Naar Baltimore voor een cruising permit

Het is een goede beslissing om niet verder te varen. Jeetje wat een wind. We komen de boot niet uit en we hobbelen er over achter het anker. Het opbouwende windveld heeft zich ondertussen tot een echte orkaan ontwikkeld zo vlak voor de kust van New York, hoe is het toch mogelijk.
Het leven is een pijp kaneel en ieder die er aan likt krijgt zijn deel. Nou, we hebben wel genoeg orkanen/tropische stormen voorbij zien komen dit jaa

Hoewel we niet echt van de stad zijn, laten we New York niet schieten. Het is niet cristal clear maar genoeg om omhoog te gaan in het Empire State Building en boven zien we de stad ver onder ons liggen. Zo’n gebouw is toch wel met heel veel lef gebouwd en vergeet niet, al voor WOII. Balanceren op ijzeren balken, steeds hoger en hoger. Ik voor geen geld.

Van hoog naar laag en daar duiken we de grond in. Was de sfeer in de lucht ”euforisch”, hier is het stil, ondanks de vele mensen die het Memorial Museum 9-11 bezoeken. We hebben het geluk dat op het moment dat we aankomen net DE film begint en zo zien we de beelden terug die we ons nog goed herinneren van 18 jaar geleden. Wij stonden in de rij om Diederik Stapel (onze toenmalige buurman in Groningen) te feliciteren met zijn net uitgesproken oratie aan de RuG, toen we uit een ooghoek op een tv zagen wat er in New York gebeurde. We zijn naar huis gegaan en blijkbaar hadden we een goede kijk op de toekomst want we hebben Diederik niet gefeliciteerd.

Hoe mensen trouwens veranderen. In de film (2001) zie je Giuliani (de toenmalige burgemeester van New York) een zeer goede rol vertolken gedurende het drama en erna, terwijl zijn handelen nu in een heel ander licht staat (hoe hoog kun je vallen zullen we maar zeggen).

Het is bijna beangstigend om door het museum te lopen. De films zijn “levens” echt, de geluiden (bandopnamen) idem dito en je voelt de angst, de onzekerheden, het ongeloof, bijna alsof je er zelf  bij was. Op de zesde verdieping onder de grond worden in een “stilte ruimte” de namen van alle slachtoffers ad random voorgelezen. Het is er stil, je kan er een speld horen vallen en dan hoor ik opeens “Juan Garcia, geboren 23 januari 1951”. Het moet zo zijn. Stilletjes lopen we verder. Ik ben wél 18 jaren ouder geworden.
Als we buiten komen, lopen we nog even langs de twee monumenten die het eindeloze symboliseren. Op de randen staan alle namen gegraveerd. Ik ben niet zo’n Amerika fan maar laat dit soort dingen maar aan hen over.

We zien een klein weer gat voor het varen richting de Chesapeake Bay, dus als we niet “aan de ketting” willen komen, moeten we toch echt verder. We zoeven door New York (het is al niet meer zo spannend als de eerste keer) alsof we door de Blauwe Slenk varen en zeilen alleen op de kluiver de Hudson af (7 bft van achteren) waarna we bij Coney Island voor anker gaan, een goede uitgangspositie om de volgende dag door te varen.

De wind is eindelijk gaan liggen maar dat geldt helaas niet voor de golven die er staan, veroorzaakt door Melissa. We proberen te zeilen maar de golven zijn sterker dan de wind dus maar op de motor. Als we al om 12 uur voor de inlet zijn waar we een stop gepland hebben, besluiten we door te varen naar de volgende inlet, een dikke drie uur verder, met als voordeel dat we dan morgen minder hoeven te varen (glashelder toch?). Het is tegen half vier als we er zijn, maar daar gaan we niet naar binnen. Wat een brekers (poe), dus zit er niets anders op dan door te varen (= motorren) naar Atlantic City. Het is donker als we boeien van de inlet proberen op te pikken, met nadruk op proberen, want het is één en al geflits van gekleurde lichtjes. Dit is de tweede gokstad van Amerika. Maar het feit dat jullie dit nu lezen laat zien dat het gelukt is. We gaan direct ter kooi want het weerbericht geeft aan dat het vannacht om 2 uur gaat waaien. Dus varen we om 2 uur, midden in de nacht verder en geven de vele gokkers het nakijken.
Op het moment dat we Cape May binnen varen kakt de wind helemaal in, dus precies op tijd. We gaan nog maar even ter kooi en slapen in onder het spelen van het volkslied dat, zo horen we, elke ochtend vanaf de kazerne van de US Coast Guard waar we vlak bij liggen, gespeeld wordt.
We pakken elke mogelijkheid aan om verder te varen en zo belanden we na een dag zeer rustig zeilen in Ocean City. Het kost even wat moeite om de inlet binnen te varen (4 knopen stroom tegen) maar om nu 5 uur buiten te blijven wachten bekoort ons ook niet. Voor morgen “zien” we 30 uren wind en dat is net genoeg om op zeil de Chesapeake Bay binnen te varen.
Weet je in de Carieb altijd wat de wind doet (een krachtige noord tot noordooster), ten noorden van Florida is de instabiliteit vele malen groter met als gevolg dat we te maken hebben met veel wisselende winden en sterktes. We boffen met de mooie 10 knopen achterlijke wind als we vanuit Ocean City op weg gaan naar de Chesapeake Bay. Het wordt 139 mijlen kabbelen over de Atlantic met een echte “boot” mus die allerlei capriolen uithaalt (wat jammer dat hij er na de nacht niet meer is).

