Heen en weer in de baie Quiberon

Het was goed toeven in de haven van Crouesty. Het is wel een bejaarden plek. Volgens ons flaneert heel oud Frankrijk hier over de boulevard (dit geldt dus niet voor ons!) en we zijn blij dat we heel wat kwieker (met Olle) het zelfde doen. ’s Avonds doen we gemakkelijk en gaan uit eten (ik eet hier mijn eerste oesters maar of er ooit een vervolg komt . . . . . . . . . . . . . . . . . ? ).

Crouesty is een prima plek om de boodschappen te doen, zeker als je het op tijd doet. Lopen we in de grote Supermarche en opeens gaan de lichten uit (12.30 uur blijkt). Ik in het donker nog op zoek naar les oeufs (gelukt) en om 13.00 uur zijn we weer aan boord met voldoende lekkere (en voedzame) dingen.

Was het de bedoeling om de Golfe du Morbihan in te varen, gelet op het weer (de komende dagen nog droog en goed zeilweer) en de naderende depressie na het weekend, gaan we om 14.30 uur op weg naar Hoëdic (de was gedroogd, 4 wasmachine’s, de watertanks weer vol, de boot ontdaan van het zout van de afgelopen weken en eindelijk de dinghy een goede beurt gegeven). Om 18.00 uur precies gooien we het anker uit op de rede van Hoëdic en eten we in de kuip de in Crouesty gekochte garnalen (met een sublieme whisky saus) àhet leven is goed.

Het kan niet anders of we lopen ook dit eiland rond. Totaal anders dan Belle Île , maar even prachtig. Het is allemaal veel vlakker maar oh wat een prachtige stranden. We doen er iets meer dan 3 uur over en dan zijn we weer terug in de baai waar we liggen. We zien de veerboot aankomen (geen vakantiegangers) en weer vertrekken. Het is net Vlieland (kwam ik daar ooit aan?) maar dan een beetje kleiner. Gelet op de wind en de verandering daarin, besluiten we naar Houat te varen waar we de komende nacht volgens het weerbericht iets meer beschutting zullen hebben. We gooien het anker uit op de voor ons reeds zeer bekende plek (de mairie staat nog net niet klaar voor het overhandigen van een oorkonde i.v.m. de 6^e keer dat we hier ankeren!) en we gaan voor de baguettes met z’n allen naar het dorp. Dat moeten we bezuren als we weer in de rubberboot willen stappen want we worden met ons drieën gelanceerd. Wonder boven wonder blijken de baguettes niet geleden hebben onder dit spektakel (3 verzopen katten, àsorry, 2 verzopen katten en 1 verzopen hond), maar het gevolg is wel dat er weer was hangt aan de reling van de Livingstone. De plek zint me echter niet en we gaan 3 mijl verderop liggen in wat rustiger vaarwater. Uitzicht op Presqu’–île Quiberon en de hele zuidkust links en rechts van de ingang van de Golfe du Morbihan, alles op een afstand van neer dan 14 mijlen. Je kunt duidelijk merken dat het weer gaat veranderen. Het is te hopen dat de voorspelde noordwesten wind op zich laat wachten want anders moeten we in de nacht nog anker op. We gaan maar  vroeg op stok (comme toujours avec les poules).

Om 04.00 uur word ik wakker en om 10 over vier varen we. Een 20 minuten later liggen aan de andere kant van het eiland heerlijk beschut en hebben we geen last meer van de naar noord-west gedraaide wind en de daaraan verbonden swell. De mogelijke trip in het donker had ik goed voor bereid. Wel lag er weer een Fransoos zonder anker licht maar gelukkig zagen we die op tijd doordat Corrie met de schijnwerper voorop bijna alles zichtbaar maakte.  Voor het op nieuw ter kooi gaan nemen we nog een stevige borrel en slapen een gat in de dag. Tegen 12.00 uur gaan we anker op en zeilen richting de ingang van de Golfe. We plakken er nog een extra slag aan vast (ik vind dat we (te) veel stil liggen en te weinig zeilen). Hoe we onze weg vinden is te zien op onze Tommy (that was easy zegt dan onze button knop). Tegen 17.00 uur liggen we achter het anker in de Golfe en laat de regen en wind nu maar komen.

Nou die kwam. Niet om echt vrolijk van te worden. Tegen beter weten in, gaan we verse baguettes halen in Le Bourg een kleine 5 kilometer lopen heen en dus . . . . . . . . Op zich geen punt maar als dan, amper op weg, de regen al naar beneden komt (en hoe) is het minder leuk. Sjeike nat komen we, weliswaar met baguettes, weer aan boord. Olle kijkt me smekend aan om vanavond niet uit te hoeven (het hoost maar door) en hij legt zijn natte lijf demonstratief neer op een klm-etje (de bekende blauwe fleece deken die je NIET mee mag nemen; klm staat hier voor koude ledematen).

Het blaast goed door en we steken wat meer ketting(> 30 meter). De nacht is zeer onstuimig (een paar uur  meer dan 40 knopen wind) en dat geeft vooral veel geluid voorin de boot waar we slapen dus verkassen we naar de kajuit.  Het blijft overdag maar door wapperen. Gelukkig neemt de wind wat af  maar nog niet voldoende (nog steeds een dikke 7 bft) om met Olle in de rubberboot naar de wal te gaan dus moet ik Olle zijn poten vast houden als hij in de poephouding door de wind van boord dreigt te worden geblazen ( het is een hele mooie)

We besluiten onze ankerplek in te ruilen voor een iets rustiger, beschuttere plek dus we gaan Vannes (tegen beter weten in).

Over Vannes wil ik niet te veel woorden vuil maken. We kenden die stad van de regen en dat was nu niet anders. Al die waggelende toeristen met een paraplu op (de één nog groter dan de andere), ik vind (en vond) het helemaal niets. Er valt niet eens een knapperige baguette te krijgen en je moet het doen met een “slappe”.  Ik ben dan ook dolgelukkig dat we weer achter ons eigen anker liggen ergens in de rimboe in de Golfe du Morbihan terwijl ik dit schrijf (om 19.30 uur door de brug en met de muts op – ja , ook hier gaan we richting winter-  liggen we om 21.00 uur- het is ondertussen donker geworden – achter ons anker. Ja, het regent nu ook en het wappert een dikke 6 bft, maar dit is heel anders. Morgen gaan we zeker wakker worden met blauwe luchten ( ik ga er elk geval van dromen).