Het is gelukt. Op de bewuste maandag zijn we vertrokken. Op zijn Frans, dat wil zeggen van iedereen afscheid nemen met de nodige kussen, pourquoi pas, maar erg leuk om te merken hoe iedereen met je meeleeft (zo vaak vertrekt er geen boot naar de “overkant”). Het was gezellig in Redon, heel gezellig. Voor Olle stroomden de gateaux binnen want hij had een aardige botenkring opgebouwd. Hij had zo z’n loopje opgebouwd, eerst hier, dan daar en zo verder want ach, zo’n aardige hond laat je toch even aan boord komen en dat laat Olle zich geen twee keer zeggen (hij is nu wat zwaarder).
Heel eerlijk gezegd hebben we ‘s ochtend nog even overwogen om te blijven liggen (de temperatuur was maar zo zo), maar wanneer dan wel was onze discussie, dus bikkels als we zijn, –> de Vilaine af. De eerste mijlen zijn altijd het moeilijkst dus na twee uren lagen we al weer vast in Foleux, nog niet eens halverwege de Vilaine, maar goed. Heel simpel, het was berekoud , de wind van voren, dus in het overlevingspak, handschoenen aan en muts op, dit alles onder het kopje genieten. Overigens was dit weer kinderspel vergeleken met wat jullie mee hebben gemaakt (sneeuw, hagel enz.) dus we zeuren niet. Ja, we houden van noordelijke winden maar dat betekende wel dat de koud die jullie moesten trotseren, ook afzakte naar waar wij waren. We hadden dan ook net als jullie elke dag gewoon de kachel aan (binnen) en buiten onze warme zeiljassen, maar gelukkig geen sneeuw, hagel of regen.
 |
| Vilaine, halverwege |
Na een overnachting in Arzal zijn we op donderdag (28 april) door de sluis gegaan (we sluiten de Vilaine af) en hebben we weer zout water onder de kiel. We gaan op de stroom mee naar buiten, weliswaar op de motor want de wind liet het eerst nog even afweten. Dus “zetten we zeil” in alle rust en dat is na een winterstop helemaal niet erg. Met een noordwesterlijk windje (net 3 bft) kachelen we in alle rust naar La Turballe, waar we een apart plekje krijgen want we zijn wel erg groot voor deze haven. Ankeren voor de kust is geen optie want je ligt hier, met winden uit het westelijke kwadrant, aan lager wal. We missen dat wel maar we weten ook dat we zeker aan onze trekken gaan komen.
La Turballe is een erg levendige haven uitgebouwd de zee in. We liggen naast het ponton waar de vissersschepen bunkeren dus regelmatig zitten we ’s nachts recht op in bed. Ze varen doodleuk met de achterkant van hun schip naar de wal en houden het dan met de motor aan tegen de wal aan, tot het tanken klaar is. Het weekend naderde dus het waren er veel.
Op advies van Trevor en Pauline (Engelsen die hier al eerder waren) moesten we echt een kijkje nemen in Guérande. Een leuk plaatsje met een kern van meer dan 1000 jaar oud, ommuurd door een van de eerste stenen stadswallen, nog helemaal intact. Na een uur waren we er uitgekeken want het gehalte toeristische winkeltjes was erg hoog (Brugge heeft toch wel een ietsje meer) dus vervolgens nog een uurtje bij het jeu de boulen kijken, want de bus naar La Turballe liet nog even op zich wachten.
 |
| La Turballe |
We zijn het koude weer een beetje zat (we hadden een andere voorstelling bij een Frans voorjaar), dus verder naar het zuiden. Via een tussenstop in L’Herbaudière zeilen we met een goede gang naar Ile d’Yeu, in totaal een kleine 60 mijl waarbij we grote stukken met de halfwinder konden varen). Het is ondertussen warmer geworden (eindelijk) en de zon maakt overuren. Ile d’ Yeu is qua sfeer een mix van Vlieland en Terschelling. We fietsen het eiland rond (een kleine 50 km) en doen dat de tweede dag nog eens dunnetjes over met een lange siesta op strandje nummero zoveel dat we tegen komen (ik neem zelfs een duik, brr brr).
Het eiland maakt zich op voor het lange Hemelvaart weekend. De havenmeester zien we voor het eerst regelmatig door de haven lopen (ils arrivent verzekerd hij me), dus voor ons tijd om te verkassen? Nee hoor maar we liggen hier nu al weer 3 dagen en dan moet er gevaren worden. Op weg naar het mekka van het zeilen, Les Sables d’ Olonne. We doen wel niet mee aan de Vendée Globe (c’est un cours à la voile en solitaire et sans escale en sans assistance aux Les Sables d’Olonne en Vendée; kijk maar even naar de film “En Solitaire” met Francois Cluzet, ) maar ik wil toch wel even de sfeer proeven van de haven waar vanuit dit alles plaats vindt.
 |
| boulevard Les Sables d’Olonne |
Met een mooie wind de haven uit, net te doen met vol tuig, scherp aan de wind varen we het eiland vrij (gaan overstag) maar dan begint de wind in te kakken in combinatie met een bokkige zee, een waar genoegen! Het weerbericht spreekt van 3 à 4 bft, nou, als het de 2 haalt is het veel. De kenners onder jullie weten dat we echt wat meer wind nodig hebben dus uiteindelijk hebben we de motor bijgezet en zo komen we om 18.30 uur in Les Sables d”Olonne aan (met als verzachtende omstandigheid: alles in de blote bast). Het was slechts 24 mijl maar we hebben er een dikke 8 uur overgedaan (3 uur uur motor bij).
We hebben de Livingstone net zo neergelegd als de boten liggen voor het vertrek van de Vendee Globe en zien zo het flaneren vanuit de kuip aan. I.t.t. bij jullie op dit moment doet men dat voornamelijk in jas en lange broek. Het kan verkeren.
Ja daar gaat ie dan. we waren ook eens in Sables d'Onnes, zie de laatste mail.
Mooi hoor en met het weer komt het ook wel goed. Wij stikken hier inmiddels van de hitte. >25 C .
Mooi beschreven, varen hout jullie levendig. Groetjes Rob en Nienke
het leest als een Elizabeth George; ik kijk vol spanning uit naar het volgende hoofdstuk 🙂
Mooi zo! Jullie zijn los, veel vaarplezier gewenst.
De Myrddin heeft afgelopen weekend eindelijk ook t eerste tripje weer gemaakt. Ik zat nog steeds wat met mn hand die nog steeds niet helemaal geheeld was -komt goed hoor, bovendien heb ik ook de nodige knopjes aan boord- Eigenlijk dus ook een beetje een excuus om niet in de kou van de afgelopen weken te hoeven varen. Dit weekend was alles in een keer goed, super temperatuur en dikke oostenwind dus dat was blazen!
groet Frank