New Foundland, van oost naar west deel 1

Wat een belevenis als je wakker wordt en je ziet hoe je erbij ligt. We zijn omringd door bergen, veel gekleurde huizen, het enige wat we horen is een waterval en de zon piept over de  bergtop heen. Een goedemorgen Livingstone, welkom in Francois Bay op New Foundland.
Hoewel wij best tevreden zijn met de plek waar we liggen, zien we wat aarzeling bij een local die bang is dat we de ankerlijn van het pontoon te pakken hebben. Wij delen zijn zorg niet maar we gaan maar even anker op en leggen het anker nog wat verder neer. Een kleine moeite toch?

Als jong vee staan we te trappelen om “de berg” op te gaan. Dit is wat we de afgelopen tijd gemist hebben. We komen er al heel snel achter dat we veel te warm gekleed zijn. Op het water is het best wel frisjes maar op het land is het al lekker warm en zo loop je dan berg op (Cove Trail) in je spijkerbroek, trui en schoenen met sokken (wanneer hadden we dat voor het laatst aan?), een niet te herhalen belevenis.

We ontmoeten Greg die ons snel wegwijs maakt in de trails die we vanuit het dorp nog meer kunnen doen en als we vuile was hebben of online willen, “please, be my guest”. Vooral gebruik te kunnen maken van internet is een uitkomst want het in Nova Scotia afgesloten abonnement bij provider Bell ($155 per maand, en dan ook nog op naam van een wild vreemde Canadese waardoor het goedkoper was, oef!) werkt hier niet (en zoals zal blijken op meerdere plekken langs de zuidkust van New Foundland). Het is ook wel even heel lekker dat onze lakens in een 8 kg wasmachine eens op heet grondig worden gewassen (is wat anders dan in een 2,5 kilo trommel rond te draaien, al zijn we super blij met dat ding, laat dat duidelijk zijn).

 Als we de volgende dag opstaan is het zonnig, als we op pad gaan is het al behoorlijk bewolkt en als we net aan onze klim zijn begonnen valt de regen gestaag. We ondergaan aan den lijve hoe snel het weer in New Foundland kan veranderen en dat wetende gaan we niet terug (het kan toch ook weer snel droog worden?) en klauteren we verder. We hebben gekozen voor de Friar Trail en die laten we ons door een beetje regen niet zo maar afnemen. Het enige dat het weer te weeg brengt is dat we goed doorlopen. De geplande picknick doen we staande (lichtelijk kleumend) en de gewenste zwempartij in één van de vele bergmeren laten we ook maar achterwege (nat zijn we al) en zo zijn we binnen drie uur weer terug. Een beetje nat maar wat hebben we genoten. We willen meer (zon?),  da’s zeker.

New Foundland, met de klemtoon op New en de rest komt er dan (murmelend) een beetje achteraan, kent een sterk afnemende inwonersaantal. Het regeringsprogramma heeft al vele dorpen opgeheven (soms totaal verdwenen) en men probeert de mensen te concentreren op bepaalde plekken langs de kust. Of dat in Francois Bay gaat lukken is de vraag. Ondanks allerlei (gesubsidieerde) voorzieningen (denk aan een straalverbinding waardoor kabel in het hele dorp) zitten er nog maar 6 leerlingen op school. Jong trekt weg en het merendeel van de 90 mensen die hier wonen is van onze leeftijd dus the big question is: what about 25 years. We zien enige gelijkenis met het noorden van ons land maar dan wel met het accent op enige, want de krimp problematiek in Groningen is kinderspel vergeleken met die van New Foundland.

Hoewel erg verleidelijk gaan we niet bakboord uit als we de fjord van François Bay uitvaren en laten we de Franse eilanden die op 60 mijl afstand oostwaarts liggen voor ze wat ze zijn. Geen paté, geen wijn, geen baguettes. We kunnen best zonder de paté (hum), le pain qui je fais moi-même est formidable en, over de hoeveelheid wijn onder de  vloer laat ik me maar niet uit.

We koersen dus westwaarts en varen na een kleine 2 uur al weer La Hune Bay in. Het vraagt bijna net zo veel tijd om op onze ankerplek te komen zo diep is deze fjord, maar dan heb je ook een plek.  Een eigen baai met strand waar een riviertje op uit komt met glas helder heerlijk zoet water. We boffen met het weer want het is zonnig. Aan boord is het frisjes want er staat een straffe bries maar op het strand is het goed toeven. Tijd voor een boek (C  orrie) en een tuk (ondergetekende). De zon verwarmt het fijne grint waarover het water langzaam haar weg zoekt en ik zit/lig met mijn lijf op het warme grint, ondergedompeld in het meest heldere (en koude) water ooit gevoeld. Vanwege de privacy hiervan geen beelden, maar wat een sensationeel gebeuren (een ander woord met ongeveer dezelfde klank kan hier ook gelezen worden).

