Landrotten

 Het was al bloedje heet toen we vertrokken op weg naar de Loire  (en het zou nog heter worden). 32 sluizen te gaan maar na de 2^e sluis lagen we al zo vast als een huis in de Mayenne. Uiteindelijk maar in het water gesprongen en de boot wat opgetild (gelukkig de vorige avond op de boerderij (La Chalopiniere) spinazie gegeten) en onder applaus van de kant kwamen we weer los. Steekt de Swalker slechts 110 cm, zelfs dat is voor de Mayenne in deze tijd van grote droogte, op sommige stukken, zo bleek, te veel. Zo lagen we ook in Chateau Gontier midden in de stad (na sluis 4), recht tegenover het ziekenhuis vast en niet zo zuinig ook. Sjoerd zag al zowel de lokale televisie als de schrijvende pers verschijnen maar gelukkig kwam er een huisboot voorbij die een lijntje op z’n bolder zette om ons los te trekken. We zagen de huisboot met een rotgang wegspuiten (hij was vergeten het lijntje goed vast te maken).

“Bonjour madame” en dan lekker de klemtoon op jour (dus een hoge uithaal). Zo voeren we de sluizen binnen en met velen hadden we een goede discussie. Pas bij de 1 na laatste sluis hadden we een werkstudent die op dit moment in Dublin studeerde dus ook Engels sprak. àhet Frans vraagt nog enige studie voor mij (al lulden we er lekker op los, zonder enige gene).

Het was heet , heel heet (dus met de voeten in een emmer met water) en zo voeren we met een rustig gangetje de Mayenne af, op weg naar de Loire. We zijn tot Angers gekomen en daar hebben we de Swalker achter moeten laten. Het waterpeil op de Loire was slechts 65 cm en door gebrek aan regen (ook niet de komende tijd) op het Massief Central van Frankrijk, is besloten om de Swalker het 1^e traject van de Loire  (Angers –Nantes) per vrachtwagen te laten doen (gaat volgende week gebeuren maar dan zonder mij).

We hebben de rest van de week heerlijk op de boerderij geklust. Met een cement molen (wat heb ik zo’n ding vroeger gemist; ik deed alles met de hand) een halve kuub zand met cement en kiezels verwerkt; wat is klussen toch leuk. Corrie met Clare  aan de slag met de elektriciteit, de week was voorbij voordat we het wisten en nu zijn we weer aan boord (zaterdag de 15^e). Onderweg nog ff boodschappen gedaan met als gevolg dat we nu 42 eieren aan boord hebben (we dachten dat we niets meer hadden) en weer genoeg wijn voor de (let op!) komende dagen.

Vanochtend (zondag 16 augustus) was het druilerig en dat is het de hele dag gebleven in combinatie met geen wind dus we leggen de Livingstone vast achter haar eigen anker in de Baie de Locmalo vlak voor L’Orient (geen havengeld, zo vrij als een vogel en omdat je op stroom ligt heb je na 6 uur weer een ander uitzicht). We banjeren door Port Louis dat tegen L’Orient is aangebouwd (de nieuwe 4 pk Yamaha doet het perfect). Een beetje nat komen we weer aan boord waar we vergast worden op de plaatselijk spelen in Ban Gavres waar we vanuit de boot zicht op hebben. Gebeurde dit vroeger ter paard (ridders die elkaar uit het zadel proberen te stoten), hier wordt dit spel tot groot vermaak per boot uitgevoerd (er blijft nooit iemand staan ).

 Morgen is beloofd dat het weer beter zal zijn dan vandaag dus op weg naar Ile de Groix, een eiland tegenover L’Orient. Of wordt het nu toch al de Golfe du Morbihan  Wat het is geworden lees je de volgende keer.