Arizona – Californië – Curaçao

51 staten samen maken de USA. Je zou denken dat alles dan ook overal gelijk is, maar dat is verre van waar (je hebt wel 1 president maar daar zullen we het maar niet over hebben). Als we Californië binnen rijden moeten we door de sluis en wordt er stevig gecontroleerd of we geen verse groenten en andere gevaarlijke etenswaren de staat binnen brengen. We zijn met onze laatste US dagen bezig dus veel is er niet meer aan boord en we mogen er dan ook in.

Aan het landschap verandert niet veel. Het is woestijnachtig (met bergen), dus dor en het is er vooral heet, erg heet. Omdat we nu wel eens willen weten waarom de Joshua Tree wel hier groeit en niet in de buurt van Las Vegas, doen we op weg naar LA het Joshua National Park aan (ons laatste National Park) en zoeken daar een park ranger op. Gouda kaas, Gouda kaas waren de enige “magische” woorden die hij kende en toen maar verder in het Engels. Waarom die boom hier wel en verder niet groeit is heel simpel. Daar waar de temperatuur voortdurend boven de 40 graden blijft groeit hij niet (wat dan wel kun je je ook afvragen), maar in de iets koelere gebieden is de Tree in zijn element. Voor ons is dat nog steeds te warm maar in de ge-airco-de auto is het goed uit te houden).

De tien weken zijn voorbij gevlogen maar de laatste dagen gaan wel erg langzaam. We staan dan ook langer stil (op één camping), in groot contrast met de negen eerdere weken. We hebben er bijna 7000 mijlen opzitten en dan hebben we het nog niet over de meters onder de schoenen. Tijd om bij te komen dus bij het zwembad of? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

We vermannen ons en boeken een tour bij de Paramount Studio’s (uitrusten kunnen we thuis ook wel). Met de camper naar de Park en Ride (je hoeft echt niet naar een plek te zoeken) en in een bijna lege trein tuffen we naar LA (het ging wel heel erg langzaam). Als het openbaar vervoer zo blijft als het nu is kan ik me voorstellen dat iedereen de auto blijft pakken. We doen meer dan 2 uur over 50 mijl en dan ben je nog maar op het hoofdstation (Gronings gedefinieerd) van LA. We duiken de Metro in en lopen dan weer na een uur de Paramount Studios binnen. Op de set van Grace (Jane Fonda) en Frankie zien we hoe we als kijker in het ootje worden genomen. De totale set is niet meer dan 300m2 inclusief de ocean views, mooie avonden en ga maar door. En denken we bij Dr Phil in studie 23 (een kwijl van een vent en dat al 19 jaar lang) dat het samenspel met het publiek organisch gebeurt, vergeet het maar. Het is interessant om nu eens achter de schermen te zien (en te horen) hoe alles in elkaar steekt. Wat had ik graag eens een opname van de Nanny bijgewoond maar ja, dat was eens. Vanaf nu zullen we op een andere manier naar series kijken, als we er ooit aan toe komen.

Op de 29ste verdieping van City Hall word ik uitgenodigd om een speech te houden. In korte broek (ja totaal onvoorbereid) koppel ik vriendschap aan klimaat en luid ik vervolgens 5x de vriendschapsbel die buiten aan de toren hangt (menig LA-er keek even omhoog). Eric Garetti de huidige burgemeester (democraat) was in de weer voor de nominatie van het presidentschap in 2020 voor zijn partij, maar mocht hij het worden dan kon ik terug komen.

Na onze LA trip was het echt tijd om de camper schoon te maken. Je zou zeggen, 9 m2 is zo gebeurd maar toch. Hij was weer als nieuw toen we het terrein op reden van de verhuurorganisatie. 68 dagen, bijna 7000 mijlen, dat zijn de harde cijfers, maar wat hebben we veel “moois” gezien. Maar ook wel weer heel blij dat het voorbij is. De boot wacht, dus op naar LAX Airport waar we (helaas) tot middernacht moesten wachten op onze vlucht naar Curaçao via New York. Het werd zelfs nog even spannend toen we probeerden in te checken en te horen kregen dat we niet mee mochten omdat we niet konden aantonen wat onze bestemming na Curaçao ging worden. Hoezo.
Zo krijg je als je de VS verlaat met eigen boot geen clearance (je mag overal naar toe en wat je ook probeert, je krijgt geen officieel bewijs waarmee je aan kunt tonen dat je uit de VS komt) en nu gaat een “lieve” mevrouw van Jet Blue ons even vertellen dat we niet mee mogen omdat we (ook nog naar een land nauw gelieerd aan Nederland) niet kunnen aantonen wat onze bestemming wordt na Curaçao. Gelukkig vond ik een mail dat we mee doen aan een Rally met uiteindelijk bestemming Belize 2019 en toen was het goed. We mochten mee dus daarna maar gauw even bijkomen van de schrik met een biertje (à $10 per stuk!, was tweede schrik).
Na 9 uur vliegen met een stop van 2 uur op JFK New York zijn we weer terug op Curaçao. Onze auto staat klaar en ver voor donker zijn we bij de Livingstone. Ze ligt er goed bij en we duiken er gelijk “in”. Moe maar voldaan. Wat een reis!

Amerika. We hadden er al een klein beetje van geproefd aan de Oostkust, maar dat stond in geen verhouding tot wat we nu gezien hebben. Hebben we ons verleden jaar netjes ingeklaard op Ellis Island (en mochten we het “beloofde” land in), nu in enen aan de andere kant.
Wat een groots land want groot is het. En wat een verschil met een 150 jaar geleden toen men onvoorbereid westwaarts trok op zoek naar “het geluk” niet wetende wat men zou aantreffen achter een grote kale hete vlakte (300 mijlen lang) of wat er achter de eerste berg van wat nu de Cascade Range heet zou komen (een nog hogere). Dan had Columbus, hoe raar dat ook klinkt, het wel wat gemakkelijker. Hij kon aan de veranderende fauna zien of er land in zicht zou komen al is het verwachtte China zoals we weten, zo nooit bereikt. Wat hebben we het tegenwoordig toch gemakkelijk.
We weten hoe alles eruit ziet en wat er (mogelijk) gaat gebeuren (het weer), alles is netjes in kaart gebracht, we hebben gps en zijn (bijna) altijd te bereiken via de satelliet. Petje af voor al diegenen, die door de woestenij van toen, uiteindelijk aan de westkust van de US aankwamen.

En wij deden “het” vanuit LA. Omhoog langs de kust (ook de mist had haar charme) en via de National Parks zuidwaarts. Hoe vreemd het land nu ook wordt geregeerd (ik wil daar geen woord aan vuil maken), vroeger had men de guts om vele grote gebieden tot National Park te verklaren waardoor wij nu konden genieten van het moois zoals eerder beschreven. Een tocht om nooit te vergeten.

Op dit moment zijn we al weer een week aan boord van de Livingstone. We hebben tot 22 november de tijd om haar vaarklaar te maken voor onze vervolg trip. Aruba, Columbia, de San Blas Islands, Panama, Honduras, met als eindbestemming (eind mei 2019) Belize. Maar het kan ook heel goed zijn dat we alsnog besluiten door het Panama kanaal te gaan en dan de eerder bereisde westkust van de US met onze boot te doen. We weten het; het is er mooi!

Maar nu eerst Curaçao.