New Foundland van oost naar west deel 2 en Dorian

Een dag in New Foundland is gelijk de vier jaargetijden van Vivaldi. De mooie momenten worden razendsnel afgewisseld met de wat mindere en denk je “ de jas kan wel even uit”, nou dan heb je het wel eens mis. Van Burgeo hebben we niet veel gezien. Na regen met veel wind, kregen we mist en hoe. Tijd om binnen te zitten bij de kachel en ’s avonds lekker tegen elkaar aan.

En dan word je de volgende dag wakker onder een strak blauwe hemel alsof het niet anders is geweest. Het optimisme “alleen in t-shirt” wordt buiten direct afgestraft want een strak blauwe lucht betekent nog geen Carieb temperatuur (de haartjes stonden recht overeind). Met een mooie wind van achteren zeilen we in een paar uur naar Cinq Cerf Bay (Culotte Cove). Met de kleren aan natuurlijk. De Cruising Guide (van 2012) spreekt van een sublieme baai, met een goede aanland plek voor de dinghy, aangegeven door een oude lobster pot en verduld, die stond er nog! Met pijn in ons hart halen we de volgende dag het anker op (het is ondertussen al middag) en zeilen tot laat in de middag naar onze volgende ankerplek, Garia Bay. Ook hier weer het bekende ritueel; ”zullen we hier ankeren, oh zie, daar, oh daar is het mooi en zo zijn we soms behoorlijk wat tijd kwijt met het bepalen van een plek voor de nacht, volkomen onnodig, want waar we het anker ook laten zakken, het is overal even mooi (zo niet mooier, tot de mooiste plek).

In tegenstelling tot menig andere oceaan-zeiler hebben wij tot nu toe geen walvis gezien. Ik zit er niet op te wachten dat zo’n dier plotseling zijn kop naast de boot boven water steekt en roept: Hi, ik ben Weelie (je zou er een rol beroerte van krijgen) maar je vraagt je toch wel af waarom “zij” wel en wij niet. Gelukkig worden wij op onze trip van Garia Bay naar Rose Blanche beloond voor het lange wachten. Af en toe wat gespuit en dan een zwart monster dat heel langzaam op en neer golft. Wat een beesten. Zeker een keer zo groot als de Livingstone. Uit voorzorg trek ik het zwaard maar in, want qua vorm (van het onderwaterschip en nog zwart ook) lijken we wel een beetje op elkaar en ik wil niet graag besprongen worden. Zo waren ze er en zo waren ze weer weg en zo leeg en vlak is de zee weer, voor ons als vanouds. Wat een beesten.

Het weer in New Foundland zit al echt in de herfst mode. Het is ook om die reden dat we Rose Blanche aanlopen waar we midden in de nederzetting (meer is het niet) een super plek vinden in de gemeente haven. We vallen met de neus in de boter want een paar vissers zijn kabeljauw aan het schoonmaken. Met vlijmscherpe messen wordt er gefileerd. Of wij ook vissen. “Ja, maar we zijn niet zo succesvol” blijkt een perfecte zin. Als alle vistroep is opgeruimd wordt er een kilo-tje gefileerde kabeljauw naar onze boot gebracht met het advies de vis eerst even een dag te laten liggen (gesmuld hebben we). Buiten wappert de volgende dag een dikke 9 bft maar we merken er weinig van. Een ideale dag om via bergpaden naar het lighthouse te lopen. Wat een woeste zee en wat een wind. Met moeite blijven we op de been. Blij dat we nu niet op zee zitten. Zout van de stuif komen we weer terug.

Ook in Rose Blanche is geen internet maar het town office biedt uitkomst, want een beetje in de wereld blijven is toch wel fijn. En belangrijk om elke dag een up to date weerbericht te hebben. Hebben we de ene storm nog maar net gehad of we zien op het Canadian Hurricane Center de tropische storm Erin naderen. We liggen zo goed beschut dat we er niet over denken om ergens anders heen te gaan en dus hebben we tijd om de omgeving verder te verkennen. Gelukkig valt het allemaal mee want op het laatste moment besluit Erin af te buigen en hebben we ons een beetje druk gemaakt om niets. We zitten lekker in de kuip van de zon te genieten in tegenstelling tot in de voorspelde regen en wind.

