Back to the USA

Het is een onwerkelijke situatie. Denderde Dorian twee dagen geleden nog over het dek, het is nu doodstil. Tijd dus om alles weer bovendeks te krijgen en de zeilen te zetten. Iets schoonmaken hoeven we niet want de striemende (zoute) regen heeft als een tornado (ha ha) zelfs de altijd “vergeten” hoekjes mooi schoon gemaakt al doe ik dat toch liever zelf (één hurricane ervaren lijkt me wel genoeg). Zo snel (nou ja, we zijn toch wel weer de hele dag bezig geweest) als wij de boot weer klaar hadden, zo snel gaat het opruimen in de stad niet. Wat een ravage.

Het zijn vooral de bomen die het hebben moeten ontgelden, want we zien weinig schade aan gebouwen (voor een veiligheidsinspectie van de scholen zijn die wel voor 2 dagen dicht), dit in schril contrast met de “wegvaging” van alles op de Bahama’s waar Dorian het eerst aan land kwam.  Het leger is in grote getale aanwezig en waar je ook bent hoor je het geluid van een kettingzaag. Groen doet groen en ze zullen nog wel een paar dagen bezig zijn voordat alles is opgeruimd.

Wij laten Halifax voor wat het is. We tanken nog even bij (we hebben de afgelopen twee maanden meer gemotord dan me lief was), dumpen ons laatste afval, downloaden nog even de krant en verlaten de North West Arm op weg naar ? We dubben. Gaan we zo snel mogelijk naar de USA of hoppen we verder langs de kust naar beneden en stellen we de oversteek nog even uit. Eerst maar uit Halifax weg. We zijn er nog niet uit en we worden daarbij geholpen door een ongunstige wind.

Bij het uitvaren  van Halifax spelen we “krijgertje” met een Amerikaanse onderzeeër. We horen op channel 12 van Halifax Traffic dat er mannetje moet worden afgezet en dat ze dan direct weer zee kiezen voor “down under”. Voor mij dan gelijk de vraag; “wie is die man?, wat is daar mee aan de hand?, waarom?”. Ondertussen kijken we naar een interessant schouwspel want de Canadian Navy is met kleine bootjes volop aanwezig (het is tenslotte een vreemde mogendheid die de nationale wateren binnen vaart). Ze cirkelen om de onderzeeër heen. Het is een gekkenboel op channel 12, iedereen heeft wat te melden.
Of ik ze ruimte wilde geven toen ze weer zee kozen (een volgbootje kwam aangeraced). Ik zei ”ik duik wel even onder”, maar toen ik merkte dat dat niet werd geapprecieerd gaf ik maar gauw aan dat we uitluisterden op channel 12 en dat we alle ruimte zouden geven (wat we al deden, tenslotte zaten we al die tijd op meer dan 500 meter afstand). Toen alle consternatie weer over was (de Canadians weer terug op de basis, de onderzeeër onder zee), liet Weelie nog even zien hoe je ook kunt onderduiken – in alle rust – om niet meer boven te komen.

Ondertussen blijven we dubben over wat te doen. Gaan we (als het weer het toelaat) nú naar de US of blijven we hier tot aan het einde van de maand. We steken ons licht op bij de Bluenose en vragen hun het hemd van het lijf over hun overwintering het afgelopen jaar in de Chesapeake Bay. Uiteindelijk hakken we de knoop door, mede door dat de Bahama’s door Dorian behoorlijk zijn geraakt en we niet zo ophebben met de oostkust van Florida. We gaan dus overwinteren in de Chesapeake Bay, wat automatisch betekent dat we deze winter zeker nog even naar Nederland komen (maximale visumtijd is 6 maanden en daar gaan we nu overheen).

Ondertussen genieten we van het zeilen met stevige achterlijke winden en van de mooie ankerplekken in zowel de St Margarets Bay (we lopen daar de St Margarets Trail) en de Mahone Bay. Als we op Lunenburg aankoersen (weer een stukje zuidelijker) zie ik Humberto (categorie nr 1) gevaarlijk op Nova Scotia afkoersen terwijl er dan voor ons een gunstige wind staat om naar de US te varen. Twee keer een orkaan over je heen krijgen is te veel van het goede toch?

En zo nadert Humberto Nova Scotia (echt raken zal niet gebeuren weten we nu) en varen wij met een straffe wind van hem af. Hoe verder we komen des te minder wind. Ter hoogte van de shipping lane naar Boston hebben we nog maar tien knopen wind, dan acht, zes en nog minder, dus wordt het toch echt tijd om de motor te starten. Balen terwijl het weerbericht het zo mooi met ons voor had.
Het wordt zes uur motorren in een vlakke zee, maar gelukkig hebben we het tij mee. Samen met het opschuiven van de tijdzone (we waren even vergeten een uur extra te hebben) komen we precies op het goede moment bij de ingang van het Cape Cod Canal en zijn we in een uurtje (weworden er door heen gezogen) aan de andere kant, waar we al vrij snel achter het anker gaan. Het is ondertussen donker geworden. Morgen maar verder.

In zomerse temperaturen (25 graden! dus in de blote bast) varen we in drie uur naar New Bedford, waar we niet lang hoeven te wachten op US customs and border protection. Zo ingewikkeld het inklaren in Florida ging, zo gemakkelijk ging het hier. “Nee hoor, ik hoef niet aan boord, geeft u maar uw paspoorten dan zal ik ze afstempelen enne, uw cruising permit is nog geldig tot 5 november (dat weten wij ook) dus tot die tijd doorvaren en dan maar een nieuwe vragen. Ze hadden u gelijk een jaar moeten geven” (ja, dat weten wij ook) maar het voelde goed dat nog even te horen. In 5 minuten was alles gepiept.
In een lichte bries, ondertussen goed geproviandeerd, varen we naar de “overkant” en liggen we nu heerlijk bij te komen in Hadley Harbor.
Wat een mooie tocht hebben we gemaakt en wat zijn we blij dat we alsnog naar New Foundland zijn gegaan. OK, we hebben niet altijd het weer gehad dat we het liefste hebben (over Dorian heb ik het maar even niet), maar wat een natuur, zowel op het land als op/in het water. Over twee jaar weer terug, maar dan om New Foundland heen?

Nu zitten we weer in de kuip met niets om het lijf, het zonnetje schijnt, wat wil een mens nog meer.

Zoals altijd; wordt vervolgd