Zoals vaak loopt het anders

Het stabiele weer wat we gewend waren (een strakke noordoosten wind met zon) is er niet meer. Het is nu van alles wat, met een tendens naar slechter (lees kouder en natter). Wat doen we hier.

De wind (als ie waait) komt van alle kanten (veelal noord) en bijna elke dag worden we getrakteerd op heftige onweersbuien. Je kan er geen peil op trekken. Ziet de weersverwachting er de ene dag gunstig voor ons uit om verder te gaan, de volgende dag is het al weer totaal anders en daarom blijven we liggen in Norfolk bij Greta en Gary. Dat is geen straf maar we hebben onze zinnen gezet op varen naar Nova Scotia en als dat dan niet wil heb ik de smoor in.

Alle tijd dus om noodzakelijke klussen op te pakken en onderhoud te plegen aan de Livingstone want als er iéts slijt of dreigt kapot te gaan dan is dat wel alles op een zeilboot die op groot (zout) water vaart. Eigenlijk mag je concluderen dat het weer ons een handje helpt want waar zouden we zijn als we die onderhoud momenten niet zouden hebben.
Wat we te lang hebben uitgesteld is het “servicen” van onze Wind Pilot want wat we ook proberen en ondanks de hotline die we hebben met Peter Foertmann van Wind Pilot in Hamburg (wat een service!!) , we krijgen hem niet uit elkaar. We voelen ons dom met zoveel aanwijzingen maar het lukt niet en dat zou wel moeten als je alles weer smoothly wilt laten bewegen. Zo zie je maar weer wat zout en wind kunnen veroorzaken bij onvoldoende onderhoud. Ontevreden over ons zelf zetten we de Wind Pilot weer achterop en zijn blij dat we de autopilot hebben die ons stuurwerk zoals altijd overneemt maar wel stroom verbruikt (de gedachte om alles zelf te moeten sturen jaagt ons schrik aan, grote schrik).

Het is gezellig op de slip want ondertussen zijn we niet de enigen die wachten op beter weer. We huren een auto en gaan naar Williamsburg, terug in de geschiedenis. Vergelijk het maar met het Zuiderzee Museum in Enkhuizen maar dan veel, heel veel groter en we worden letterlijk en figuurlijk de 18^e eeuw ingetrokken. We mogen “mee acteren” in de onafhankelijkheids strijd die toen gaande was tussen de Engelsen en de Amerikanen (oud Europeanen), worden uitvoerig bijgepraat wat dat voor de gewone man betekende en zien hoe men in die tijd leefde, eerst onder het juk van de Engelsen en later als “vrij man”. Met de vele figuranten die overal bij betrokken zijn krijg je een goed beeld van hoe de situatie vroeger was en snap ik een beetje waarom (vele) Amerikanen zo gehecht zijn aan hun onafhankelijkheid. Maar om hier nu de slogan “Keep America great again” (he’s running for 2020) aan te koppelen is volgens mij volkomen misplaats.

We zien een hele mooie constante zuidenwind ontstaan dus wordt het tijd om afscheid te nemen van Greta en Gary. We krijgen nog even schone lakens en daar gaan we. Onze Rally vlag die we niet hebben gebruikt heeft Corrie vermaakt tot een kussen en dat wordt in grote dank aanvaard. Op naar Cape Cod, een 430 mijl die we in drie dagen moeten kunnen doen. Helaas  moeten we dat plan al heel snel bijstellen als we zien dat de voorspelde wind van 6/7 bft uit het zuiden van veel kortere duur is dan eerst werd voorspeld en dus besluiten we Cape Cod te laten voor wat het is en aan te koersen op New York (je moet altijd een plan B hebben). Gelet op de achterlijke wind varen we “wing on wing” of te wel het grootzeil aan de ene kant en de kluiver op de spinakerboom aan de andere kant, in ons geval vanwege de hoeveelheid wind beiden dubbel gereefd. Het gaat super (gemiddeld 7,5 mijl per uur) tot het moment dat ik wat gepiep hoor en op de display van de stuurautomaat de tekst lees: rudder transponder failure met de vervelende bijkomstigheid dat er vanaf dat moment niet meer gestuurd wordt. Doodeng natuurlijk want alles is gaande in een wind van 6/7 bft met reusachtige golven, dus zelf snel achter het roer (hoe ging dat ook maar weer). Aansluitend op mijn nieuwe bezigheid (ik begon er net een beetje in te komen) werden we getrakteerd op een reuzen bui (ook weer overleefd) en was het vervolgens gedaan met de wind. Dit alles een kleine 20 mijl ten zuiden van New York, gelukkig maar.
En zo vaar je het ene moment in een straffe wind, “uitgeboomd”, relaxed zittend in de kuip zichtbaar genietend van de perfecte zeilomstandigheden en zo sta je het volgende moment zelf (ik laat maar even in het midden hoe) achter het roer met de motor aan. Het kan verkeren zei ooit iemand.

Zoals altijd, we weten niet anders, komen we ook in Sandy Hook (buitenste puntje van de ingang naar New York) midden in de nacht aan. Het ging langzaam want we hadden ook nog behoorlijk stroom tegen met daarbij wel het voordeel dat we zo New York goed in ons konden opnemen. We doen een korte slaap en bij het ochtendgloren varen we nu met de stroom mee, naar de ingang van de Hudson River. Omdat we tijd over hebben (denken we) laten we het anker zakken bij het Statue of Liberty voor een kop koffie en we realiseren ons terdege dat maar weinig mensen ons dat kunnen nadoen.

Vervolgens rest dan nog de tocht door en langs Manhatten. Pas hier op onze ankerplaats te Port Washington (vlak boven New York op Long Island) komen we er achter dat onze plotter op de verkeerde tijdzone staat ingesteld waardoor we verkeerde stroom informatie hadden gekregen. Dus terwijl wij denken op het juiste moment met de stroom mee, de Manhatten-passage te doen, is de werkelijkheid heel anders en dat ondervonden we aan den lijve. In plaats van met 7 tot 9 knopen per uur door de East River te varen, komen we amper boven de vier knopen uit en dan duurt het lang (en al die tijd achter het roer!).

Hier in Port Washington en in de omgeving van New York is er geen elektricien te vinden, die ons binnen 3 maanden kan helpen. Men heeft het gewoon weg te druk maar toch raar niet? Gelukkig vind ik 140 mijl verder op in New Bedford (die kant willen we toch op) een bedrijf dat officieel Simrad dealer is en ons ook nog wil helpen. Het betekent wel nog eens 140 mijl op de hand sturen. Hoe we dat hebben volbracht?

zoals altijd: wordt vervolgd