Bleven we bij de komst van Erin lekker liggen, met de nadering van orkaan Dorian wordt het toch zaak om New Foundland op stel en sprong te verlaten. Vaar je normaliter een stormveld niet tegemoet, nu moet het wel, want de zuidkust waar we zijn, zal vol geraakt worden en dan is de enige optie zuidwaarts. In twee en halve dag zijn we in Halifax (en Dorian in dezelfde tijd dus noordelijker) Daar aangekomen besluiten we om door te varen naar Shelburne, aan de zuidoost kant van Nova Scotia om van daar door te varen naar de US. Het is als stilte voor de storm want we moeten het hele stuk motoren, 19 uren in potdichte mist (ook dat nog) en ondertussen komt Dorian dichterbij.

Het nieuwe weerbericht dat we in Shelburne binnenhalen doet ons besluiten terug te varen naar Halifax. De oversteek naar de US geeft te veel onzekerheden, Shelburne heeft te weinig beschutting en de koers van Dorian geeft aan meer van de kust van Nova Scotia af te zullen buigen, wat dus minder sterke wind in Halifax betekent.

In dezelfde tijd dat Dorian noord koerst, doen wij dat dus ook, en zo hebben we in Halifax een dag de tijd om de boot te preparen voor de storm, want daar zullen we toch echt wel mee te maken krijgen. Het wordt alle hens aan dek, want in de tijd dat wij naar Halifax varen, doet Dorian er weer een schepje bovenop en verlegt ze haar koers weer naar de kust toe. We zien het OOG zelfs pal over Halifax komen. Voor ons is er dan geen weg meer terug en we kunnen niets anders doen dan de boot zo kaal mogelijk maken (geen windvang) en een goede plek te vinden.

En dan kun je alleen maar zitten en wachten. De regen klettert op het dek, de wind giert door het want en we moeten ons zelfs in de boot goed vast houden, zo gaan we heen en weer.
Opeens is het stil (het oog) en kunnen we snel even buiten kijken hoe de vlag er bij staat (de vlag zelf hebben we uiteraard binnen gehaald). Onwezenlijk! Maar net zo snel als de wind afnam, begint die weer te bulderen maar dan exact uit de tegenovergestelde richting en wordt het weer zitten geblazen en afwachten. We proberen een spelletje Rummikub te doen maar de stenen vliegen van de tafel, we proberen wat te lezen (gaat ook niet zo gemakkelijk) en we houden ons maar “koest” want het lawaai is oorverdovend. Zitten en hangen dus en naar de Halifax radio zender luisteren met de toepasselijke naam Breeze, waar ze ook nog even dood leuk verkondigen dat dit de zwaarste orkaan was na Juan, die hier de nodige schade heeft veroorzaakt.
Bleef Dorian als Hurricane categorie 5 meer dan een dag hangen bij de Bahama’s, hier in Halifax (ondertussen afgezwakt tot categorie nr 1, gelukkig maar) verplaatste hij zich razend snel en kunnen we na onze ankerwacht tot diep in de nacht, ter kooi. Het waait dan nog maar windkracht 6-7, maar voor ons voelt het dan als windstil. We hebben een dagje wind gehad zullen we maar zeggen en gaan ons weer voorbereiden op het vervolg van onze trip.

We hebben een orkaan doorstaan. Zijn we daar trots op? Nee, geenszins. Het is op zich al teleurstellend dat we hem niet hebben weten te ontwijken. Waar we een goed gevoel over hebben is dat we alle voorzorgsmaatregelen hebben genomen ( het was even wat werk) om zo goed mogelijk de orkaan te doorstaan.
Verder kan ik je vertellen; het was gewoon niet leuk en zullen we nooit weten wie er nu gewonnen zou hebben bij het Rummikubben.

Zoals altijd; wordt vervolgd