gaan zondag noordelijker., zie blog.
Hee corrie en jan,
volgens mij genieten jullie met volle teugen. fijn !
joke en ludo
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.