Oh wat een nacht

We hebben Guus Meeuwse aan boord gehad. Oh wat een nacht op de Odet. De les is, ”ga nooit op een grande maree  (sprintij) een rivier op want dan stroomt alles dubbel zo hard. We hebben de hele nacht geen oog dicht gedaan (oh wat een nacht) en we waren blij dat de nacht weer dag werd. Als toetje mochten we met regen de rivier af (wat eigenlijk geen rivier is zoals ik in mijn vorige blog reeds meldde), maar wel met een perfecte aankomst in Benedot namelijk op de kentering van het tij, dus geen stroming in de haven en dat maakt het aanmeren stukken relaxter.

Let had een paar dagen daarvoor aangegeven (omdat het toch slecht weer zou worden en ja, dat kwam uit) met ons boodschappen te willen doen. Een perfecte timing want de wijnvoorraad begon behoorlijk te minderen en gelet op de verwachting dat het nu eindelijk warm zou gaan worden willen we ook wat bier inslaan. Lekker met de auto naar Quimper en daar onze slag geslagen. Wat een winkel, alles hebben ze  . . . . . . . . . . . . , en in vloeiend frans vraag ik of ze ook plastic eierdozen hebben maar helaas, àc’est dommage.  Het zal wel de laatste keer zijn dat we zo gemakkelijk de boodschappen aan boord hebben kunnen krijgen (of wat minder drinken?)

Dinsdag varen we heel relaxed naar Concarneau waar we maar weer eens een meerboei oppikken. We hebben geen idee hoeveel zo’n steen kan hebben. Tenslotte wegen we meer dan 17 ton dus voor de zekerheid zetten we het anker alarm. De volgende dag staat er meer dan windkracht 6 en Olle en ik worden gelanceerd bij het afvaren van het strand. Beiden zo zout als een zoute drop. Ik ga dan ff onder de spuit maar Olle onder geen beding dus tot op de dag van vandaag is ie nog steeds een beetje zout.

We ontdekken water in de boot en niet zo’n beetje ook. Nooit leuk.  In Benodet hebben we het blog schoon gemaakt want er kwam geen enkele snelheid meer op het display. Het log bleek vol met kleine garnaaltjes te zitten en dan draait het schoepje niet. Op de 1 of andere manier is de “loghouder” er niet goed ingekomen en dan drupt heel langzaam het water binnen, elke seconde weer en weer en weer,  . . . . . . . . . . dus pompen of verzuipen. De volgende dag maar ff naar Port la Foret gevaren waar veel maritiem georiënteerde winkels zijn en daar hebben we nieuwe rubberen ringen gescoord ( 2 voor op reserve). Omdat jullie dit nu lezen snap je onmiddellijk dat het lekken is opgehouden en drijven we weer goed droog rond. We gaan die dag in een behoorlijk bonkige zee voor anker bij Meg Meil (2^e keer) en barbecueën voor de 1 e keer aan boord (Olle kijkt toe).

Het wordt vrijdag een prachtige zeiltocht naar L’Orient. Een kleine 30 mijl. Eerst een lange slag naar Isles de Glenan en dan overstag richting L’Orient. Omdat de wind van zuidoost naar zuidwest draait varen we met een mooie boog de kust vrij en lopen zo tegen 18.00 uur L’Orient binnen. Het weer is dan totaal omgeslagen. Van 18 knopen wind met regen (dus ik in mijn warmtepak terwijl de meeste mensen in Nederland amper iets aan hebben), naar 10 knopen en blote bast.

Dat is nog eens aankomen en we leggen vast in Ban Gavres, een klein havenplaatsje aan de ingang aan een prachtige baai, waar Sjoerd en Claire morgen een meerboei krijgen. Daar willen we natuurlijk bij zijn. Sjoerd komt al ‘s avonds en voor de 1^e keer !!! zitten we buiten in de kuip tot heel laat. Oh wat een nacht.

Een boei leggen is een fluitje van een cent en in no time zijn we weer terug op ons bootje. Daar ontstaat het idee om mee te gaan naar St Sulpice om vervolgens met Sjoerd hun boot over de Mayenne en de Loire naar hun nieuwe ankerplaats te varen (een tochtje van waarschijnlijk 6 dagen). Corrie blijft dan met Olle bij Claire en oefent alvast het boerin zijn voor oktober. We laten de Livingstone goed achter in L’Orient en zo zitten we nu op de boerderij. Het is hier heel wat warmer en ze zitten tot laat, heel laat buiten met een natje en een droogje – oh wat een nacht

Volgende week zondag zijn we zeker weer aan boord en dan gaan we verder. Het blog ook.