Hoe we Panama verlaten

En wat doe je anders dan op Goede Vrijdag naar de Mattheus Passion luisteren.

O Lamm Gottes, unschuldig, am Stamm des Kreuzes geschlachtet

Deze eerste twee zinnen (de rest van het couplet bespaar ik jullie) zing ik uit volle borst mee. Weliswaar vele octaven lager want dat hoge stemmetje van meer dan 60 jaar geleden is er niet meer, maar eens een koorknaap, altijd een koorknaap.
Voor ons geen harde kerkbanken (opééngepakt naast elkaar) maar een riante zit in onze kuip. We hebben geen buren en Bach is met ons op het water en wij met hem. Het is op en top Goede Vrijdag.In dat zelfde tijdsgewricht kreeg ik ooit op Goede Vrijdag mijn eerste fiets. Met racestuur (of wat er op leek) en wat kwam ik apetrots thuis. Zo niet trotser, nu in de kuip van de Livingstone, achter het anker in de Linton Bay op Goede Vrijdag met (Bach en) Corrie.

Linton Bay, waar we nu liggen, is een prima plek om je voor te bereiden op de trip naar Nova Scotia, altijd weer een 2400 mijl verder. We nemen nog eens onze voorraad door, vullen aan waar we een hiaat constateren en anticiperen alvast op de andere temperaturen waar we mee te maken krijgen. We slaan dus ook rode wijn in en noteren dat we op Cuba (daar zullen we zeker ook even stoppen) nog wat flessen rum willen scoren. We nemen ons wel voor om wat meer van onze voorraad te eten, want de rundvlees uit blik (in combinatie met rode kool ?) uit 2016 ligt nog steeds te wachten.
Waar we wel wat tegen aan hikken is de reparatie van ons grootzeil. We hebben het al vaak uitgesteld, maar het moet nu toch echt. Sinds ons vertrek uit Nederland in 2015 hebben we er zo’n 18000 mijl opzitten en dan wil met name het achterlijk van het zeil door zon, zout en wind wel achteruit gaan (hier en daar is het stiksel zelfs los, oef). Dus het zeil gaat van de mast (= van de giek) en op het dek en dat is me een lap! We moeten er aan geloven .

We hebben weliswaar een zware huis en tuin naaimachine aan boord maar met moed en beleid stikken we daar als het nodig is ook mee door zeildoek heen, weten we. Corrie in the lead en ik voorzichtig trekkend om het er toch door te krijgen. Teamwork, en we doen niet onder voor welke zeilmaker dan ook. Houdt de naald het, gaat de draad niet lussen (UV bestendig waar ze in Nederland nog nooit van hebben gehoord), lukt het om alles onder de machine door te krijgen om eens wat te noemen, maar na een dagje op de knieën op het dek mag het resultaat er wezen en kunnen we zelfs de reguleerlijn weer gebruiken (een lijn door het achterlijk die je soms even wat spanning moet geven). Op naar de volgende 18000 mijlen? Ik denk niet dat het zeil dat haalt maar we kunnen weer even vooruit.

Ondertussen houden we de weersystemen goed in de gaten (zien jullie nu hoe druk we het hebben?) want we willen zo comfortabel mogelijk “omhoog” wat betekent dat we liever niet (scherp) aan de wind willen zeilen, een windkracht vier prevaleren boven windkracht zes of hoger en dat alles in een aangename temperatuur met niet te veel bewolking waarbij we maar geen rekening houden met stroming en golfhoogten. Je zou denken, zoveel variabelen, dat gaat nooit lukken maar . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . het begint er op te lijken. We hebben weliswaar eerst behoorlijk stroom tegen, de golven waar we door heen moeten zijn meer dan anderhalve meter hoog, het is bewolkt, de eerste twee dagen wordt het aan de wind varen maar er waait de komende dagen een mooie windkracht 3 tot 4 (waar het normaliter altijd poeiert) dus besluiten we woensdag weg te varen uit Panama met als eerste bestemming Jamaica onder het motto: je moet je kansen pakken als het kan (windkracht) en soms een veer laten (al dat andere). Altijd weer spannend om die beslissing van gaan te nemen maar als het een maal zo ver is dan is het gewoon zo.

We doen ter afsluiting de Panama tour, een treinreis van de Atlantische Oceaan naar de Pacific, met zicht op het kanaal, om te compenseren dat we er zelf niet varen. Natuurlijk had me het leuk geleken om daar ook met de Livingstone te varen (met als consequentie doorvaren naar Australië en verder (Sri Lanka om eens wat te noemen, brrrrrr), maar we hebben een andere keuze gemaakt en dat voelt helemaal niet verkeerd. Je kan niet alles en we verheugen ons ook weer op Maine en verder omhoog. We sluiten de tour af in Panama City waar we in de Oude Stad de bloemetjes buiten zetten en laten ons de volgende dag heel luxe (via de sluizen) per taxi terug brengen naar de boot.

Heel langzaam schuivelt de één na de ander de grote de sluis binnen, zonder ook maar een centimeter ruimte voor, achter en op zij. De één eruit, de ander erin, en zo wordt achter elkaar de hoogte die genomen die moet worden overwonnen. Angstvallig worden we achter de hekken gehouden, maar wat we zien is eigenlijk niet veel anders dan zelf geschut worden in de Lorentz sluizen (wat weer een typische Nederlandse reactie op dit grootse gebeuren, want dat is het wel degelijk). We realiseren ons dat onvoldoende maar dit kanaal is voor de US (met name de oostkust) van levensbelang want de US is veel meer verbonden met landen rondom de Pacific dan wij ons denken. Hoewel het aan de Pacific kant helemaal niet druk leek, is het aan de Carieb kant (Colon) een komen en gaan. Wij gaan ook.

Dag Panama

 

Zoals altijd: wordt vervolgd