Pas op de plaats

Jamaica, an unforgettable experience? We hebben allebei tot nu toe niet echt een klik met Jamaica. We voelen ons wel veilig (of net niet), iedereen lacht je van harte toe maar zo op de bonnefooi het land intrekken? Nee toch maar niet.
Niet alleen in Montego Bay maar ook in Kingston doen we de boodschappen met een taxi (tijdens ons winkelen bleef hij netjes voor de deur staan, het kostte een stuiver), maar zo willen we niet door een land trekken. In elk geval zijn we nu wel weer voldoende bevoorraad voor onze lange grote tocht naar Puerto Rico of. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ?

We tanken letterlijk en figuurlijk bij in Kingston. We vullen de dieseltank (170 liter, je motort toch weer meer dan je lief is) en relaxen aan en in het zwembad. Ook ontmoeten we in de Royal Yacht Club Kingston Dr. Pinnock, president of the Caribbean Maritime University, die ons voor de volgende dag uitnodigt voor een tour over de campus.
En daar stonden we dan om 10.00 uur (Corrie netjes in dress en ik in lange broek met overhemd) maar geen Dr Pinnock. Ik zei nog direct na het maken van de afspraak ”die managers hebben ook niets te doen” maar dat was dus blijkbaar niet het geval. “Hij” zou volgens zijn secretaresse tegen de middag weer terug komen (= Jamaicaans voor tegen het eind van de dag is mijn interpretatie) dus na een korte demonstratie van hun simulator (het haalt het niet bij wat er op Terschelling staat) gooien we los, motorren we de lagune uit en gaan we voor anker bij Lime Cay, een piepklein eiland vlak voor Kingston. We hebben het gehad met Jamaica.

binnen varen Port Morant, uitdagend

De tocht naar het uiteinde van Jamaica (Port Morant) waar we het moment gaan bepalen voor onze oversteek naar Puerto Rico, gaat volgens het boekje. De wind uit de bergen (vroeg in de ochtend behoort die te waaien) laat het weliswaar afweten (dus eerst op de motor) maar zo tegen acht uur begint het te waaien, de voorspelde sterke wind uit het oosten. Nadat we een tweede rif hebben gestoken gaan we weliswaar wat minder snel maar heel wat comfortabeler en zo varen we in de middag Port Morant binnen. Rechtstreeks is het een kippeneind (24 mijl) maar we moeten toch weer het dubbele aantal in het logboek noteren.

Het voelt als een warm bad, Port Morant. Het rood wit blauw wappert ons al tegemoet en wat is het leuk om de Rhapsody weer te zien, zonder de Fairy Queen te kort te doen waar we later mee kennismaken. We doen zeer relaxed customs (wat een verschil met de vorige keren op dit eiland; er hoefde slechts één formulier ingevuld te worden) en in no time varen we weer terug naar de boot (wel eerst even bijkletsen op de Rhapsody, dus we komen pas tegen donker weer op de Livingstone). Wat een mooie baai, wat een ruimte, wat een rust, we slapen een gat in de dag. Dit is een goede plek.

Hebben we tot nu toe alles met US dollars kunnen betalen, dat is er hier niet mogelijk krijgen we te horen, dus gaan we met de routetaxi naar Morant Bay voor het tappen van Jamaicaanse dollars. De portemonnee is weer vol want de 10000 die we getapt hebben (stelt niet zo veel voor; ± $65 US) nemen heel wat plaats in. Flink uitgeven dus.
Wat een lief plaatsje. Je kunt er gewoon rondlopen zonder te worden aangeklampt. De mensen zijn erg vriendelijk en ze willen heel graag een praatje maken. Op de markt komen we maar moeilijk van onze fruitverkoopster af (wat een leuk mens, dus kopen we de volgende keer dat we er zijn weer bij haar). Ook zie je geen militairen (met zo’n ding in de aanslag) in de straten patrouilleren. Wat een verademing.
Je kan zien dat we in de agrarische hoek van het eiland zijn beland want er is groente en fruit in overvloed dus doen we extra gezond. De bibliotheek heeft internet (zie hier het resultaat) dus het kan niet beter. Geen straf om hier een tijdje te liggen en dat doen we ook want de wind blijft de eerste tijd (te) hard wapperen uit het oosten. Halverwege de volgende week zit er een kans in dat we gaan, maar dat merken jullie wel aan het ontvangen van dit bericht (= dan gaan we op weg).