De afgelopen week heeft er goed ingehakt. We zijn moe en het kost ons zeker een dag om weer een beetje de oude te worden. Gelukkig worden we geholpen door het weer want het hoost en waait dus binnen blijven. We liggen “langszij” de Zahree en wat op Schiphol niet lukte (zie blog het is gelukt, febr 2019) gaat nu wel; tijd om bij te kletsen. Het is al weer meer dan 2 jaar geleden dat we elkaar voor het laatst zagen. We smikkelen aan boord van de Zahree en zwaaien de volgende dag uitbundig als we weg varen op weg naar Deltaville. Wanneer zien we elkaar weer?

Het is druk op de Chesapeake Bay. Meer dan 50 zeilboten komen ons tegemoet (allemaal op weg naar de zon) en er is 1 “domme” Dutchman die naar het noorden vaart, ook nog tegen de wind in.
Ik vraag me wel af waarom al die mensen een zeilboot hebben want ze motorren allemaal. In een rechte lijn, op naar de ingang van de Intra Coastal Waterway (ICW). In ieder geval hoeven we ons nu geen zorgen te maken over wie nu voorrang heeft (of juist nu wel?)

We weten dat we de volgende dag in Deltaville de restanten van Nestor (de laatste hurricane?) over ons heen krijgen maar dat belet ons niet om in de stromende regen Henk van de Bluenose die 65 is geworden, toe te zingen. Zij staan op de kant met alle geneugten van wat een marina te bieden heeft en wij liggen op het water voor de marina. Scheelt een borrel, zeker als we de was kunnen brengen, die Joke even door de wasmachine haalt of als ze ons in de auto van de marina naar de supermarkt brengt.

We proberen een deal te maken voor onze overwintering maar de prijzen en de voorwaarden (geen drijvende steiger) zijn onlangs zo aangepast dat we uiteindelijk besluiten om toch naar de Bahama’s te varen met alle onzekerheden die dat weer met zich meebrengt. Allereerst moeten we een ligplaats weten te vinden in Florida voor de periode dat we in de Filipijnen zijn. Ik doe een “hulpvraag” aan de OCC port officer in West Palm Beach of hij ons kan helpen met het vinden van een niet al te dure plek (normaal 3 dollar per foot per nacht wat voor ons zal neerkomen op ongeveer $ 8000). En wat een hulp! We mogen bij hem voor de deur liggen, gratis!
We zijn geluksvogels en we hebben er zin in (dat we onze reis naar de Filipijnen slechts verlengen met een vliegreis naar New York is dan peanuts; dat krijg je als je al geboekt hebt).
Als na een week Deltaville eindelijk wat wind opsteekt gaan we door naar Baltimore. Tenslotte verloopt onze cruising permit eerdaags en dat moment moeten we voor zijn dus op naar US Custom and Border Protection  (CBP). Gezien de weersverwachting voor morgen (veel regen) en voor de dagen erna totaal geen wind, zeilen we de nacht door en komen vroeg in de ochtend in Annapolis aan. We liggen nog niet stil of de voorspelde regen “van morgen” begint, een heerlijk geluid om bij in te slapen.

We proberen op het ankergebied voor Annapolis weg te varen van de Singelgracht (Daan is niet aan boord) maar we hebben stroom tegen en waaien doet het amper. We doen er zes uur over om bij de grote brug te komen en dan geef ik het op. De rest van het stuk naar Baltimore motorren we want anders komen we er nooit.

In Baltimore krijgen we te horen dat CBP het kantoor heeft verplaats naar Baltimore Washington International Airport (BWI). Ik vroeg aan de officer hoe we daar als “stranger” moesten komen maar hij had geen idee. “Ik kom altijd met de auto”. Gelukkig komen we er achter dat er een zeer snelle lightrail naar toe gaat.
Waren we in New Bedford te vroeg in de ogen van de officer om onze cruising permit te verlengen, hier gebeurt het ook niet, simpel vanwege het feit dat we te laat zijn. Stomme idioot die ik ben. Ik heb een heel andere dag in mijn hoofd dan wat er op ons officiële document staat, dus problemen. We hebben ons de afgelopen twee weken steeds netjes gemeld maar zonder een geldige cruising permit. Een doodzonde! Het gevolg is dat we ons nu, als een stoute jongen, in elke haven die we aan doen moeten melden (in – en uitklaren a raison van tig dollars). Ik accepteer dat moeiteloos want dit is wel heel stom, maar ja, ik plande ook rustig vergaderingen op tweede kerstdag in mijn werkzame leven. Waar ik een enorme knauw van heb gekregen is de manier waarop en daar wil ik het maar bij laten.

Zoals altijd; wordt vervolgd