Door de Long Island Sound

In de wetenschap dat we over een week in New Bedford moeten zijn gaan we op pad. Er is wind (alleen de eerste dag), er is regen (gelukkig ook alleen de eerste dag) en we staan achter het roer (alle dagen dat we varen). Wat een verschil met een maand geleden.

Het valt me best wel tegen de Livingstone een beetje op koers houden. Het eerste uur gaat nog wel maar daarna, pff . . . . . . maar omdat we elke dag een dikke 40 mijl willen doen is de niet strakke koers van de Livingstone  in de loop van de dag duidelijk waarneembaar voor degenen die om ons heen varen. Met name de sleepboten met iets er achter (er vaart heel wat van dat spul door de Long Island Sound) zullen het moeilijk met me hebben gehad, maar ik ook met hen. Eén en al gezwalk zullen we maar zeggen.

We laten de mooie ankerplekken aan weerszijden van de Sound voor wat ze zijn. Het enige doel is op tijd in New Bedford aankomen en daarvoor halen we alles uit de kast. Dat is ook wel nodig want na de eerste dag staat er niet veel wind. Ook nog schuin van achteren en da’s niet de meest favoriete koers van de Livingstone (zwaar en geen vlak onderwaterschip) dus we moeten aan de bak. De grootschoot wat laten vieren, weer wat indraaien, wat spelen met de kluiver en ondertussen een vaste koers varen, ik kom regelmatig een hand te kort (en soms meer).
Van achter het roer doe ik een sprintje naar voren naar Corrie, neem onderweg de horde bulletalie, hijs de spinaker boom op de juiste hoogte (dit alles om wing on wing te kunnen varen, dat gaat altijd weer een halve knoop harder) en sprint weer terug naar het roer om de Livingstone weer op koers te  zetten, of wat te denken van het hijsen van de genaker. Doordat onze dinghy op de kop over het luik heen ligt, waar uit we het zaakje hijsen, moeten we dat met z’n tweeën op het voordek doen dus heen en weer en nog eens. En dat alles voor de snelheid die we moeten maken om de 40 mijl per dag te halen (ik weet het, de motor starten had ook gekund).
Het is overduidelijk. Een stuurautomaat die goed werkt is een must. Gewoon rustig zonder stress oud worden toch?

Ring, ring ring, “Hi, this is Dan, from Chris Electronics. We zien jullie liggen en we willen graag langs komen. Kom je me over een kwartier halen daar en daar”. We waren gister aan het eind van de dag in New Bedford aangekomen en moe van 4 dagen hele dagen sturen (we hadden 5 dagen gepland), waren we vroeg ter kooi gegaan en lagen er nog in toen Dan belde. “Maar eh, u zou toch morgen komen?”. “Yes, je hebt helemaal gelijk maar als we nu komen dan kunnen we vast aan de slag en winnen we een dag”. Dat was natuurlijk niet tegen dovemansoren gezegd dus uit bed, de dinghy in het water, de motor er achter en halen.
Op de steiger liet Dan me al weten wat er aan de hand was en ja hoor, na het ontmantelen van de stuurmotor ergens onder achterin (als een slangenmens wurmde Dan zich erin) en het demonteren, zagen we zelf ook dat het aandrijf onderdeel van de motor echt aan vervanging toe was. Na hem een dikke 30000 mijlen gebruikt te hebben is nu blijkbaar de tijd gekomen om er mee op te houden en dan hebben we het niet slecht gedaan volgens Dan.
Na de gestelde diagnose natuurlijk direct de vraag, hoe krijgen we zo snel mogelijk de betreffende nieuwe onderdelen hier. Het is nog zo vroeg in de morgen dat de staat Washington (westkust van Amerika), waar de Jefa dealer voor de USA zetelt, nog slaapt maar daar hoefden we niet op te wachten. ”Ik bel vanmiddag en laat jullie dan weten wanneer de onderdelen er zijn en dan is het een fluitje van een cent en kan er weer verder worden gevaren”.
We zijn ondertussen meer dan een week verder en wachten nog steeds. Is eerst de dealer in de USA de boosdoener, vervolgens laat ook Jefa in Denemarken het afweten en ondertussen wachten wij in New Bedford (echt plannen maken kunnen we niet want ze kunnen elke dag komen toch?).

Livingstone (donker blauw), voor de visafslag

Daar bovenop; New Bedford is niet echt een superplek. Je kunt het vergelijken met Lauwersoog maar dan veel groter. Was het vroeger dé walvishaven van de USA ( “the City that Lit the World”), het is nu de thuishaven van over de 400 trawlers en die varen af en aan, dag en nacht. Erg rustig is het er niet, maar ja, we liggen wel dicht bij Chris Electronics. Wat ons echt stoort is de stank. Volgens mij liggen er nog ergens walvissen te rotten. We slapen als we onder de wind liggen zelfs met de luiken dicht. Bagger dus.

Met een Independence Day voor de boeg hebben we zelf de knoop doorgehakt en aangegeven dat de stuurmotor niet eerder kan worden ingebouwd dan na het weekend en zo liggen we nu heerlijk in een frisse wind en zonder stank achter het anker op Martha’s Vineyard. Tijd om te hiken, te zwemmen in 17 graden water, echt waar! en op 4 juli zien we van grote afstand het enorme vuurwerk bij Great Harbour. Zondag terug naar New Bedford en maar zien of we na maandag verder kunnen.

zoals altijd: wordt vervolgd