Grey River, je moet het weten maar anders zou je er zo voorbij varen. De ingang van deze fjord is wel heel goed gecamoufleerd. Wij hebben het genot van een goed kaart (en plotter) dus voor ons een piece of cake maar hoe zou dat nu vroeger gegaan zijn wanneer je hier voor de eerste keer op aan voer? Wij weten wat er achter de bocht komt maar toen? We hebben perfecte zeilomstandigheden vanaf La Hune Bay dus we gaan als een speer. Het plan was met de stroom de fjord uit en met de stroom Grey River weer in maar nu zijn we te vroeg. En dus schuifelen we met 2 knoop stroom tegen naar binnen. Eenmaal “binnen” valt het mee met de stroom, we laten Jerts Cove (een nederzetting met nu nog slechts 50 inwoners) liggen en varen in één keer helemaal door naar achteren (wel even 6 mijl), weer zo’n superplek.
We krijgen te horen dat er hier geen door mensen gemaakte trails zijn maar als we daar naar de wal gaan kunnen we een “deer trail” volgen. Een kolfje naar onze hand toch? In het begin zijn we wat onzeker maar al heel gauw zien we aan de sporen (hoeven en uitwerpselen) hoe we moeten lopen en uiteindelijk komen we als Eland en Elanda uit op een plek met een waanzinnig uitzicht over de fjord. De terug weg doen we bijna in een drafje (Corrie meent zelfs twee bulten te voel op mijn hoofd).
‘s Middags vraagt de watermaker wat meer aandacht dan normaal maar met uiteindelijk nieuw water in de tanks, kan happy hour ook nu weer uitbundig gevierd worden en maken we ons op voor Bear Island, onze volgende stop, maar eerst laten we nog twee keer het getij op en neer gaan.

Onderweg naar Doctor Harbour op Bear Island begint opeens mijn telefoon uitbundig te tringelen en rollen de apps en mails binnen. Het is me een raadsel hoe dat kan maar altijd leuk als je op zee bent en er berichten binnen komen, zeker als je al 5 dagen niet meer online bent.  Door alle consternatie (van vreugde) vergeten we helemaal nieuwe weerberichten te downloaden want de verbinding met ? duurde zo bleek maar even. Het is stilletjes als we het anker laten zakken in Doctor Harbour en dat blijft ook zo, zo lang we er liggen, alleen. Geen geluid, geen rimpel op het water, just the two of us.

Ik kom erachter dat het internet signaal wel van de Ramea Islands moet zijn gekomen. Omwille van de broodnodige communicatie varen we er heen, al ligt het wel een beetje uit onze route (het is me wat), maar als we er zijn (we leggen netjes vast aan een drijvende steiger), ligt de wereld weer voor ons open. We gaan eerst aan de wandel en maken onderweg kennis met de man van de Canadian Coastguard die 8 uur lang, elke dag, hoog op de berg, in zijn vuurtoren huisje zit en blij is een praatje te kunnen maken (hij had ons op zee al gespot). In bijna 4 uur hebben we het hele eiland rond gesjouwd en storten we ons op het huiswerk. We nemen er de tijd voor want het regent en de misthoorn loeit ook elke 15 seconden dus waarom zouden we ons haasten. We blijven dus een dag liggen (ja ja).

Het belooft een mooie zeildag te worden naar Burgeo. 12 tot 14 kopen wind, perfecte omstandigheden. Het drink water op Ramea Island wordt geroemd om haar kwaliteit dus vullen we  nog even 1 tank bij en gaan dan op weg, 10 mijl westwaarts. De hierboven genoemde wind doet het helaas zonder de enen, dus dobberen en dobberen we. Pas in de middag komt de voorspelling uit en zeilen we zoals het hoort naar Burgeo.
Zo mooi als het weer gisteren was, zo bedroevend is nu. Geen constante situatie zoals we gewend waren in de Carieb, maar de ene dag top om gevolgd te worden door weersomstandigheden die voor even wel leuk zijn maar niet voor lang achter elkaar. We hebben er maar mee te dealen. Het is overduidelijk dat de herfst voorzichtig haar opwachting maakt. We zitten vandaag in de boot met de kachel aan maar morgen kan het weer anders zijn. Voor nu een goed moment om de eerste helft van onze New Foundland trip te posten.

Zoals altijd; wordt vervolgd