Vindt in Nederland een heftige discussie plaats over het “puls” vissen (als proef begonnen maar vanaf nu verboden), hier is dat niet aan de orde. Hier wordt dag in dag uit – al roeiend!!! – het puls vissen beoefend. Ik weet niet of we terug moeten naar zoals het hier gaat maar het is wel de manier om de vissen op een diervriendelijke manier in het net te krijgen. Ik zie ook wel in dat een Urker dit zo niet zal gaan doen maar zou je niet bepaalde elementen kunnen overnemen? Tenslotte gaat het erom; hoe krijg je de (plat)vis in het net en daarin zijn ze hier zeer succesvol.

De reeds liggende boten in Morant Bay hadden al het plan om de Reach Falls hike te gaan doen en wij doen daar graag aan mee. We weten een routebus te bemachtigen (die gaat pas weg als ie vol is; we zijn met zijn negenen) en na een klein uur bussen zijn we op de plaats van bestemming. Tot onze verbazing worden we opgewacht door een “local” die graag onze gids wil zijn en hij belooft ons de mooiste hike ever (stroomversnellingen, zwempoelen en rug/nek massages, etc.).

We gaan de rimboe in en uiteindelijk komen we bij onze eerste stroomversnelling. Proberen we eerst nog de schoenen droog te houden, we komen er al snel achter dat dat met onze gids onmogelijk is dus we volgen hem eerst aarzelend maar alras steeds onbesuisder met de schoenen aan door het water (hij alles op blote voeten; ik ben jaloers).
Tot aan de enkels, tot aan de knieën, tot aan het middel en op een gegeven moment zwemmen we van stroomversnelling naar stroomversnelling. Zijn verkooppraatje (altijd weer afwachten als je aan het onderhandelen bent) maakt hij volledig waar. Het is af en toe even bikkelen, zeker in het begin als je je afvraagt; ”is dit de bedoeling?”, maar we “krijgen” alles wat hij beloofd heeft. Na 5 uur klauteren, balanceren, sjompen door het water, zwemmen (beter badwater kun je je niet wensen) maar vooral genieten, zijn we weer terug. Wat een hike !

Na even gewacht te hebben aan de kant van de weg worden we door een routebus opgepikt die gelijk vol zit (dachten we). Helemaal fout; in de eerst volgende plaats worden er nog wat schoolkinderen (13) bij gepropt. Alle jongens nemen een meisje op schoot en zo gaan we in vliegende vaart met z’n zes-en-twintigen (niet meer dan 13 personen, hum) terug naar Morant Bay.

We kunnen ons supergoed voorstellen dat als dit je aanloophaven is op Jamaica, je geen enkele behoefte hebt om gelijk verder te gaan (of om überhaupt verder te gaan). We zijn blij dat we hier een ander gevoel over Jamaica krijgen. We kopen vis bij de vissers (rechtstreeks uit zee, ook nog even schoon maken voor u?; “yes please”), iedereen groet je en wie je ook tegen komt; men heeft tijd voor een praatje. Ondertussen krijgen we les in accu’s meten (niets mee aan de hand) en blijkt de schakelaar die de mastlier aanstuurt aan vervanging toe te zijn dus dat valt ook weer mee. Dank mannen.

Het weer doet wat het doen moet (minder wind en golven; zelfs soms een tijdje halve wind) en het wordt tijd om onderlangs Haiti, de beruchte kaap Punta Beata van de Dominicaanse Republiek, te ronden. Als we daar (uiterlijk) zaterdag zijn, staat er niet al te veel wind (± 20 knopen), waardoor we er “relaxed” omheen kunnen om dan verder oostwaarts te varen onder de kust van de Dominicaanse Republiek naar Puerto Rico. We doen onze laatste boodschappen (veel vers) en dit.
Jamaica, an unforgettable experience, het antwoord is volmondig JA .

Realtime te volgen op livingstone.acasadepedras.com/ → tracker .